The yearly Greek psych magazine TimeMazine 88pages (all in English) has a 10 page interview with Sam. It's just come out. TimeMazine is by the Time Lords of Radio Tripolis Greece...a real labour of love. The zine comes with a cd with songs of those interviewed too.. includes Blindman recorded in 2009 in Rubigen Switzerland with Greek references by Peter. There are also interviews with Gary Duncan of Quicksilver, Gary Lee Yoder of Oxford Circle and Kak and Cork Marcheschi of Fifty Foot Hose besides Finchley Boys, United Travel Service and a Greek band the 4 Levels of Existence and others too.
Διαβάζοντας το τι τράβηξε αυτός ο άνθρωπος από το «σύστημα», αρκεί για να νοιώθεις ρίγος κάθε φορά που τον ακούς. Μας έκανε την τιμή και πέρασε από την πατρίδα μας σε χαλεπούς καιρούς.
Θα επαναλάβω το κείμενο που είχα γράψει στη μοναδική μου ανάρτηση για του Elevatorsγια την οποία μετάνιωσα ειλικρινά.
"......Από πολύ καιρό σκεπτόμουν αν θα έπρεπε να ανεβάσω κάποιο κάποιο Lp των 13th Floor Elevators λόγω της περιπέτειας της υγείας του Roky Erickson. Ευτυχώς ανέκαμψε πλήρως στην υγεία του σύμφωνα με τα όσα έχω διαβάσει, ανακτώντας όλα τα δικαιώματα. Εκτιμώ ότι μέσα σε αυτά θα είναι και τα δικαιώματα από τους δίσκους.
Είναι λογικό να μου πει κάποιος, καλά ρε φίλε τόσους και τόσους δίσκους ανέβασες, η «πειρατεία» του Rocky θα σε πειράξει? Θα του πω πως ναι μεν έχει δίκιο αλλά την περίπτωση του Erickson την αισθάνομαι διαφορετικά, αφού το σύστημα προσπάθησε με κάθε τρόπο να τον εξαφανίσει διελύοντας το πολυτιμότερο αγαθό που έχει ο άνθρωπος. Την υγεία του. Έτσι όπως έμπλεξε και τον τεράστιο Arthur Lee των Love χρόνια αργότερα (του την φύλαγαν εκτιμώ) μόνο που αυτόν τον έστειλαν φυλακή.
Όπως και να έχει ακόμα και οι «πειρατές» έχουν κάποιες αναστολές. Θεωρείστε πως αυτή είναι μία από αυτές που έχω για κάποια πρόσωπα που εκτιμώ πως «περπάτησαν» την μουσική πολύ παραπέρα από κάποιους άλλους άχρηστους που απολαμβάνουν προνόμια και χρήμα με ουρά..."
Σε αυτή την ιστοσελίδα http://www.mixtape.gr/t.asp?sub=3&sec=1&uid=537 διάβασα απόψεις που διακατέχονται από αγνά μουσικά αισθήματα και σεβασμό. Μπράβο στο παληράτι που τα έγραψε
This was the decade when music wasent really connected with money. Music was to make a point, make a change. But we can all hope that music in the future will be like this.
Με σχετική δυσκολία μάζεψα από το νετ ότι διαθέσιμο υπήρχε από αυτό το γκρουπάκι που έβγαλε τρία και μόνο 45αρια. Το διάσημο κομμάτι τους, αυτό δηλαδή που ξέρουν όλοι είναι το πράγματι εξαιρετικό NaturallyStoned.
Δεν ξέρω όμως πόσοι έχουν ακούσει το Revelation’sRevelations, το οποίο και στάθηκε η αιτία να ασχοληθώ περαιτέρω με αυτούς, για να κάνω το ανέβασμα στο blog. Ακούστε το και πιστεύω ότι θα σας αρέσει εξίσου ωστόσο κινείται σε πιο ήρεμο κλίμα. Νομίζω πως ήταν σφόδρα αδικημένο για να συμπληρώνει το FlyWithMe.
Ως περαιτέρω πληροφορίες για τα μέλη:
a. Chuck Woolery (born March 16, 1940) is a popular game show host. One of the most recognizable faces in game show television, he has hosted Wheel of Fortune (1975-1981), Love Connection (1983-1993 (est.)), Scrabble (1984-1990, 1993), The Home and Family Show (1996-97, co-host), Greed (1999-2000), The Dating Game (1999 update), and Lingo (2002-present). In addition, he was the subject of a reality show, (2003). Woolery was born in Ashland, Kentucky and grew up an avid fisherman. Και πολλά περισσότερα εδώ http://en.wikipedia.org/wiki/Chuck_Woolery Στο σαιτ που διαθέτει δεν υπάρχει μουσική αναφορά για το παρελθόν.
b. Ο Elkin "Bubba" Fowlerέπαιζε μπάντζο, μπάσο, κιθάρα στο τουρ τουLeonardCohenπου βγήκε διπλό Lpμε τίτλο LiveAtTheIsleofWight 1970 αλλά και σε ένα άλλο με τίτλο SongsofLoveandHateαπό το τουρ TheArmy.
1Yellow Beads/Honey And Gall(Columbia 4-44388)Dec. 1967 -
2Naturally Stoned/Honey And Gall(Columbia 4-44590)Jul. 1968 40 (Produced by Billy Sherrill)
3Fly With Me/Revelations Revelations(Columbia 4-44701)Dec. 1968 130
1. The Avant-Garde was an American psychedelic pop group formed by Chuck Woolery and Elkin "Bubba" Fowler in 1967. They released three singles on Columbia Records in 1967 and 1968, backed by different session musicians on each release: "Yellow Beads", "Naturally Stoned" (which hit #40 on the BillboardHot 100 charts in mid 1968)[1], and "Fly With Me". Despite the success of "Naturally Stoned", the group disbanded after "Fly With Me" and never released a full album.
2. This band is best known for Naturally Stoned which hit the Billboard chart at No. 40. and is best described as orchestrated 'psychedelic pop' (the lyrics may be psychedelic but the music is pop) with the backing sounding like a James Bond-type movie theme. It is the flip side which has been compiled however: Honey and Gall resurfacing on Psychedelic Unknowns Vol. 8 (LP & CD) and being an unusual and captivating hippie-psychedelic effort.
Yellow Beads is also dreamy acoustic hippie-pop in their unique style. The final 45 reverts to more standard orchestrated pop format effort on Fly With Me but is rescued by the electrified folk-pop flip.
All their material was composed by B. Fowler or C. Woolery, who it turns out is none other than Chuck Woolery, who would later become one of America's top game show hosts-- he was the original emcee of "Wheel of Fortune" before adding his brand of smarminess to the matchmaking "Love Connection".
Και επειδή ο λόγος για το NaturalStonedνα παραθέσω και τους στίχους.
It seems the days We spent together All too quickly fade away And even now My lonely mind is full Of thoughts of yesterday
The say grow up Put your mind on What you have to do But I know I can never Make it, baby, without you
[CHORUS] I can feel a good vibration When I put my mind on you alone I can get a real sensation Feel like I'm naturally stoned Naturally stoned
And now they say It's time for me to face The troubled world alone But I know I can never do it While I'm standing on my own
There's just one thing that They do not seem to understand Why can't they get it Through their heads I need a helping hand
Ψύλλους στα άχυρα. Αυτό έψαχνα ουσιαστικά για ώρες προσπαθώντας να βρω πληροφορίες για αυτό το γκρουπ. Ούτε λόγος για μία φωτό το δισκάκι τους καθώς το μόνο που βρήκα είναι πως κάποτε την 1η Ιουνίου το 1971 (Hayward Daily Review May 27, 1971), θα έπαιζαν με άλλα δύο «πασίγνωστα» γκρουπ. Ακόμα και όσα αναγράφονται στην συλλογή Crystalize Your Mind δεν λένε κάτι περισσότερο από όσα βρήκα.
Από κει ξεχώρισα την «φωτό» που φαίνεται με το δισκάκιόπως και τις σημειώσεις για το γκρουπ. Ερέθισμα για το σκάλισμα για όλα αυτά η κομματάρα You're Bringing Me Down, το οποίο όμως κάτι μου θυμίζει που δε μπορώ να βρω. Γνωστός ήχος γαμώτο.
Ξεκίνησαν ως The Dutch Masters και έγιναν The Transatlantic Train.
Αν υπάρχουν επιζώντες από το γκρουπ και μας ανακαλύψουν, ίσως πουν καμιά δυο κουβέντες.
The Dutch Masters
Bob Buccelli Steve Bayard Tom Mullenix Dennis Brown Tony Costa
A folk-rock band from Monterey, they have one previously unreleased cut from 1966 titled "In My Way" on the Big Beat comp Good Things Are Happening.
The Transatlantic Train
Transatlantic Train were from the Monterey area. The group were originally The Dutch Masters. They changed their name to Transatlantic Train sometime in 1966. The line-up of the group was probably Bob Buccelli, Steve Bayard, Tom Mullenix, Dennis Brown and Tony Costa.
Transatlantic Train recorded at Golden State Recorders in San Francisco in early 1967 and released one single later in that year. The group continued performing with varying personnel until 1969 but did not release any further recordings.
Tracks 1. Transatlantic Train - The Train 2. Transatlantic Train - You're Bringing Me Down 3. Transatlantic Train - She Was A Lady http://sharebee.com/5132dadb
Σαββατοκύριακο ενόψει, εν αναμονή του κρύου σε 10 μέρες που θα είναι δυνατό (άντε μήπως δούμε στην κυριολεξία μία άσπρη μέρα), με χρόνο για ψάξιμο στα γνωστά λημέρια για κανένα καλό τραγουδάκι.
Το γκρουπάκι που ανεβάζω σήμερα το βρήκα πριν τρία χρόνια στο ατέλειωτο και άκρως διδακτικό garagehangover και μου άρεσε. Στο μεταξύ παρατηρούσα τα σχόλια της ανάρτησης όπου επί μήνες όλο και ξεφύτρωνε κάποιος από τα μέλη του γκρουπ δίνοντας πληροφορίες, μερικές από τις οποίες και αντέγραψα εδώ.
I'm Ken Haywood, the guitarist for the Bondsmen. This site has me thinking about the period between 1964 and 1970. Very interesting times and music.
Some thoughts on The Bondsmen... The 1967-68 lineup was:
Jim Bowen - bass & backup vocals - Jim lives in Charlotte, NC. We keep in touch and see each other on occasion. He played in classic rock bands around Charlotte in the 70's and 80's. I don't know if he's still playing now. Jim had the Hagstrom III bass that matched my guitar...cool.
Tim Hutchinson - trumpet & backup vocals - I haven't seen or heard from Tim since probably 1970. At that time I think he was in school and teaching music in Greensboro, NC.
Phillip Pearson - drums & flugelhorn - We did a version of "Love Is Blue" w/ trumpet and flugelhorn. "Phil Lee" lives in Nashville, TN and has had a successful music career. He has recorded a couple of highly acclaimed CD's in the folk-country-rock genre. It's been several years since we've talked.
Archie Thomas - vocals - I always considered Archie to be the band's main attraction. He was a great singer and everybody loved him. In the mid 70's, I recruited Archie to sing with the Castaways, a local R&B/Beach group. He sang with us for a short time, but work and family had to come first. What a great vocalist and good friend.
Gene Galligan - keyboards and vocals - Probably the one guy in the bunch that I figured would NOT be involved in music later in life. I had to beg him to play!!! I still remember Gene doing "The Ballad of Ira Hayes" one night..cool. Gene was more classically inclined so I can remember trying to get him to simplify and stay out of the guitar's way! Just kidding... We email and keep in touch.
John Santa - Guitarist and songwriter - Although never an "on stage" member, he was a true inspiration and great friend. I knew that the UNC Journalism School gig would do weird things to ya...Bluegrass...did you say Bluegrass? John, if you read this, we really have to get together so you can straighten me out...
Ken Haywood - Guitarist & vocals - I have been playing guitar and bass since 1963. I've done the Garage Rock to Soul/Disco to country Rock back to R&B Dance and currently play in a Society/Wedding band. Can you imagine playing Sinatra's "The Way You Look Tonight" and then 10 seconds later ripping into Jeremiah Was A Bullfrog? Holy crap! Been full circle and enjoyed most of it...
After Jim, Tim, Gene, and John left for college, The Bondsmen regrouped and continued performing for about another year and a half. The band also logged more time in the studio. This time a Raleigh, NC facility called Audiophonics. However, there were no singles released. We did get some local radio play of our "Got To Be Myself" recording written by Hubert Deans.
The 1969-70 lineup was: Archie Thomas - vocals Phillip Pearson - drums Jim Ward - bass Hubert Deans - keyboards Ken Haywood - guitar
Εδώ ένα άλλο μέλος γράφει:
I am john santa, the writer of Our Time To Try. great to hear from mike hollander as well. gene and i have had some communication and he is still playing music as is ken i believe. archie i haven't seen in years but he was not singing or performing at all the last time i heard from him which is a shame cause boy he was a great vocalist and performer. i have no idea what happened to jim (bass) or tim (trumpet) or if they're even still playing music but i hope so. phil pearson is, in fact, performing under the stage name phil lee and was at one point doing some stuff (i believe) with or around neil young and some of his people. i occasionally hear from phil as he is in town to see his daughter, but it has been years since the last contact. after college i released an album of original material on Moonlight Records called (as mike hollander mentioned) "Rainmaker" by the John Santa Band which consisted of myself, john ballew, steve wyrick, whitney french and shepp wasdell. It did fairly well at the time and can now be found in bargain cut out bins all across this great country. (so much for fame and fortune.) i have remained in the music business and write music for film and TV. i play about 18 instruments now and the book that gene galligan mentions is about my foray into the world of Bluegrass music called "Bluegrass Is My Second Language: A Year In The Life Of An Accidental Bluegrass Musician." it is available at www.bluegrassbook.com and has gotten very good reviews (i am proud to say) and has sold so well there will be a second edition out in mid 2008. in response to it's popularity, we are currently at work putting the book on CD (no release date as yet) AND are at work on a music CD called "The Blessing Of The Strings: Songs From The Book Bluegrass Is My Second Language." it features my original songs as well as originals from the members of the Bluegrass band i play with called EIGHTwentythree. (we took our name from the first day we ever played together: 8/23/01.) jeff wiseman is on banjo and lead vocals, greg eldred on lead vocal and guitar, keith carroll on acoustic (upright) bass and vocals. i play primarily mandolin, guitar, some dobro, harmonica (an instrument i learned to play for the Bondsmen btw) and a little cello on the album and also sing lead. this CD will be out in april or may of 2008. sorry to go on so long (it's why my book is 512 pages long!!) but i am hoping to get some updates on some of the other players on here and find out what paths we all took.plus, without what i just wrote, none of what i say next would make much sense: mike hollander wrote of the day jim bowen came into Northern High School with a box of records to sell and said it was electric.well it WAS but not nearly so much as the morning my clock radio went off and WSSB radio of durham north carolina announced a band called the Bondsmen (the name was suggested by drummer george outlaw another NHS student btw) had released a new record and here is one of the songs on it, Our Time To Try.to lie in bed as a high school senior and be awakened so unexpectedly by a song i had written and recorded with these incredibly talented musicians who happened to be my best friends was electrifying beyond my words to describe. that moment literally changed my life forever and undoubtedly started me down the path i walk today with music so much a HUGE part of my life.
Τα «σύγχρονα» που έχω δεν είναι πολλά. Αυτό το αγόρασα τότε διότι μου άρεσε το "CanYouFeelit - FlowingFree". Τότε βέβαια δεν υπήρχαν τα blogs οπότε το χέρι έμπαινε συνέχεια στη τσέπη. Τουλάχιστον τότε είχα αρχίσει να δουλεύω σε σχολείο οπότε είχαμε «άνεση» αγορών. Πάνε αυτά τώρα.
Λίγα λόγια που βρήκα σε ένα σαιτ
For a short period in the early to mid 1990's, a collective of Swedish musicians decided to relive the past and create improvisational psychedelic rock music similar to the early 70's masters such as International Harvester and Algarnas Tradgard.
Acts such as S.T. Mikael, Adam, Stefan and the Entheogens all recorded for the low budget label Xotic Mind. The primary difference between the modern day copiers and the 1970's masters is the one-dimensional nature of the recordings.
This trait can be attributed to most of the albums being solo projects with only guest musicians.
One of the better bands on the label were The Word of Life, a band lead by Mans P. Mansson, a multi-instrumentalist who plays guitar, sitar, synthesizers, percussion and sings. He is joined by many guests, though most important is the fine flute work provided by Anna Nystom. On the debut, Further Ahead, Mansson manages a varied improvisational psychedelic album.
Long burning jams such as "Space Fu?king" and "Can You Feel it - Flowing Free" are offset by calm flute and hand percussion ragas like "The Devil". What one notices in repeated listens is the need for an editor (a problem for many of these kind of solo ventures). Most of the jams meander on for too long and the inclusion of a couple of Earthy country-bumpkin vocal tracks with Louisiana-front-porch harmonica are in complete contrast to the hazy heady cosmic aspirations the album pretends to be.
Still, the album works on many levels, most notably the trance-like jams, which can get quite intense. The guitar tone is super fuzz loud and the percussion is particularly active. Recommended for all Krautrock, space rock and early Swedish pioneer groups. The original LP contained a paste-on cover and is now quite rare. Better to find the CD on Satori.
The sophomore effort, Dust, is quite a bit different from the predecessor. More variety and less jam oriented, this album tries to please on a number of fronts. "When I Was in Space" opens promisingly enough with oscillator-emulated synth runs and heavy percussion. But, alas, this goes on too long and becomes redundant, and one wishes for the sage advice of a wily producer.
The songs on this album have a sort of "retro lounge" naïve melody line motif which I find oddly appealing. No doubt there are plenty of sizzling guitar jams to bang your head to, just less of them than the ambitious debut. I find both of their albums to be good fun if you don't take them too seriously. And a few tracks are just devastating, especially on the debut.
Καλό μήνα…ας το πω πριν τελειώσει και αυτός και δεν έχω ανεβάσει τίποτα.
Ανέβασα αυτό το δίσκο για τρεις λόγους.
Α) Διότι την περίοδο που ζούμε στην Ελλάδα, έχουμε έλλειμμα από ένα μουσικό επιπέδου Zappa, για να βγει να τα χώσει και να γίνει κακό σπυρί στο κώλο πολλών και διαφόρων πανηλίθιων που θα φάμε ξανά στη μάπα. Αποδείχθηκε για μία ακόμα φορά ότι ο κουβάς με τα σκατά που έχουμε πέσει δεν έχει πάτο, για αυτό και θα πάμε άπατοι.
Β) Διότι FreakOut! με αυτά που βλέπω για μία ακόμα φορά
Γ) Για να πω στη μάνα μου περαστικά αφιερώνοντας της το «MotherlyLove».
Οι υποχρεώσεις αυξήθηκαν, οι ώρες λιγόστεψαν και γενικά το τρέξιμο καλά κρατεί.
Ένα από τα λίγα που προλαβαίνω όταν είμαι σπίτι, είναι να βάζω να παίζει κάτι με τις ώρες. Ένα από αυτά είναι η συλλογή 10 τεμαχίων από την «Ψυχεδελική Αρχαιολογία». Εκεί μέσα ξεχώρισε ένα γκρουπάκι τους TheMission, δυστυχώς αγνώστων λοιπών στοιχείων. Φέρονται ως Αμερικάνοι με το σινγκλάκι σε κάποια BETrecordsχωρίς να είναι επιβεβαιωμένο.
Μιλάμε για ένα 45αριόπου στη μία πλευρά υπάρχει το Calmilly και στην άλλη το Gailing Made It.
Οι πληροφορίες που υπάρχουν στο σιντι αναφέρουν:
TheMission - Calmilly
(2:21) No label or date info.
Flip side is "Gailing Made It" (also on this CD). A quirky progressive/psych outfit... don't have any info on this band. Sounds like this cut was recorded anywhere from 1968 to 1970.
και
The Mission - Gailing Made It
(2:18) No label or date info.
Flip side is "Calmilly," which is (also on this CD). This bizarre tune sounds like some monks got into the electric Kool-Aid! They are singing in English... aren't they? Sounds circa 68/70.
Το «κόλλημά» μου είναι με το δεύτερο κομμάτι όπου πράγματι τα Αγγλικά μου φαίνονται παράξενα, καταλαβαίνοντας ελάχιστες φράσεις. Μία «Γρηγοριανή» καλογερίστικη» τολμώ να πω κατάσταση που εκτιμώ πως έχει το κάτι διαφορετικό.
Αυτές τις μέρες έψαχνα ένα έναυσμα για να ανεβάσω κανένα τραγουδάκι στο μπλογκ που αγαπώ αλλά δεν το φροντίζω όσο πρέπει. Το έναυσμα δόθηκε σήμερα το πρωί στο σχολείο, όταν κατά την διάρκεια του μαθήματος και ενώ βέβαια ακουγόταν το πρόγραμμα τουTechnicolorWebofSoundως μουσική υπόκρουση, το αυτί μου τσίμπησε ένα τραγουδάκι. Το SheWasPerfectionτου MurrayHead που είχα σε mp3 αλλά δεν είχα προσέξει ποτέ.
Εδώ θα κάνω μία παρένθεση για να εξηγήσω αυτό το «την ώρα του μαθήματος» που ίσως παραξένευσε κάποιον. Όσοι έχουν παιδιά στην Α Λύκειο θα έχουν μάθει ίσως για το μάθημα της Τεχνολογίας. Ευτυχώς εγώ έχω μεγάλο εργαστήριο και τα παιδιά μπορούν να κάνουν το μάθημα τους σύγχρονα και ωραία, σε σχέση με άλλα σχολεία που λόγω έλλειψης υποδομών, το μάθημα έχει καταντήσει ο περίγελος του σχολείου. Κατά τη διάρκεια λοιπόν του μαθήματος τα παιδιά ακούνε ψυχεδελιές για να χαλαρώνουν. Να σπάει αυτό το μονότονο και σπαστικό ρε παιδί μου από το τετριμμένο μάθημα της τάξης όπου δεν κουνιέται φύλο μπροστά στον πάνσοφο και αυστηρό καθηγητή. Τρίχες κατσαρές δηλαδή για αυτό και οι μαθητές, εκτός των άλλων, ακούνε για σχολείο και φρικάρουν.
Βέβαια για να πω την αλήθεια στην αρχή παραξενευτήκαν και χασκογελούσαν όπως κάνουν συνήθως τα παιδιά όταν εκφράζουν την αμηχανία τους. Βλέπετε η όλη κατάσταση «ξέφευγε» από τα καθιερωμένα που γνώριζαν. Είδα όμως τα παιδιά και χαλάρωσαν, ανοίχτηκαν, άρχισαν να συμμετέχουν μαζικά σε κάθε μου ερώτηση και γενικά τα έβλεπες και τα χαιρόσουν. Χαμογελούσαν με εκείνο το αθώο αφοπλιστικό βλεμματάκι, κάθε φορά που επικρατούσε απόλυτη ησυχία μέχρι να πάω σε άλλο θέμα και ακουγόταν μόνο η μουσική.
Και κάπου κάπου ρωτούσαν τι μουσική είναι αυτή «κύριε δεν έχουμε ξανακούσει κάτι παρόμοιο τι είναι?». Το μάθημα βέβαια περί μουσικής θα γίνει πολύ αργότερα όταν θα περιμένουν να έρθουν στο μάθημα της Τεχνολογίας, στο οποίο είμαι σίγουρος πως θα θέλουν να έρθουν διότι στο μεταξύ έχουν μάθει τι θα πει σεβασμός εκατέρωθεν, ανθρώπινη επαφή και αγάπη προς τους μαθητές σου.
Δεν μου αρέσει να περιαυτολογώ ούτε και να το παίζω σπουδαίος διότι πολύ απλά δεν είμαι. Εκτιμώ όμως πως αν στο σχολείο τα παιδιά μπορούσαν να νοιώσουν πιο ελεύθερα (όχι ασυδοσία και χαβαλές), άνετα, ήρεμα, χαλαρά, όλα θα ήταν καλύτερα. Αν μπορέσεις να δώσεις στα παιδιά ερεθίσματα πάσης φύσεως, να τα πλησιάσεις ουσιαστικά και όχι απλά για να κάνεις την δουλειά σου πιο ήσυχα, να τα εμπιστευτείς, να του δώσεις το ελεύθερο να εκφραστούν χωρίς λογοκρισία (μέχρι κάποιο όριο), όλα θα είναι καλύτερα.
Όλα αυτά βέβαια δεν σημαίνουν πως θα χαθεί ο σεβασμός ή ο έλεγχος. Η «απόσταση» μεταξύ μαθητή και καθηγητή πρέπει να υπάρχει πάντα αλλά με τρόπο. Πρέπει να κάνεις τον μαθητή να σε σέβεται για αυτό που είσαι σαν άνθρωπος και σαν δάσκαλος και όχι λόγω θέσης και εξουσίας. Και αλλοίμονο σε αυτούς που επιδιώκουν μία τέτοια σχέση για να γίνουν μαθητοπατέρες (έχω πλείστα παραδείγματα). Αυτοί είναι χειρότεροι και βρωμερότεροι όλων. Είναι σιχαμεροί και τρισάθλιοι.
Δεν ξέρω αλλά εγώ έτσι τα βλέπω τα πράγματα. Έτσι τα νοιώθω και έτσι τα κάνω στην τάξη μου με το ανάλογο κόστος βέβαια. Το κόστος για να ξέρετε είναι πολλαπλό και ενίοτε βαρύ. Καταρχήν από ένα σημείο και πέρα αρχίζουν οι μαθητές να σχολιάζουν το όνομα σου ευμενώς με άλλους καθηγητές. Κάπου εκεί αρχίζουν οι μοχθηρότητες και οι αντιζηλίες λες και κάνουμε κανένα διαγωνισμό καλύτερου δασκάλου. Ακολουθεί το «θάψιμο», η ρουφιανιά, η συκοφαντία και διάφορα άλλα.
Κόστος υπάρχει και από το περιβάλλον του σπιτιού καθώς η «άρχουσα» τάξηγιατρών, δικηγόρων και διαφόρων άλλων συναφών μεγαλοαστικών επαγγελμάτων (όχι όλοι βέβαια), σαλτάρει όταν ακούει να γίνεται μάθημα μετά μουσικής και εκφράζει παράπονα σε Δ/ντές και Προϊσταμένους. «Μα καλά τα παιδιά μας ήρθαν σχολείο για να κάνουν μάθημα ή να ακούνε μουσική?» Δεν ξέρουν όμως ότι όλους αυτούς γενικά τους έχω χεσμένους πατόκορφα άσχετα αν ενίοτε μου δημιούργησαν προβλήματα. Έκανα τις επιλογές και ανέλαβα το κόστος στο ακέραιο και βέβαια δεν μετανιώνω ούτε θα μετανιώσω ποτέ διότι όλοι αυτοί δεν αποτελούν προτεραιότητα. Έπονται μακράν.
Θα σας πω ένα πράγμα. Ποτέ δεν με ενδιέφερε η κρίση των άλλων είτε για την ποιότητα είτε για το επίπεδο του μαθήματος που κάνω. Ξέρουν αυτοί για να με κρίνουν? Με ενδιέφερε αυτό για το οποίο καμαρώνω ως δάσκαλος, ότι τα παιδιά με βλέπουν στο δρόμο και με χαιρετούν όχι από ντροπή, φόβο ή υποχρέωση. Σκάνε ένα χαμόγελο και σου λένε «γεια σας κύριε» γιατί γουστάρουν να σε χαιρετήσουν. Αν δεν θέλουν σε φτύνουν και καλά κάνουν γιατί το σινάφι μας είναι βρομερό και τρισάθλιο. Το έχει φάει ο καθωσπρεπισμός, η συντεχνιακή αντίληψη, το κυνήγι εξουσίας και η υστεροφημία.
Ουφ….από αλλού ξεκίνησα και αλλού κατέληξα. Αλλά ρε γαμώτο, ξέρετε και πόσες φορές βαριέμαι να πάω το πρωί σχολείο να λέω τα ίδια και τα ίδια κάθε? Όταν όμως τελικά μπαίνω μέσα στη τάξη και τα βλέπω απέναντί μου να με κοιτάνε με αυτό το δικό τους τρόπο, ντρέπομαι που βαριόμουνα να πάω να τα δω.
Αισθάνομαι τυχερός που αξιώθηκα να γίνω δάσκαλος. Δε μπορείτε να φανταστείτε τι όμορφο είναι να μπαίνεις σε μία τάξη και να βλέπεις παιδιά να χαμογελούν.
Όσον αφορά τον MurrayHead πληροφορίες θα βρείτε πάμπολλες. Αυτός εξάλλου ήταν το έναυσμα και όχι το θέμα. Πάντως αξίζει στη χειρότερη να ακούσετε το τραγούδι από το βίντεο. Εκτιμώ πως έχει κάτι το διαφορετικό. Το κομμάτι της άλλης πλευράς του σινγκλ που ανέβασα δεν είναι ισάξιο.
She Was Perfection lyrics
She was the biggest walking joke in existence but despite their attempts and persistence no man had ever succeeded cause men, she never really needed
she was perfection (she was perfection, she was perfection) she was perfection (she was perfection, she was perfection) she was perfection
school and perfect holiday life it's oh so lovely touch and kiss with love we just can't miss
for more, and more until, we reach, perfection
she was the biggest walking joke in existence but although perfection, i broke her resistance others tried, and failed her i came, i saw, i conquered
she was perfection (she was perfection, she was perfection) she was perfection (she was perfection, she was perfection) she was perfection
she was, a'so perfection she was, a'so perfection she was, a little bit perfection baby baby baby (fade out)
Σαν σήμερα πριν 12 χρόνια οι Rolling Stones "κύλησαν" το Ολυμπιακο Στάδιο σε μία εξαιρετικη συναυλία. Τα χρόνια μπορεί να πέρασαν (τότε είμουν καθηγητής στη Ναξο οπότε καταλαβαίνετε τι μου στοίχησε για να πάω να τους δω καθότι την επόμενη το πρωι επερπε να είμαι σχολείο), αλλά τα εισιτήρια αυτής της συναλίας από τότε παραμένουν στο πορτοφόλι μου. Το πάθος για αυτό το γκρουπ παραμένει μέγα. Τουλάχιστον μερικά χρόνια πριν την συναυλία των Stones είχα προλάβει να δω και το Mικ Τέιλορ. Αν θυμάστε ενα βράδυ στο Λυκαβητό που ο Τζον Μάγιαλ μας είχε ταξιδέψει, είχε κιθαρίστα τον Τέιλορ.
Καλό φθινόπωρο σε όλους μας. Με το καλό σμίγουμε ξανά και ευτυχώς που τουλάχιστον εγώ σμίγω μαζί σας, διότι όπως βλέπετε στη φωτό ίσως τώρα να σας έβλεπα μόνο από ψηλά.
Αρχές καλοκαιριού, Χαλκιδική, λίγα λεπτά μετά το φινάλε του Πανελλήνιου πρωταθλήματος εφήβων στο σκάκι και…μπουμ.
Τέλος καλό όλα καλά….κανείς δεν έπαθε τίποτα παρά μόνο μερικά επιπόλαια τραύματα άνευ σημασίας. Οι λαμαρίνες βέβαια πήγαν για πέταμα.
Πάνω απ’ όλα η υγεία αδέλφια….αυτό πρέπει να θυμόμαστε συνέχεια. Όλα τα άλλα είναι λεπτομέρειες.
John Patrick Caldwell (vocals, harmonica) Roger Law (guitar) Charles Faulkner (bass) Hugh Lockhead (drums) Donnie McDougall (guitar, vocals) Les Law (guitar, replaced Roger)
Singles 1968 I/Funny Feeling (Duck) DR-1 1968 I/Funny Feeling (London) M-17363 1969 One Ring Jane/Kill The Pig (Duck/London) DR-2 1969 One Ring Jane/Funny Feeling (Duck/Capitol) 72583 1969 One Ring Jane/Times Are Changing [promo] (Capitol - USA) 2707 1969 Little Pony (Duck/Capitol) 1970 Starting A New Day/No One In Particular (Duck/Capitol) 72614
Albums 1969 Homegrown Stuff (Duck/Capitol) ST-6304 1970 Starting A New Day (Duck/Capitol) ST-6352 2001 Homegrown Stuff [CD re-issue] (EMI Canada) 72435 32330 2 0
Compilation Tracks 2001 "Kill The Pig" on 'Yee-Haw: The Other Side Of Country' (QDK Media - Germany) 801670977827
West Coast quintet Mother Tucker's Yellow Duck was formed in 1967 -- not as a group of musicians but as a collective consisting of Kathy Kay from Boston who was the original Mother Tucker, John Patrick Caldwell as The Yellow Duck (aka Raphael Red The Village Idiot), Bob O'Connor (aka Dogan Pink Foot/Sheldon O'Dogan), and Michael Goldman (aka Garnet Crystalman).
The only working musician at the time was O'Connor who got a job working with Hughie Lockhead and Charlie Faulkner in a group called Medusa. When Bob O'Connor left the group - Lockhead and Faulkner join Caldwell to form the band actual musical group Mother Tucker's Yellow Duck.
By 1968 they were signed to London Records and had little success with their first single, "I", but did have minor success with "One Ring Jane" in 1969. Later that year they would form their own Duck Records distributed by Capitol Records where they released several more singles through 1970. Roger Law would eventually be replaced by his brother Les and the band managed to tour with the likes of Deep Purple, Alice Cooper, Cream, and The Yardbirds. Alas, fame eluded them and they split up in 1971.
Donnie McDougall would go on to join The Guess Who in 1972 and recorded several albums with them. He wound up a truck driver living in White Rock, BC. In the mid-90's he would revive his career as member of The Best Of The Guess Who -- a touring tribute to his former band and eventually joined the reformed Guess Who in 2000; Caldwell left the music business; Roger Law died in a car accident; Faulkner joined the Wild Root Orchestra before leaving music to become a handyman only to return in recent years with the Kelowna, BC band Dog Skin Suit.
Δεν έχω να πω πολλά για αυτό το γκρουπ. Να προσθέσω μόνο ότι δύο μέλη του γκρουπ ήταν στους Sir Douglas Quintet (ο Ορτέγα και ο Παρέδες). Διάβαζα κριτικές και σκάλωσα σε μία πρόταση από ένα Νορβηγικό σαιτ, το www.rooty.nu , Whatever the reason was that the 45rpm single «Driver Go Slow» didn’t chart is now hard to understand. Μα καλά είναι δυνατόν? Ποιοι ηλίθιοι τότε άκουσαν αυτή την ΑΠΙΣΤΕΥΤΗ κομματάρα και δεν αγόρασαν το δισκάκι του σκοτωμού? Άμα μετά λέω ότι γεννήθηκα σε λάθος εποχή και λάθος μέρος έχω άδικο? Σαφώς το Driver Go Slow δεν είναι το μόνο άριστο κομμάτι. Yπάρχει για παράδειγμα το σπουδαίο It’s the morning, η διασκευή στο If the night ή ακόμα και το Little Georgie Baker.
Βρήκα χνάρια τους στο φατσοβιβλίο… Rio Salinas Vocalists Louie Ortega, Frank Paredes and Randy Pybas will be performing May22 at Chili Peppers in San Luis Obispo, in A Concert to Benefit the Alex DeRivera family. "From the Ashes" will begin at 12:30 pm with a one hour set featuring Rio Salinas. http://www.facebook.com/RioSalinas
Members: Louie Ortega – singer, guitar, songwriter Frank Paredes – singer, guitar Steve Vargas – bass Albert Parra – drums
45s 1. 1970 - I Know You Know b/w Driver Go Slow (Epic 5-10616) [US]Produced by Doug Sahm. 2. 1973 - Caribbean (Atlantic 45-2972 / ST-A-26541 SP)The same song is on both sides, one in Mono, the other in Stereo. Produced by Jerry Wexler, Tom Dowd and Doug Sahm. 3. 1973 - El Paso (Atco)A two-sided single, one in Mono, the other in Stereo. Produced by Doug Sahm, Tex Wex (Jerry Wexler), and Tom Mix (Tom Dowd).
A lost and found story. Louie and the Lovers from Salinas, California put out this one record, discovered and produced by the legendary Doug Sahm during his exile from Texas; it barely sold. But Rise was such a strong album, a startling blend of the San Francisco sound, Chicano music, and Tex-Mex country rock, it became an easy target for collectors. Rarer, however, was the fabled follow-up album, lost in a fire save for one cassette and unreleased until Bear Family’s recent offering, Louie and the Lovers, The Complete Recordings.
For a bunch of teenagers recording their first album in one 18-hour session, Rise is a surprisingly solid set of tunes, with a sound as fresh as any of their west coast contemporaries, consistently fine song craft (9 of 11 tracks penned by Louie Ortega), and fantastic vocal performances throughout. You can hear the Lovers’ innocent enthusiasm chiming through electric rhythm guitars and the band’s raw energy is infectious. The Lovers were admittedly influenced by CCR, an unavoidable comparison, but Louie also name checks Webb Pierce, Lefty Frizzell, and Jorge Negrete as early influences on his songwriting.
Rise takes off with a double guitar hook assault and soaring vocal harmonies on the eponymous opener. But the album’s slower numbers are some of the record’s best: “I’ve Always Got You On My Mind” is a serious earworm and “Driver Go Slow” is a sparse and haunting murder ballad. Upbeat rockers like “Royal Oakie” and “I Know You Know” should have been radio hits, at least in Texas. The album is a powerful grower, its melodies sinking in deep after a few listens, but unfortunately Rise was destined for obscurity.
Regardless of the lack of sales, The Lovers were given another shot at recording an album, this time featuring production from Doug Sahm, Jerry Wexler, and Tom Dowd, along with help from new guitarist John Rendon, steel guitarist Charlie Owens, horn player David ‘Fathead’ Newman, Dr. John on keys, percussionist Joe Lala, and Flaco Jimenez on Conjunto accordion. The selections were more diverse, from Mexican traditionals to sunshine pop and Memphis-powered blues jams (probably Sahm’s ever present musical schizophrenia peeking through). Perhaps the magic from the original sessions had faded, but these tracks are a pleasure to finally hear, with some certain gems in the mix, included in a fine package with excellent liners.
Μιας και το ανέφερε ο φίλος d.j. fanis και υπάρχει ας ολοκληρώσω την ενότητα των Xit. Πειρατής ο δίσκος βέβαια και χιλιοανεβασμένος στο νετ, από το δισκάδικο της Αθηνας στην τιμή των 4.650 δραχμών παρακαλώ. Είναι που δεν μας πιάνανε το κώλο ε? Αλλά τι να κάναμε? Όπως αναγράφει και το οπισθόφυλλο που κρατώ it’s heavy, alive and ready. Δηλαδή Got You Babe, feel so good, got you babe, all night…
Personnel: LEE HERRERA drms A R.C. GARISS ld gtr A MICHAEL MARTIN ld gtr, vcls A MAC SUAZO bs A
ALBUM: 1(A) DRIVE IT! (Mainstream S/6126) 1970 NB: (1) has been counterfeited on vinyl and also issued on CD (TRC 044), with both sides of the Ecco 45 as bonus tracks. EPs: 1 Half A Dream/Sunny Sunday/Whatever Happened To Baby Jesus (Psych-Out 101) 1983 2 I Wanna Come Back (From The World Of LSD)/Double Crossin' Girl/Who's Been Driving My Little Yellow Taxi Cab/Paper Place (Lance/Bacchus) 2000 NB: (2) first two songs by Fe Fi Four Plus 2.
45s: 1 Who's Been Driving My Little Yellow Taxi Cab/Paper Lace (Lance 109/110) 1966 2 The Bummer/Sunny Sunday Dream (Ecco ER 1001) 1967 3 Whatever Happened To Baby Jesus part 1 /part 2 (N/K) 196? 4 Mississippi Riverboat Gamblin' Man/St. Louis Mama (Souled Out 104) 196? 5 Soulful Drifter/Time Has Come, Gonna Die (Mainstream 722) 1969
45 Acetate: 1 Open Doorway/Orange Benevolent (Audio Recording) 196?
A Sioux Indian band based in Albuquerque, New Mexico. The Bummer is a fine upbeat rocker, whilst Sunny Sunday Dream is much more trippy with lots of keyboards. Changing their name to Xit the band made several albums in support of the cause of the American Indian during the 1970's. The Lincoln St. Exit album is essentially blues-based and does not include their non-Mainstream 45s. It is now a very sought-after collectors' item, and has been counterfeited. Much of their earlier material was officially reissued on the Xit LP Entrance (Canyon 7114) 1974, which has also become rare.
