Μετά από καιρό βρέθηκε χρόνος
να ανεβάσω αυτό το αρχείο. Αν κάνετε μία βόλτα στο νετ θα παρατηρήσετε πως
κάποιοι βγάζουν μεροκάματο από το Phillips (με την ευκαιρία να πω οτι δεν έχει
απολύτως καμία σχέση με τον άλλο Γιαννη Φιλιπς). Το δισκάκι είναι όντως πολύ
σπάνιο και ακριβό (ένα χιλιαρικάκι βλέπω στο discogs). αλλά το βασικό είναι ότι είναι
ποιοτικότατο. Εξαιρετική φολκ από αυτό το παλικάρι που αντιμετώπισε σοβαρότατα
προβλήματα, τότε, με το καθεστώς στη Νότια Αφρική.
Κατεβάστε το….ανεπιφύλακτα και
καλή ακρόαση σε όλους σας.
Χρόνια πολλά, Χριστός Ανέστη,
υγεία και ότι το καλύτερο σε όλους μας. Πάμε Αυστραλία αυτή τη φορά σε ένα
δισκάκι από το οποίο κάποιοι βγάζουν ακόμα περιουσίες. Ότι έβγαλαν έβγαλαν.
Καιρός για όσους δεν το είχαν να το βρουν δωρεάν.
Πληροφορίες υπάρχουν για τον
Φράνσις πολλές και γιαόλο το μύθο γύρω από το όνομά του και την περίφημη ταινία
της εποχής εκείνης το σάουντρακ της οποίας κάποια στιγμή θα ανεβάσω.
Καλή ακρόαση σε όλους σας.
John J.
Francis – God’s Garden (1973)
John J Francis rose to national prominence with the
vanguard of contemporary Australian singer/songwriters who came to the fore in
the early 70's. Between 1972 and 1974 he released four highly respected studio
albums through Warner Brothers and penned the iconic surf anthem, 'Simple Ben'
as well as scoring an Australian top 10 hit with the single 'Play Mumma, Sing
Me a Song'.
John J Francis' career began in Newcastle, Australia where
he fronted a popular local R n' B band, The Sorrows who became one of the
better known Newcastle bands of that era and in 1965 supported the legendary
Billy Thorpe and the Aztecs, playing to a packed Newcastle Stadium. This
performance won the band several gigs at the legendary Sydney dance venue 'Surf
City' in Kings Cross, and the following year they were asked to support the
Easybeats at a frenetic show in the Newcastle Town Hall…..
Αγαπητοί φίλοι και φίλες γεια
σας. Δεν αμέλησα το blog αλλά
επίτηδες άφησα να περάσει λίγος καιρός και να πλησιάσει το Πάσχα. Ήθελα με το
συγκεκριμένο σημερινό post να
κάνω, ας μου επιτραπεί η έκφραση, ένα «δώρο» για τις γιορτές στους φίλους του blog.
Οι παρακολουθούντες και
γνωρίζοντες τα της folk , θα
γνωρίζουν ότι αυτό το Lp
είναι από αυτά που λέμε … «δύσκολα» και σίγουρα κάποιοι δεν θα είναι
ευχαριστημένοι που βγαίνει στην επιφάνεια έτσι χωρίς…αντίκρισμα. Αρκεί μία
βόλτα από το popsike (νομίζω
δεν υπάρχει) ή το rateyourmusic (κοιτάξτε
στο cataloged) και
θα καταλάβετε τι εννοώ.
Όπως είναι αναμενόμενο
πληροφορίες για τον DaveHalfordδεν υπάρχουν. Το μόνο που βρίσκω είναι αυτό που διαβάζω στο AcidArhives… "Tulesburg" is
amateurish DIY folkrock with an undercurrent of drug themes, as on "Ride
on your horse". The actual title and contents of the second LP are
unknown. From Oregon or California. Και πολλά μας
ήταν για αυτό το doityourself (DIY) project.
Χαιρετώ τους αγαπητούς γνωστούς και άγνωστους
φίλους του μπλογκ. Αιτία που ανεβάζω αυτό το δίσκο είναι το γεγονός, πρώτον ότι
πρόκειται περί ενός πολύ αξιόλογου privatepress περιεχομένου μεταξύ acid και psychfolk, το οποίο μάλλον μπορεί και να ενταχθεί στην κατηγορία
των Christian.
Ο δεύτερος λόγος έχει να
κάνει με το γεγονός ότι κάποιος-α που έχει ανεβάσει ένα κομμάτι του δίσκου στο
τιουμπ, μας παραπέμπει να το αγοράσουμε διότι μάλλον το πουλάει (σε τσουχτερή
τιμή). Ευκαιρία λοιπόν να δοθεί δωρεάν καθότι κάποιοι προφανώς δεν έχουν τα
χρήματα να τα διαθέσουν για να το ακούσουν. Εντάξει, πειρατεία κάνουμε αλλά
τουλάχιστον δεν βγάζουμε χρήματα.
Cutts Road - At The Airport (1976)
Όσον αφορά πληροφορίες για τους CuttsRoad, δεν υπάρχουν. Η
μπάντα είναι κατά 99% από το Beverly, Massachusetts, ο δίσκος επεξεργάστηκε στη Βοστόνη και τυπώθηκε
το 1976. Στο αρχείο που ανέβασα, περιλαμβάνονται οι στίχοι σε φωτό αλλά σε
εξαιρετική ανάλυση, συνεπώς διαβάζονται με μεγάλη ευκολία.Καλή ακρόαση σε όλους σας και εκτιμώ ότι θα
σας αρέσει. Εις το επανειδείν.
This
is a US private pressing
acid folk/psych folk LP from Cutts
Road out of Beverly,
Massachusetts.
Χαιρετώ τους φίλους του blog. Αποφάσισα να
ανεβάσω αυτό το Lp για δύο λόγους. Πρώτον διότι είναι πολύ δύσκολο να βρεθεί για να
ακουστεί και δεύτερον διότι η τιμή του είναι τσουχτερή. Οπότε μάλλον δεν είναι
κακή ιδέα να «ρίξουμε»λίγο τις τιμές. Είμαστε
στο Ακρον του Οχάιο το 1974 με τονPatricCalfee να κυκλοφορεί αυτό PrivatePressLp της κατηγορίας Christianrock (οπότε ξέφυγα λίγο από τα καθαρά φολκ) στην MorningStarRecords. Για να
ειμαι παντως αντικειμενικός μαζί σας, δεν θα το χαρακτήριζα και αριστούργημα. Εχω και εχετε ακούσει και καλύτερα. Πάντως αξιζει να κοσμει
την ψηφιακή συλλογή σας καθότι αρκετά ακριβοθώρητο.
DaySpring was released in late 1974 on the
MorningStar Records label. The so-called label was actually a design and a name
created by the then 18 year old musician and songwriter Patric Calfee (his
given name is Patrick Calfee, but he thought it looked cooler to drop the 'k'
from the end of his first name).
Patric
had been perfoming and writing Christian music for about 3 years at that time.
The songs on DaySpring had been road tested before audiences throughout the Akron Ohio
area. Performing in "Jesus Movement" coffehouses, concerts, churches
and gatherings, the teenage Calfee had unknowingly become one of the
acknowledged "Fathers" of the still developing Jesus Music scene.
Jesus Music bands from Ohio and western Pennsylvania were
creating inspired expressions of devotion in the context of the current Rock
music, without much of an eye for commerce or self promotion. In fact, at the
time DaySpring came out it was considered a mainstream Rock record by area
radio stations and listeners; the segregation of Jesus Music from the
mainstream rock scene had not yet happened.
Patric Calfee - I'm Happy (1974)
Prior
to going into the studio for DaySpring Patric performed only by himself with
just an acoustic guitar or a piano. He was friends with several other local
Christian musicians who came into the studio to help him out. Al Montgomery (on
Bass) was with another local Christian Band and attended the same fellowship in
Akron, the
Avalon. Al also added some arrangement ideas - and it's him that you hear
singing at the end of "Eyes Of The Lord". Don Pleskach (aka Cab
Jenkins) had his own Christian band and contributed Bass, Drums, created the
bass and drum parts for Gospel Ship, as well as contributing the wah-wah solo
in "Eyes Of The Lord". Unknown to most listeners, the wah-wah solo
was created by Don singing the part into a mic, no instuments or effects were
used. The 2 Sax players on Gospel Ship
were a pair of brothers, Gary and Jeff Schneider, who were friends of Don's.
Dayspring
was recorded on a 4 channel tape recorder, and the mixing board was handmade by
the engineer, Tom Krieger. The recording process was much the same as was used
by the Beatles and other bands in the previous decade. Instruments were
recorded to the 4 channels. Then the 4 channels were mixed down to 2 tracks and
'bounced' (transferred) to a 2 channel tape recorder. The 2 channels were then
bounced back to 2 channels on the 4 channel. The 2 open channels on the 4
channel were then recorded, and finally it was all bounced again to the final 2
channel stereo mix. On each of the transfers another track could be recorded,
so potentially you could record up to 8 separate parts.
The
total recording costs were $315, paid for by Paul Tell, a friend to many
ministries in NE Ohio and throughout the
world. A large part of the manufacturing costs were paid for by another friend,
Mike Giannone.
The
album name, Dayspring, and the label name, Morningstar, were chosen because
they were names for Jesus. When the record was recorded and manufactured there
was never any thought that 40 years later there would still be interest in it.
But the expression of delight and freedom in the Lord heard in this record will
be appreciated by listeners for years to come.
ΘέμααυτήτηφοράοΚαναδόςDwayne
Cannan, οοποίοςτο 1980 έβγαλεαυτότοPrivate
Press (χωρίςlabel),
στοEdmonton.
Βγήκαν
300 κόπιες οι οποίες δόθηκαν χέρι με χέρι. Folk περιεχόμενο όπως οι τελευταίες δημοσιεύσεις μου.
Dwayne
Cannan picked up his first guitar at ten but set it down again, concentrating
instead on an odd combination of bull riding and boxing. His interests were
renewed at 17 when a friend from his youth, who had moved away, returned to the
area having developed incredible talent at the guitar during his absence.
The
two hitchhiked around the United States
for a year before returning home to Canada to form a band that featured
Cannan on drums. The guitar, however, kept calling his name. Scraping together
money from his construction job, Cannan entered Edmonton’s Homestead Recorders in June 24-25
1980, with his newly-bought Gibson acoustic in hand.
Dwayne Cannan - Spare Change (1980)
The
resulting ten-song album was pressed in a quantity of 300, all of those sold
hand-to-hand from the stage. The album was never broadcast and never reviewed,
prompting Cannan to take a 25-year break from recording. For Cannan, learning
fingerstyle guitar was merely one small project in developing an extensive
repertoire of techniques.
He
was disconnected from the movement of guitar players who followed in the
footsteps of John Fahey, but he shared with them a spirit of independence,
rigorous discipline, and love of the guitar.
Ακόμα ένα Private-Pressing προέλευσης Μινεσότα που κυκλοφόρησε το 1973, με folk μουσικό περιεχόμενο. Στην πρώτη πλευρά έχουμε τον LonerFolkPsych καλλιτέχνη MIKEMONROE με τίτλο των δημιουργιών του «Castaway» και στην δεύτερη πλευρά το ντουέτο FREDANDANNVAGLE, με τίτλο των κομματιών
τους «FredAndAnnaVagle».
With
its simple arrangements and minimal instrumentation, this split album with
talented artists on both sides is sure to appeal to folk music fans. First up
is singer-songwriter Mike Monroe, who serves up five tunes, four of them
originals. His talent as an acoustic guitarist is clear, and on his cover of
Paul Stookey’s “John Henry Bosworth,” he plays banjo as well. Monroe’s songwriting ability especially
shines on the dreamy “Rus.” He’s joined by Phil Kitchen on 12-string guitar and
background vocals, and Dave Riley on bass.
Mike Monroe – Rus (1973)
Side
two features Fred and Anne Vagle. Ann sings and adds some nice touches on
recorder, piano, and percussion, while Fred plays the guitar and adds
occasional vocals. They also get help from Phil Kitchen and Dave Riley. Anne’s
beautiful, clear voice is showcased on tracks like “Simple Gifts” and the minor
key ballad “The Willow,” one of two songs penned by the Vagles. A Paul Stookey
tune makes an appearance here too; this time it’s a version of his “Sebastian.”
– David Overstreet.
Fred and Anne Vagle - How Much Time (1973)
Track listing
Castaway
A1Mike MonroeI'd Give You
LoveMichael Monroe
A2Mike MonroeJohn Henry
BosworthPaul Stookey
A3Mike MonroeAll The Sweet
DreamsMichael Monroe
A4Mike MonroeRusMichael
Monroe
A5Mike MonroeStrong In My
WeaknessMichael Monroe
Fred And Anna Vagle
B1Fred And Anna Vagle(A)
Instrument Of Peace; (B) Simple Gifts(A)
St. Francis Asissi; (B) Trad. Arr. By Vagles
B2Fred And Anna VagleSan Francisco Bay BluesJesse Fuller
B3Fred And Anna VagleThe WillowFred Vagle, Anna Mae Vagle
B4Fred And Anna VagleHow
Much Time ?Fred Vagle, Anna Mae
Vagle
Καλή χρονιά σε όλους τους
φίλους και τις φίλες του blog.
Ξεκίνημα της νέας χρονιάς με αυτόν τον μάλλον άγνωστο καλλιτέχνη, το δισκάκι
του οποίου αναζητείτε να ακουστεί από πολλούς εδώ και χρόνια. Δυστυχώς όπως
συμβαίνει στις περισσότερες αυτών των περιπτώσεων, οι πληροφορίες είναι
ανύπαρκτες καθότι ένα privateFolkRock.
Το Lp χωρίζεται μουσικά σε δύο ενότητες εκ των οποίων η δεύτερη (το Complexity) είναι
τουλάχιστον εκπληκτική, με το PeachtreeSummers (PartII) συγκλονιστικό από κάθε πλευρά.
Tony
Wright (Kingyo) - Blue Child (197?)
Weird early 70s folk rock release from a Native American
singer writer, composer, poet, artist, accompanying himself on guitar with
orchestra, based in Philadelphia, Pennsylvania.
This is a rare private Folk Rock
Tony
Wright (Kingyo) - Peachtree Summers (Part ΙΙ) (197?)
