Οι υποχρεώσεις αυξήθηκαν, οι ώρες λιγόστεψαν και γενικά το τρέξιμο καλά κρατεί.
Ένα από τα λίγα που προλαβαίνω όταν είμαι σπίτι, είναι να βάζω να παίζει κάτι με τις ώρες. Ένα από αυτά είναι η συλλογή 10 τεμαχίων από την «Ψυχεδελική Αρχαιολογία». Εκεί μέσα ξεχώρισε ένα γκρουπάκι τους TheMission, δυστυχώς αγνώστων λοιπών στοιχείων. Φέρονται ως Αμερικάνοι με το σινγκλάκι σε κάποια BETrecordsχωρίς να είναι επιβεβαιωμένο.
Μιλάμε για ένα 45αριόπου στη μία πλευρά υπάρχει το Calmilly και στην άλλη το Gailing Made It.
Οι πληροφορίες που υπάρχουν στο σιντι αναφέρουν:
TheMission - Calmilly
(2:21) No label or date info.
Flip side is "Gailing Made It" (also on this CD). A quirky progressive/psych outfit... don't have any info on this band. Sounds like this cut was recorded anywhere from 1968 to 1970.
και
The Mission - Gailing Made It
(2:18) No label or date info.
Flip side is "Calmilly," which is (also on this CD). This bizarre tune sounds like some monks got into the electric Kool-Aid! They are singing in English... aren't they? Sounds circa 68/70.
Το «κόλλημά» μου είναι με το δεύτερο κομμάτι όπου πράγματι τα Αγγλικά μου φαίνονται παράξενα, καταλαβαίνοντας ελάχιστες φράσεις. Μία «Γρηγοριανή» καλογερίστικη» τολμώ να πω κατάσταση που εκτιμώ πως έχει το κάτι διαφορετικό.
Αυτές τις μέρες έψαχνα ένα έναυσμα για να ανεβάσω κανένα τραγουδάκι στο μπλογκ που αγαπώ αλλά δεν το φροντίζω όσο πρέπει. Το έναυσμα δόθηκε σήμερα το πρωί στο σχολείο, όταν κατά την διάρκεια του μαθήματος και ενώ βέβαια ακουγόταν το πρόγραμμα τουTechnicolorWebofSoundως μουσική υπόκρουση, το αυτί μου τσίμπησε ένα τραγουδάκι. Το SheWasPerfectionτου MurrayHead που είχα σε mp3 αλλά δεν είχα προσέξει ποτέ.
Εδώ θα κάνω μία παρένθεση για να εξηγήσω αυτό το «την ώρα του μαθήματος» που ίσως παραξένευσε κάποιον. Όσοι έχουν παιδιά στην Α Λύκειο θα έχουν μάθει ίσως για το μάθημα της Τεχνολογίας. Ευτυχώς εγώ έχω μεγάλο εργαστήριο και τα παιδιά μπορούν να κάνουν το μάθημα τους σύγχρονα και ωραία, σε σχέση με άλλα σχολεία που λόγω έλλειψης υποδομών, το μάθημα έχει καταντήσει ο περίγελος του σχολείου. Κατά τη διάρκεια λοιπόν του μαθήματος τα παιδιά ακούνε ψυχεδελιές για να χαλαρώνουν. Να σπάει αυτό το μονότονο και σπαστικό ρε παιδί μου από το τετριμμένο μάθημα της τάξης όπου δεν κουνιέται φύλο μπροστά στον πάνσοφο και αυστηρό καθηγητή. Τρίχες κατσαρές δηλαδή για αυτό και οι μαθητές, εκτός των άλλων, ακούνε για σχολείο και φρικάρουν.
Βέβαια για να πω την αλήθεια στην αρχή παραξενευτήκαν και χασκογελούσαν όπως κάνουν συνήθως τα παιδιά όταν εκφράζουν την αμηχανία τους. Βλέπετε η όλη κατάσταση «ξέφευγε» από τα καθιερωμένα που γνώριζαν. Είδα όμως τα παιδιά και χαλάρωσαν, ανοίχτηκαν, άρχισαν να συμμετέχουν μαζικά σε κάθε μου ερώτηση και γενικά τα έβλεπες και τα χαιρόσουν. Χαμογελούσαν με εκείνο το αθώο αφοπλιστικό βλεμματάκι, κάθε φορά που επικρατούσε απόλυτη ησυχία μέχρι να πάω σε άλλο θέμα και ακουγόταν μόνο η μουσική.
Και κάπου κάπου ρωτούσαν τι μουσική είναι αυτή «κύριε δεν έχουμε ξανακούσει κάτι παρόμοιο τι είναι?». Το μάθημα βέβαια περί μουσικής θα γίνει πολύ αργότερα όταν θα περιμένουν να έρθουν στο μάθημα της Τεχνολογίας, στο οποίο είμαι σίγουρος πως θα θέλουν να έρθουν διότι στο μεταξύ έχουν μάθει τι θα πει σεβασμός εκατέρωθεν, ανθρώπινη επαφή και αγάπη προς τους μαθητές σου.
Δεν μου αρέσει να περιαυτολογώ ούτε και να το παίζω σπουδαίος διότι πολύ απλά δεν είμαι. Εκτιμώ όμως πως αν στο σχολείο τα παιδιά μπορούσαν να νοιώσουν πιο ελεύθερα (όχι ασυδοσία και χαβαλές), άνετα, ήρεμα, χαλαρά, όλα θα ήταν καλύτερα. Αν μπορέσεις να δώσεις στα παιδιά ερεθίσματα πάσης φύσεως, να τα πλησιάσεις ουσιαστικά και όχι απλά για να κάνεις την δουλειά σου πιο ήσυχα, να τα εμπιστευτείς, να του δώσεις το ελεύθερο να εκφραστούν χωρίς λογοκρισία (μέχρι κάποιο όριο), όλα θα είναι καλύτερα.
Όλα αυτά βέβαια δεν σημαίνουν πως θα χαθεί ο σεβασμός ή ο έλεγχος. Η «απόσταση» μεταξύ μαθητή και καθηγητή πρέπει να υπάρχει πάντα αλλά με τρόπο. Πρέπει να κάνεις τον μαθητή να σε σέβεται για αυτό που είσαι σαν άνθρωπος και σαν δάσκαλος και όχι λόγω θέσης και εξουσίας. Και αλλοίμονο σε αυτούς που επιδιώκουν μία τέτοια σχέση για να γίνουν μαθητοπατέρες (έχω πλείστα παραδείγματα). Αυτοί είναι χειρότεροι και βρωμερότεροι όλων. Είναι σιχαμεροί και τρισάθλιοι.
Δεν ξέρω αλλά εγώ έτσι τα βλέπω τα πράγματα. Έτσι τα νοιώθω και έτσι τα κάνω στην τάξη μου με το ανάλογο κόστος βέβαια. Το κόστος για να ξέρετε είναι πολλαπλό και ενίοτε βαρύ. Καταρχήν από ένα σημείο και πέρα αρχίζουν οι μαθητές να σχολιάζουν το όνομα σου ευμενώς με άλλους καθηγητές. Κάπου εκεί αρχίζουν οι μοχθηρότητες και οι αντιζηλίες λες και κάνουμε κανένα διαγωνισμό καλύτερου δασκάλου. Ακολουθεί το «θάψιμο», η ρουφιανιά, η συκοφαντία και διάφορα άλλα.
Κόστος υπάρχει και από το περιβάλλον του σπιτιού καθώς η «άρχουσα» τάξηγιατρών, δικηγόρων και διαφόρων άλλων συναφών μεγαλοαστικών επαγγελμάτων (όχι όλοι βέβαια), σαλτάρει όταν ακούει να γίνεται μάθημα μετά μουσικής και εκφράζει παράπονα σε Δ/ντές και Προϊσταμένους. «Μα καλά τα παιδιά μας ήρθαν σχολείο για να κάνουν μάθημα ή να ακούνε μουσική?» Δεν ξέρουν όμως ότι όλους αυτούς γενικά τους έχω χεσμένους πατόκορφα άσχετα αν ενίοτε μου δημιούργησαν προβλήματα. Έκανα τις επιλογές και ανέλαβα το κόστος στο ακέραιο και βέβαια δεν μετανιώνω ούτε θα μετανιώσω ποτέ διότι όλοι αυτοί δεν αποτελούν προτεραιότητα. Έπονται μακράν.
Θα σας πω ένα πράγμα. Ποτέ δεν με ενδιέφερε η κρίση των άλλων είτε για την ποιότητα είτε για το επίπεδο του μαθήματος που κάνω. Ξέρουν αυτοί για να με κρίνουν? Με ενδιέφερε αυτό για το οποίο καμαρώνω ως δάσκαλος, ότι τα παιδιά με βλέπουν στο δρόμο και με χαιρετούν όχι από ντροπή, φόβο ή υποχρέωση. Σκάνε ένα χαμόγελο και σου λένε «γεια σας κύριε» γιατί γουστάρουν να σε χαιρετήσουν. Αν δεν θέλουν σε φτύνουν και καλά κάνουν γιατί το σινάφι μας είναι βρομερό και τρισάθλιο. Το έχει φάει ο καθωσπρεπισμός, η συντεχνιακή αντίληψη, το κυνήγι εξουσίας και η υστεροφημία.
Ουφ….από αλλού ξεκίνησα και αλλού κατέληξα. Αλλά ρε γαμώτο, ξέρετε και πόσες φορές βαριέμαι να πάω το πρωί σχολείο να λέω τα ίδια και τα ίδια κάθε? Όταν όμως τελικά μπαίνω μέσα στη τάξη και τα βλέπω απέναντί μου να με κοιτάνε με αυτό το δικό τους τρόπο, ντρέπομαι που βαριόμουνα να πάω να τα δω.
Αισθάνομαι τυχερός που αξιώθηκα να γίνω δάσκαλος. Δε μπορείτε να φανταστείτε τι όμορφο είναι να μπαίνεις σε μία τάξη και να βλέπεις παιδιά να χαμογελούν.
Όσον αφορά τον MurrayHead πληροφορίες θα βρείτε πάμπολλες. Αυτός εξάλλου ήταν το έναυσμα και όχι το θέμα. Πάντως αξίζει στη χειρότερη να ακούσετε το τραγούδι από το βίντεο. Εκτιμώ πως έχει κάτι το διαφορετικό. Το κομμάτι της άλλης πλευράς του σινγκλ που ανέβασα δεν είναι ισάξιο.
She Was Perfection lyrics
She was the biggest walking joke in existence but despite their attempts and persistence no man had ever succeeded cause men, she never really needed
she was perfection (she was perfection, she was perfection) she was perfection (she was perfection, she was perfection) she was perfection
school and perfect holiday life it's oh so lovely touch and kiss with love we just can't miss
for more, and more until, we reach, perfection
she was the biggest walking joke in existence but although perfection, i broke her resistance others tried, and failed her i came, i saw, i conquered
she was perfection (she was perfection, she was perfection) she was perfection (she was perfection, she was perfection) she was perfection
she was, a'so perfection she was, a'so perfection she was, a little bit perfection baby baby baby (fade out)
