Wednesday, December 30, 2009

Pearls Before Swine - These Things Too (1969)


Μάλλον σπάνια βρίσκουμε πλέον ελεύθερο χρόνο έτσι όπως καταντήσαμε τη ζωή μας. Μία ατέλειωτη τρεχάλα να προλάβουμε διάφορα στο 24ωρο, το οποίο ενίοτε δεν μας φτάνει. Δεν αποτελώ εξαίρεση αλλά ανήκω στους προνομιούχους και το εννοώ, που έχω την δυνατότητα να «κάθομαι» 15 μέρες τα Χριστούγεννα. Τουλάχιστον βρίσκω το χρόνο να ασχοληθώ για ώρες με το βασικό μου χόμπι, που καταλαβαίνατε βέβαια πιο είναι.
Αυτές τις μέρες κατάφερα επιτέλους να μετακομίσω, με πρώτο μέλημα την τακτοποίηση δίσκων, cd κ.λ.π., όπου μέσα σε όλα πάθαμε και το ατύχημα να σπάσει το γυάλινο πλατό του πικ απ (στεναχώρια μεγάλη και ατέλειωτα τηλέφωνα μέχρι να βρω τον αντιπρόσωπο στην Αθήνα να παραγγείλω καινούργιο).
Τέλος πάντων, τακτοποιώντας τους δίσκους (αλήθεια τι όμορφη ασχολία, αφού πλέον ο κάθε δίσκος ξυπνά κάθε λογής αναμνήσεις) έφτασα στους Pearls Before Swine και στο These Things Too (έναν από τους λίγους δίσκους που τολμώ να πω πως έχω original).
Ξύπνησαν κάποιες μνήμες, όχι ιδιαίτερα ευχάριστες, αλλά μνήμες της νιότης, οπότε αμέσως έβαλα να ακούσω στο pc το Look Into Her Eyes.
Είχα την τύχη να ακούσω Pearls Before Swine πριν πολλά χρόνια, τότε που δεν υπήρχε η δυνατότητα του internet. Αναρωτιόμουν γιατί σε κανένα από τους πρώτους δίσκους τους δεν υπήρχε ούτε μία φωτό του γκρουπ. Γιατί ως εξώφυλλα επέλεγαν ασυνήθιστα θέματα από πίνακες, ποιος ήταν το Tom Rapp? Πόσο καλλιεργημένος και ψαγμένος ήταν ώστε να έχει διαβάσει Ηρόδοτο? Ηρόδοτο δεν έχουμε διαβάσει καν εμείς που είναι και «δικός» μας. Μου προκαλούσε απορία το γεγονός πως αν και ψευδός (έτσι νομίζω) είχε το θάρρος να τραγουδήσει με αυτή την περίεργη φωνή, με αυτό το τρεμούλιασμα λες και ξεψυχά.
Το internet έλυσε αργότερα αρκετές απορίες, αλλά χτες βράδυ με απόλυτη ικανοποίηση πέτυχα μία ιστοσελίδα με περιεχόμενο κάτι σαν βιογραφικό-ανάλυση-ερμηνεία. Δεν εξεπλάγην όταν διάβασα πως παρά τις τεράστιες πωλήσεις δίσκων, δεν πήρε παρά ψίχουλα. Πως κάπου δεν νοιάστηκε για τα χρήματα.

Απάντηση του Rapp σε σχετική ερώτηση το 1998
How do you see the music industry today?
It is certainly a lot harder to sign up with a large record label these days. With ESP-Disk in 1967, we just sent them a tape and a funny letter and they sent us a telegram saying, "Come up to New York and make a record." I doubt that happen much anymore. It's such a bottom line business now--how much money will the record make and how soon. In the 60's, records spoke with honesty and authority to the people who listened to them. Now, many times, the only authority in the record is the authority of money. That's not enough.

Όταν 6 χρονών έγραφε το πρώτο τραγούδι του και όταν σε διαγωνισμό εφήβων ξεπέρασε το Dylan, αλλά διάλεξε το περίεργο δικό του μουσικό δρόμο, αναρωτήθηκα χωρίς να βρω απάντηση, γιατί χάθηκε για 30 χρόνια δίχως να δώσει καμία παράσταση.
Η ταπεινότητα έκρινε ο αρθογράφος του site πως ήταν αυτή που δεν υπάρχουν παρά ελάχιστες φωτό του γκρουπ. Η ταπεινότητα μάλλον δεν επέτρεψε ύπαρξη φωτό σε δίσκο. Το ταπεινό κίνητρο της μουσικής ήταν αυτό που μάλλον κανείς δεν είδε ποτέ μία ζωντανή εμφάνιση των Pearls Before Swine.
Κρίνοντας με τα όσα λίγα κατέχω από την μουσική εκείνης της εποχής, μπορώ να διακρίνω ένα γκρουπ που έχει προσωπικό ήχο. Οι Pearls Before Swine έχουν. Διαβάζοντας κανείς τους στίχους του Rapp, συγκλονίζεται για παράδειγμα από το γεγονός ότι στο αντιπολεμικό Balaklava περιλαμβάνει πολεμικά γεγονότα και πρόσωπα που προϋποθέτει ατέλειωτες ώρες διαβάσματος και μελέτης. Ουδείς ξύπνησε ένα πρωί και του ήρθε να διαβάζει για τον Κριμαϊκό πόλεμο ή κάνω λάθος?
Συνεπώς οι δίσκοι τους δεν ήταν προϊόν βαθειάς μελέτης και προβληματισμού και όχι αγάπες και λουλούδια. Έχει και από αυτές βέβαια αλλά πως τις αποδίδει ε?
Δεν προξενεί εντύπωση επίσης η επιλογή των οργάνων που χρησιμοποιεί για να αποδώσει τις συνθέσεις του πέραν των καθιερωμένων που είχαν σχεδόν όλα τα γκρουπ? Να το πω ταλέντο, έμπνευση, ικανότητα, μελέτη? Πείτε ότι θέλετε.
Προσωπικά θεωρώ τους Pearls Before Swine σαν ένα από τα κορυφαία φωνητικά σύνολα που πέρασαν ποτέ από τον πλανήτη. Δεν με ενδιαφέρει αν θεωρούνται κορυφαίοι σε αυτό που κάποιοι ονόμασαν psychedelic folk (στις ταμπέλες κολλήσαμε?). Με ενδιαφέρει το γεγονός πως αν και προέρχομαι από μία παντελώς διαφορετική κουλτούρα, από άλλο κόσμο, πως αν και δεν γνώρισα πρόσωπα και πράγματα της εποχής τους, έστω και αν δεν καταλαβαίνω πάντα το ακριβές νόημα των στίχων του…με αγγίζουν σαν συγκρότημα ιδιαίτερα.
Φλυάρησα αρκετά έτσι όπως τα νοιώθω εγώ για τον δικηγοράκο πλέον Tom Rapp και τη μπάντα του. Παραθέτω τους στίχους από το κορυφαίο για μένα κομμάτι του lp και ίσως ένα από τα καλύτερα κομμάτια του (δεν παραβλέπω το Rocket Man, για το οποίο σχολιάζω λέγοντας πως είναι δυνατόν, να βλέπεις μία ρουκέτα μέσα σε τεράστιο σύννεφο καπνού να φεύγει στο διάστημα και να γράψεις κάτι τόσο συγκλονιστικό), το οποίο αγαπώ ιδιαίτερα.

Από την ίδια συνέντευξη
How do you look at your musical heritage after all these years?
I am amazed at the interest being shown in pbswine music. I was just in Key West (in Southern Florida, USA) and a used record store there had all the albums for $50 and $60 apiece! Throughout the 1980's I feared that all the music had disappeared down a black hole--it only existed in the "dead language" of vinyl and everyone was throwing away their record players for CD players. I thought that even if someone wanted to listen to the songs, pretty soon no one would have the proper record player to do it.

"Look Into Her Eyes" By Tom Rapp

In her eyes, centuries are
Hair as black and straight
as lonely streets are

Look into her eyes
Look into her eyes
Have you ever been there
You wander lost along the sea shore
Ask the reason why
All the villains always live

And all the heroes always die
She dissolves your words in acid
Nothing is the same

First she throws away the rules
Then she throws away the game
She says she's not immune to knowledge

She's not afraid of clouds
Then you wander hand in hand
Among imaginary crowds
There's nothing you can do about it
Nothing you can change
Seems like only yesterday
Lost inside a picture frame

Pearls Before Swine
Tom Rapp: Vocals, Guitar
Wayne Harley: Banjo, Harmony
Elisabeth: Vocals
Jim Fairs: Guitar, Harmony, Celeste

Other musicians
Bill Salter: Bass
Grady Tate: Drums
Richard Greene: Electric Violin

Other credits
Recorded at Impact Sound, New York, by Richard Alderson and Danford Griffiths
Mixed at A&R Recording, New York, by Steve Friedman
Arranged by Bill Eaton, Jim Fairs and the Pearls
This album is dedicated to Elisabeth

Tracks:
"Footnote" – 1:18 (Rapp / Auden)
"Sail Away" – 3:06 (Rapp)
"Look Into Her Eyes" – 4:36 (Rapp)
"I Shall Be Released" – 3:03 (Dylan)
"Frog In The Window (reprise)" – 2:31 (Rapp)
"I'm Going To City" – 2:30 (Rapp)
"Man In The Tree" – 3:30 (Rapp)
"If You Don't Want To (I Don't Mind)" – 3:14 (Rapp)
"Green And Blue" – 0:21 (Rapp / Elisabeth)
"Mon Amour" – 2:07 (Rapp / Elisabeth)
"Wizard of Is" – 3:35 (Rapp)
"Frog in the Window" – 2:42 (Rapp)
"When I Was a Child" – 4:46 (Rapp)
"These Things Too" – 3:25 (Rapp)
http://sharebee.com/bae73125

4 comments:

Kostas said...

Φιλαράκο Χρόνια Πολλά !!!

λογια εικονες τραγουδια said...

καλη χρονια με υγεια και χαρα!

Sotiris said...

Καλή σου χρονιά με υγεία και ..υπομονή!!

Αντισθένης58 said...

Συμφωνώ με όλα τα γραφόμενα για το μεγάλο αυτό γκρουπ και τον εγκέφαλό τους T.Rapp. Θεωρώ ότι ανήκουν σε αυτούς – όπως οι Country Joe & the Fish, οι MC5, οι Sly & the Family Stone (αλήθεια πόση ανατριχίλα φέρνει η αντιπολεμική κραυγή των Fish, το παραληρηματικό μήνυμα εξέγερσης των παιδιών του Detroit στην εισαγωγή του Ramblin’rose και το μαύρο ξέσπασμα του Sylvester) …για να αναφέρω κανα δυο ονόματα που μου ήρθαν πρόχειρα – που έδειξαν ότι τα 60s δεν ήταν μόνον μια απλή εφήμερη κίνηση ευκολόπιστων και αγαθών νεαρών, μία έξαλλη περαστική μόδα ,όπως ήθελαν να παρουσιάσουν τα τότε ΜΜΕ, πασπαλισμένη με αγάπες και λουλούδια, ντρόγκα και παρακμή, αφελή συνθήματα, παρδαλά ρούχα, μακριά μαλλιά, αθώα βουκολικά κοινόβια και ανατολίτικες θρησκείες ή μια ευκαιρία για κάποιους καιροσκόπους να τα πιάσουν. Σίγουρα ήταν και αυτά, όμως για πολλούς ήταν ΚΑΙ η απελευθέρωση και χειραφέτηση από την πουριτανική καταπίεση αιώνων, μια ατέλειωτη γιορτή, η οργή, η αισιοδοξία, η φιλοσοφία (ανάμεσα σε αυτήν και η ελληνική), η αναζήτηση, το ψάξιμο και ο πειραματισμός, η αφετηρία για μια νέα στάση ζωής και κουβαλούσαν μια παραπέρα δυναμική τόσο στην Τέχνη όσο και σε όλα τα κοινωνικά πεδία, για αυτό και θα μείνουν το αιώνιο σημείο αναφοράς της αμφισβήτησης , το σύμβολο της αντικουλτούρας, της ελπίδας και του δικαιώματος στο όνειρο για μια πιο δίκαιη κοινωνία. Όσο για την παράξενη φωνή και το ψεύδισμα του Rapp: Φωνή δεν είναι μόνον ο σωστός τονισμός και η ορθοφωνία, αλλά πάνω από όλα είναι η ψυχή, ακόμα και όταν φαλτσάρει!!! Ας θυμηθούμε μόνον κάποιους σπουδαίους καλλιτέχνες που δεν διακρίθηκαν για τις φωνητικές τους αρετές, αλλά έγραψαν ιστορία στη μουσική, όπως οι B.Dylan, L.Cohen αλλά και οι δικοί μας Νιόνιος, Μ.Χατζηδάκις, Μ.Μερκούρη και τόσοι άλλοι.