Wednesday, December 31, 2008
Tuesday, December 30, 2008
Ultimate Spinach - The Very Best Of
Θα ήθελα να αποχαιρετήσω το καθόλα θλιβερό έτσι όπως εξελίσσεται 2008, με ένα από τα αγαπημένα μου συγκροτήματα τους αξεπέραστους ULTIMATE SPINACH.
Ξεφύλλιζα το τεύχος του TIΜΕMAZINE που έχει ένα αφιέρωμα στο γκρουπ, δηλαδή μία συνέντευξη του Ian Bruce Douglas, διάβασα πως το αρχικό όνομα του γκρουπ ήταν THE UNDREGROUND CINEMA, το οποίο άλλαξε ο Ian σε ULTIMATE SPINACH.
Η συνέντευξη επιβεβαιώνει το δύσκολο, το αυστηρό και το απαιτητικό του χαρακτήρα του Ian που ώρες ώρες μου έδινε την εντύπωση πως δεν συμβάδιζε με την εποχή του. Δίνει την εντύπωση πως το περιεχόμενο των δύο δίσκων του με τα «σπανάκια» έτυχε και βγήκε τότε. Θα μπορούσε δηλαδή να έχουν βγει και αργότερα ή ενδεχομένως νωρίτερα.
Έχω διαβάσει ενδελεχώς όσες συνεντεύξεις υπάρχουν στο net του Ian, από τις οποίες έμεινα ευχαριστημένος ΑΠΟΛΥΤΑ για ένα γεγονός. Δεν διέκρινα πουθενά οικονομικό κίνητρο σε ότι έκανε. Δεν είναι δυνατόν για παράδειγμα όταν ο πρώτος δίσκος κάνει «πάταγο» αυτός να θέλει να εγκαταλείψει το συγκρότημα. Βέβαια υπάρχει και η παράμετρος που έλεγε ότι από ένα σημείο και πέρα η εταιρεία μπήκε στο ρουθούνι του άσχημα.
Όπως και να έχει εύχομαι σε όλους σας ΚΑΛΗ ΧΡΟΝΙΑ και ΧΡΟΝΙΑ ΚΑΛΑ….καλά να είναι και όσα θέλει ας είναι.
Tracks:
1. Ego Trip
Ξεφύλλιζα το τεύχος του TIΜΕMAZINE που έχει ένα αφιέρωμα στο γκρουπ, δηλαδή μία συνέντευξη του Ian Bruce Douglas, διάβασα πως το αρχικό όνομα του γκρουπ ήταν THE UNDREGROUND CINEMA, το οποίο άλλαξε ο Ian σε ULTIMATE SPINACH.
Η συνέντευξη επιβεβαιώνει το δύσκολο, το αυστηρό και το απαιτητικό του χαρακτήρα του Ian που ώρες ώρες μου έδινε την εντύπωση πως δεν συμβάδιζε με την εποχή του. Δίνει την εντύπωση πως το περιεχόμενο των δύο δίσκων του με τα «σπανάκια» έτυχε και βγήκε τότε. Θα μπορούσε δηλαδή να έχουν βγει και αργότερα ή ενδεχομένως νωρίτερα.
Έχω διαβάσει ενδελεχώς όσες συνεντεύξεις υπάρχουν στο net του Ian, από τις οποίες έμεινα ευχαριστημένος ΑΠΟΛΥΤΑ για ένα γεγονός. Δεν διέκρινα πουθενά οικονομικό κίνητρο σε ότι έκανε. Δεν είναι δυνατόν για παράδειγμα όταν ο πρώτος δίσκος κάνει «πάταγο» αυτός να θέλει να εγκαταλείψει το συγκρότημα. Βέβαια υπάρχει και η παράμετρος που έλεγε ότι από ένα σημείο και πέρα η εταιρεία μπήκε στο ρουθούνι του άσχημα.
Όπως και να έχει εύχομαι σε όλους σας ΚΑΛΗ ΧΡΟΝΙΑ και ΧΡΟΝΙΑ ΚΑΛΑ….καλά να είναι και όσα θέλει ας είναι.
Tracks:
1. Ego Trip
2. Sacrifice of the Moon (In Four Parts)
3. Hip Death Goddess, (Ballad of) The
4. Your Head Is Reeling
5. Baroque #1
6. Pamela
7. Visions of Your Reality
8. Mind Flowers
9. Genesis of Beauty Suite (In Four Parts)
10. Fifth Horseman of the Apocalypse
11. Fragmentary March of Green
12. Just Like Romeo and Juliet
13. Some Days You Just Can't Win
14. World Has Just Begun, The
Sunday, December 28, 2008
Mighty Baby - Mighty Baby (1969)
Αυτό το χρώσταγα μετά το εξαίσιο A Jug Of Love που ανέβασα πριν λίγο καιρό.
When the Action broke up in the late 60s, they reformed minus Reggie King as Azoth. The Azoth name was short lived, leading the band to settle on Mighty Baby. The Action had played the club circuit for years, releasing many excellent mod singles before plunging into the world of psychedelia. This band had always worked hard, and now they were finally given the luxury to record a long player.
Mighty Baby’s album was released in 1969 off the small independent Head label. At this point, Mighty Baby could technically and instrumentally hold their own against rock’s finest: The Grateful Dead, King Crimson, Collosuem, Caravan and the Allman Brothers. The album is miles away from the soulful, sweaty mod garage of their mid 60s singles and could best be described as a melding of Crosby, Stills, Nash and Young harmonies, Allman Brothers guitar improv and Notorious Byrd Brothers psychedelia.
Few debut openers are as good as the revolutionary Egyptian Tomb. It’s a sleek, powerful piece of psychedelia with strong west coast style guitar interplay. At 5:30 minutes, this great song never falls flat and is definitely one of the defining moments of British acid rock. Same Way From The Sun has a similar stoned vibe with psychedelic echo and sounds like it could have been lifted from a really good latter day Byrds album. The spacious, pounding A Friend You Know But Never See, yet another highlight, rocks really hard with some interesting raga style guitar and has a strange mountain air aura. Other works such as the rural I’m From The Country provided a sound Mighty Baby would further explore on their next album, the equally brilliant Jug of Love from 1971.
Over the course of 1970 several members of the band became Muslims (adherents of the Sufi order), and their second album reflected the spiritual journey they had embarked on, sounding little like its predecessor. It has been said that it was a meeting between Richard Thompson and the band that introduced Richard and Linda Thompson to the Sufi order. It has notable guitar parts from Martin Stone.
When the Action broke up in the late 60s, they reformed minus Reggie King as Azoth. The Azoth name was short lived, leading the band to settle on Mighty Baby. The Action had played the club circuit for years, releasing many excellent mod singles before plunging into the world of psychedelia. This band had always worked hard, and now they were finally given the luxury to record a long player.
Mighty Baby’s album was released in 1969 off the small independent Head label. At this point, Mighty Baby could technically and instrumentally hold their own against rock’s finest: The Grateful Dead, King Crimson, Collosuem, Caravan and the Allman Brothers. The album is miles away from the soulful, sweaty mod garage of their mid 60s singles and could best be described as a melding of Crosby, Stills, Nash and Young harmonies, Allman Brothers guitar improv and Notorious Byrd Brothers psychedelia.
Few debut openers are as good as the revolutionary Egyptian Tomb. It’s a sleek, powerful piece of psychedelia with strong west coast style guitar interplay. At 5:30 minutes, this great song never falls flat and is definitely one of the defining moments of British acid rock. Same Way From The Sun has a similar stoned vibe with psychedelic echo and sounds like it could have been lifted from a really good latter day Byrds album. The spacious, pounding A Friend You Know But Never See, yet another highlight, rocks really hard with some interesting raga style guitar and has a strange mountain air aura. Other works such as the rural I’m From The Country provided a sound Mighty Baby would further explore on their next album, the equally brilliant Jug of Love from 1971.Over the course of 1970 several members of the band became Muslims (adherents of the Sufi order), and their second album reflected the spiritual journey they had embarked on, sounding little like its predecessor. It has been said that it was a meeting between Richard Thompson and the band that introduced Richard and Linda Thompson to the Sufi order. It has notable guitar parts from Martin Stone.
Tracks:
1. Egyptian Tomb
2. A Friend You Know But Never See
3. I've Been Down So Long
4. Same Way from the Sun
5. House Without Windows
6. Trials of a City
7. I'm from the Country
8. At a Point Between Fate and Destiny
9. Only Dreaming
10. Dustbin Full of Rubbish
11. Understanding Love
12. Favourite Days
13. A Saying for Today
http://sharebee.com/bfb11659
1. Egyptian Tomb
2. A Friend You Know But Never See
3. I've Been Down So Long
4. Same Way from the Sun
5. House Without Windows
6. Trials of a City
7. I'm from the Country
8. At a Point Between Fate and Destiny
9. Only Dreaming
10. Dustbin Full of Rubbish
11. Understanding Love
12. Favourite Days
13. A Saying for Today
http://sharebee.com/bfb11659
Patron Saints - Proto Bohob (1999)
Personnel:
ERIC BERGMAN gtr, bs, perc, vcls A B C
PAUL D'ALTON drms, perc A
JONATHAN TUTTLE gtr, piano, bs, vcls A B
JOHN DOERSCHUK gtr, vcls B C
KIRK FOSTER bs, vcls B C
JOE IRVINS drms, perc B C
ALBUM:
1(A) FOHHOH BOHOB (No label PS-JT 1001) 1969 R4/5
NB: (1) originally issued in thick white sleeve with front and rear paper 'slicks' glued on by hand. Some copies came with booklet (R5). Counterfeited in Austria in 1994 (300 copies with photocopied booklet), and in 1997 an official reissue was produced from the master tapes (American Sound 106202-3), 500 numbered copies with booklet and bonus 7" of unreleased material. In addition, (1) has been issued on CD with three bonus tracks (Patron Saint PSCD-101) 1997. More recently two compilations of unreleased recordings have appeared: Proto Bohob (Patron Saint PSCD-104) 1999, consisting of early demos from 1969, and The Latimer Sessions (Patron Saint PSCD-105/6) 2000, which is unreleased material from 1970-3 by line-ups 'B' and 'C'.
"Fohhoh Bohob" is a phrase common to many of the various, small tribal languages of Africa, which roughly translated means "Greetings of the mouth" - so now you know. Fohhoh Bohob was produced by the band over the course of a few weeks in the Summer of 1969, and it doesn't sound too much like anything else. There are moments where it could be The Velvet Underground, perhaps Pearls Before Swine, maybe Sidetrack or even Faine Jade influencing them, but one gets the impression that these guys made their own maps. There are a few places where the band seems to flounder, but other passages where their ability to impress is apparent. The album isn't a masterpiece but it is a very unique and unusual record, and many collectors rate it very highly as a result - others think it is amateurish rubbish. Only 100 copies were pressed originally, but the reissues are quite easy to find.
Of their compilations of unreleased material, The Latimer Sessions (a double CD release) is the better of the two. The Patron Saints definitely improved over the years - the quirky, underground vision is still there, but their ability to render ideas as a band is markedly improved. With well over two hours of material on offer, this is remarkably consistent throughout. Proto Bohob, however, is similar to their original Fohhoh Bohob and consequently has less to recommend it.
Eric Bergman also issued two solo albums that fall outside the scope of this book: Modern Phonography (Patron Saint PS-1) 1978, and Sending Out Signals (Patron Saint PS-2) 1982. Both albums have been compiled on CD with bonus material (Patron Saint PS CD-102/3) 1998. John Tuttle passed away in 1994
Tracks:
1. Flower
2. Nostalgia Trip
3. Reflections On A Warm Day
4. Do You Think About Me?
5. White Light
6. Relax
7. My Lonely Friend
8. Andrea
9. The Goodnight Song
10. Shine On Heart
11. Do It Together
12. Flower
13. Reflections On A Warm Day
14. White Light
15. Relax
16. Andrea
ERIC BERGMAN gtr, bs, perc, vcls A B C
PAUL D'ALTON drms, perc A
JONATHAN TUTTLE gtr, piano, bs, vcls A B
JOHN DOERSCHUK gtr, vcls B C
KIRK FOSTER bs, vcls B C
JOE IRVINS drms, perc B C
ALBUM:
1(A) FOHHOH BOHOB (No label PS-JT 1001) 1969 R4/5
NB: (1) originally issued in thick white sleeve with front and rear paper 'slicks' glued on by hand. Some copies came with booklet (R5). Counterfeited in Austria in 1994 (300 copies with photocopied booklet), and in 1997 an official reissue was produced from the master tapes (American Sound 106202-3), 500 numbered copies with booklet and bonus 7" of unreleased material. In addition, (1) has been issued on CD with three bonus tracks (Patron Saint PSCD-101) 1997. More recently two compilations of unreleased recordings have appeared: Proto Bohob (Patron Saint PSCD-104) 1999, consisting of early demos from 1969, and The Latimer Sessions (Patron Saint PSCD-105/6) 2000, which is unreleased material from 1970-3 by line-ups 'B' and 'C'.
"Fohhoh Bohob" is a phrase common to many of the various, small tribal languages of Africa, which roughly translated means "Greetings of the mouth" - so now you know. Fohhoh Bohob was produced by the band over the course of a few weeks in the Summer of 1969, and it doesn't sound too much like anything else. There are moments where it could be The Velvet Underground, perhaps Pearls Before Swine, maybe Sidetrack or even Faine Jade influencing them, but one gets the impression that these guys made their own maps. There are a few places where the band seems to flounder, but other passages where their ability to impress is apparent. The album isn't a masterpiece but it is a very unique and unusual record, and many collectors rate it very highly as a result - others think it is amateurish rubbish. Only 100 copies were pressed originally, but the reissues are quite easy to find.
Of their compilations of unreleased material, The Latimer Sessions (a double CD release) is the better of the two. The Patron Saints definitely improved over the years - the quirky, underground vision is still there, but their ability to render ideas as a band is markedly improved. With well over two hours of material on offer, this is remarkably consistent throughout. Proto Bohob, however, is similar to their original Fohhoh Bohob and consequently has less to recommend it.
Eric Bergman also issued two solo albums that fall outside the scope of this book: Modern Phonography (Patron Saint PS-1) 1978, and Sending Out Signals (Patron Saint PS-2) 1982. Both albums have been compiled on CD with bonus material (Patron Saint PS CD-102/3) 1998. John Tuttle passed away in 1994
Tracks:
1. Flower
2. Nostalgia Trip
3. Reflections On A Warm Day
4. Do You Think About Me?
5. White Light
6. Relax
7. My Lonely Friend
8. Andrea
9. The Goodnight Song
10. Shine On Heart
11. Do It Together
12. Flower
13. Reflections On A Warm Day
14. White Light
15. Relax
16. Andrea
Gordian Knot – Tones (1968)
Ευχάριστα ακούσματα από τους Gordian Knot σε μία μέρα που γενικά σηκώνει ηρεμία.
Το κομμάτι The Year of the Sun είναι πραγματικά «Γόρδιος Δεσμός» και ξεχωρίζει μακράν σε ένα γενικά όμορφο δίσκο.
'The turning point of their career was a party given by Nancy Sinatra. She liked the
group so much she asked them to accompany her on a USO trip to Viet Nam.'
Personnel:
PAT KINCADE gtr A
DULIN LANCASTER drms A
J. D. LOBUE keyb'ds A
LELAND RUSSELL bs, vcls A
JIM WEATHERLY gtr, vcls A
ALBUM:
1(A) TONES (Verve V(6) 60562) 1968
45s:
1 If Only I Could Cry/Year Of The Sun (Verve 10595) 1968
2 Broken Down Ole Merry-Go-Round/We Must Be Doing Something Right (Verve 10612) 1968
Originally from Mississippi, the Gordian Knot emerged in Los Angeles in 1967. They recorded this fascinating hybrid of Association-esque Soft Pop/Soft Psych/Country Rock with LA's finest studio musicians and the Hi-Lo's own Clark Burroughs in the producers chair. Jim Weatherly later would become a soft country singer, releasing several albums for Buddha circa 1974/5.
Tracks:
1. It's Gonna Take a Lot
2. We Must Be Doing Somethin' Right
3. Strong Wind Blowin'
4. One Way Street
5. Carnival Lights, Again
6. Carraway Stream
7. The World Keeps Spinnin'
8. The Year of the Sun
9. I Can't Be Hurt Anymore
10. If Only I Could Fly
11. Broken Down Ole Merry-Go-Round
Το κομμάτι The Year of the Sun είναι πραγματικά «Γόρδιος Δεσμός» και ξεχωρίζει μακράν σε ένα γενικά όμορφο δίσκο.
'The turning point of their career was a party given by Nancy Sinatra. She liked the
group so much she asked them to accompany her on a USO trip to Viet Nam.'
Personnel:
PAT KINCADE gtr A
DULIN LANCASTER drms A
J. D. LOBUE keyb'ds A
LELAND RUSSELL bs, vcls A
JIM WEATHERLY gtr, vcls A
ALBUM:
1(A) TONES (Verve V(6) 60562) 1968
45s:1 If Only I Could Cry/Year Of The Sun (Verve 10595) 1968
2 Broken Down Ole Merry-Go-Round/We Must Be Doing Something Right (Verve 10612) 1968
Originally from Mississippi, the Gordian Knot emerged in Los Angeles in 1967. They recorded this fascinating hybrid of Association-esque Soft Pop/Soft Psych/Country Rock with LA's finest studio musicians and the Hi-Lo's own Clark Burroughs in the producers chair. Jim Weatherly later would become a soft country singer, releasing several albums for Buddha circa 1974/5.
Tracks:
1. It's Gonna Take a Lot
2. We Must Be Doing Somethin' Right
3. Strong Wind Blowin'
4. One Way Street
5. Carnival Lights, Again
6. Carraway Stream
7. The World Keeps Spinnin'
8. The Year of the Sun
9. I Can't Be Hurt Anymore
10. If Only I Could Fly
11. Broken Down Ole Merry-Go-Round
The Lavender Hill Express - Silly Rhymes (1968)
Έφτασαν οι πολυπόθητες διακοπές και μαζί τους βρέθηκε ο χρόνος για λίγο ψάξιμο. Άρχισα να ψάχνω για ένα γκρουπ από το Austin του Texas, με το όνομα Lavender Hill Express. Δυστυχώς ότι και να έκανα στο net, δεν βρήκα κανένα κομμάτι τους να κατεβάσω. Είχα το Silly Rhymes το οποίο πανέμορφο. Μία country με folk κατάσταση, εξαιρετικά νοσταλγική. Το ανεβάζω γιατί το θεωρώ εξαιρετικό κομμάτι το οποίο εκτιμώ πως τουλάχιστον πρέπει να ακούσετε.
Όπως βλέπετε και στο βιογραφικό τους έβγαλαν μόνο σιγκλάκια, samples από τα οποία μπορείτε να βρείτε εδώ http://sonobeatrecords.com/lavenderhillexpress.html αλλά και εδώ http://www.scarletdukes.com/st/tm_aussonobeat.html μαζί με στοιχεία για το γκρουπ.
Αν κάποιος διαθέτει αλλά mp3 από το γκρουπ και θέλει, ας τα μοιραστεί μαζί μας.
Personnel:
LEONARD ARNOLD gtr A
LAYTON DE PENNING gtr A
JOHN SCHWERTNER keyb'ds A
RUSTY WIER Drms A
JESS YARYAN Bs A
45s:
1 Visions/Trying To Live A Life (Sonobeat 102) 1967
2 Watch Out/Country Music's Here To Stay (Sonobeat 105) 1968
3 Outside My Window/Silly Rhymes (Sonobeat 110) 1968
4 Mr. Peabody/Goin Back To Mexico (MVL 101) 196?
One of Austin's most durable sixties outfits, they were formed in 1966 by Leonard Arnold and Layton DePenning from Baby Cakes, who had approached Rusty Weir and Jess Yaryan of The Wig and Johnny Schwertner from The Reasons Why to form a new band. Baby Cakes manager, booking agent and local D.J. Mike Lucas was chosen to be their manager.
The Sonobeat 45s, which were issued in picture sleeves, were actually recorded in a 'studio' set up at the famous Vulcan Gas Company club. Musically after an initial pop 45, they experimented in a country direction. Indeed when they split, Rusty Wier became an important figure in the local C & W scene and enjoyed a solo career. Schwertner was involved with Plymouth Rock who issued a 45 on Sonobeat and with the Laughing Kind. The remaining members went on to play in Genesee, a later Austin band. Most of them later achieved commercial success in other bands.
Track:
The Lavender Hill Express - Silly Rhymes
http://sharebee.com/4b864da4
Όπως βλέπετε και στο βιογραφικό τους έβγαλαν μόνο σιγκλάκια, samples από τα οποία μπορείτε να βρείτε εδώ http://sonobeatrecords.com/lavenderhillexpress.html αλλά και εδώ http://www.scarletdukes.com/st/tm_aussonobeat.html μαζί με στοιχεία για το γκρουπ.
Αν κάποιος διαθέτει αλλά mp3 από το γκρουπ και θέλει, ας τα μοιραστεί μαζί μας.
Personnel:
LEONARD ARNOLD gtr A
LAYTON DE PENNING gtr A
JOHN SCHWERTNER keyb'ds A
RUSTY WIER Drms A
JESS YARYAN Bs A
45s:1 Visions/Trying To Live A Life (Sonobeat 102) 1967
2 Watch Out/Country Music's Here To Stay (Sonobeat 105) 1968
3 Outside My Window/Silly Rhymes (Sonobeat 110) 1968
4 Mr. Peabody/Goin Back To Mexico (MVL 101) 196?
One of Austin's most durable sixties outfits, they were formed in 1966 by Leonard Arnold and Layton DePenning from Baby Cakes, who had approached Rusty Weir and Jess Yaryan of The Wig and Johnny Schwertner from The Reasons Why to form a new band. Baby Cakes manager, booking agent and local D.J. Mike Lucas was chosen to be their manager.
The Sonobeat 45s, which were issued in picture sleeves, were actually recorded in a 'studio' set up at the famous Vulcan Gas Company club. Musically after an initial pop 45, they experimented in a country direction. Indeed when they split, Rusty Wier became an important figure in the local C & W scene and enjoyed a solo career. Schwertner was involved with Plymouth Rock who issued a 45 on Sonobeat and with the Laughing Kind. The remaining members went on to play in Genesee, a later Austin band. Most of them later achieved commercial success in other bands.
Track:
The Lavender Hill Express - Silly Rhymes
http://sharebee.com/4b864da4
Wednesday, December 24, 2008
Joseph Byrd - A Christmas Yet to Come (1975)
Αγαπητοί φίλοι, γνωστοί και άγνωστοι, εύχομαι χρόνια καλά, με υγεία και με όσον το δυνατόν λιγότερες σκοτούρες, σε σας και τις οικογένειές σας.
Merry Christmas to all of you.
An electronic LP from Joe Byrd, former leader of the bands, The United States of America, and Joe Byrd & the Field Hippies.
Tracks:
1. Deck the Halls
2. E La Don Don Verges Maria
3. Christmas in the Morning
4. Lo , How a Rose E'Er Blooming
5. Silent Night
6. Taublein Weiss
7. Hark the Herald Angels Sing
8. Carillon
9. Carol of the Bells
10.The Holly and the Ivy
11.The First Nowell
12.Christmas
13.It Came Upon a Midnight Clear
14.In Dulci Jubilo
15.Jingle Bells
Merry Christmas to all of you.
An electronic LP from Joe Byrd, former leader of the bands, The United States of America, and Joe Byrd & the Field Hippies.
Tracks:
1. Deck the Halls
2. E La Don Don Verges Maria
3. Christmas in the Morning
4. Lo , How a Rose E'Er Blooming
5. Silent Night
6. Taublein Weiss
7. Hark the Herald Angels Sing
8. Carillon
9. Carol of the Bells
10.The Holly and the Ivy
11.The First Nowell
12.Christmas
13.It Came Upon a Midnight Clear
14.In Dulci Jubilo
15.Jingle Bells
Greek Garage Bands Of The 60's
Δεν ξέρω τι έχετε και τι δεν έχετε από αυτή την συλλογή. Λίγο ως πολύ τα κομμάτια υπάρχουν πέρα δώθε. Καθόσον πάντως ετοιμάζω το αρχείο τα «αυτιά» μου είναι αλλού. Ακούω μετά μανίας τους Έλληνες Zoo στα τρία κομμάτια που έχω σε mp3 προσπαθώντας να βρω πληροφορίες για αυτούς. Δυστυχώς δεν υπάρχει τίποτα ουσιαστικό.
01 Persons - Drive My Mustang
02 Loubogg - She Is Cool
03 Nelli Manou - Crazy Girl
04 Charms- Mr. Gooze
05 Rabbits - I'm Looking In The Universe
06 M.G.C. - Foxy Lady
07 Charms - I'm Coming Back
08 The Girls - Hello Beethoven
09 Charms - It's My Life
10 The Crowns - Wild Things
11 Ariones - Gimmie Some Lovin'
12 The Girls - Rocket For Girls
13 Teenagers - You Don't Love Me
14 The Knacks - The Theme Of The Day
15 Rabbits - Run Around Of A Girl
16 Forminx - Love Without Love
http://sharebee.com/a10e17b3
01 Persons - Drive My Mustang
02 Loubogg - She Is Cool
03 Nelli Manou - Crazy Girl
04 Charms- Mr. Gooze
05 Rabbits - I'm Looking In The Universe
06 M.G.C. - Foxy Lady
07 Charms - I'm Coming Back
08 The Girls - Hello Beethoven
09 Charms - It's My Life
10 The Crowns - Wild Things
11 Ariones - Gimmie Some Lovin'
12 The Girls - Rocket For Girls
13 Teenagers - You Don't Love Me
14 The Knacks - The Theme Of The Day
15 Rabbits - Run Around Of A Girl
16 Forminx - Love Without Love
http://sharebee.com/a10e17b3
Thursday, December 18, 2008
Morning – Morning (1970)
Ακούγοντας πριν αρκετό καιρό το beyondthebeatgeneration (από το οποίο έχω κατεβάσει όλα μα όλα τα κομμάτια), κάποια στιγμή άκουσα αυτό το γκρουπ και πιο συγκεκριμένα το καταπληκτικό κομμάτι And I'm Gone, το οποίο με ώθησε σε περαιτέρω ψάξιμο. Όχι βέβαια ότι δεν έχουν και άλλα καλά κομμάτια όπως το πανέμορφο Early Morning. Ειλικρινά αξίζει τον κόπο να τους ακούσετε. Στο ebay είναι διαθέσιμοι.
Personnel:
BARRY BROWN gtr, drms, vcls A B
JIM HOBSON piano, organ, theremin, vcls A B
TERRY JOHNSON gtr A B
JIM KEHN drms, gtr, vcls A B
JAY LEWIS gtr, banjo, vcls A B
BRUCE WALLACE bs A
STUART BROTMAN bs B
(AL PERKINS steel gtr A)
(CHRIS DARROW fiddle B)
ALBUMS:
1(A) MORNING (Vault 138) 1970
2(B) STRUCK LIKE SILVER (Fantasy 9402) 1972
45:
1 Tell Me A Story/Easy Keeper (Vault 972) 1972
A fine Los Angeles-based group, originally known as The Morning and The Evening. The group was formed after Jay Lewis, also known as Jay Donnellan, had been fired from Love by Arthur Lee. Jim Hobson also appeared on Love's Out Here. When the band signed a recording contract with Vault they retained complete control of the writing, engineering, arranging and producing of their first album, which is an underrated folk-influenced gem. It has a crisp, yet often sleepy sound, which is at its best on And I'm Gone and Sleepy Eyes. The album closes with a ninety second country gem Dirt Roads (the only track written by Jim Kehn) which is worthy of comparison with the title track of Quicksilver's Happy Trails.
The line-up then changed; Bruce Wallace being replaced by the former Kaleidoscope member Stuart Brotman and Terry Johnson only playing on one track. Vault was bought by Fantasy and the follow-up Struck Like Silver continues in similar vein, though the drug-influenced sleepiness has made way for a more acoustic sound epitomised by Only To Say Goodnight and Now I Lay Me Down. Understand My Ways on Side two particularly highlights Jay Lewis' harmonious vocals and Jim Hobson's melodic piano work, whilst Comin' In Love features Chris Darrow (another ex-Kaleidoscope) on fiddle. Jay's Movie Song is a beautiful instrumental while Now I Lay Me Down and Hoyt Axton's Never Been To Spain merge more sensitive guitar work with artistic piano playing.
When the group broke up, Jim Hobson and Jay Lewis became session musicians and worked with Delaney Bramlett, Country Joe, Danny O'Keefe and Rabindra Danks.
(Vernon Joynson/Stephane Rebeschini)
Tracks:
Personnel:
BARRY BROWN gtr, drms, vcls A B
JIM HOBSON piano, organ, theremin, vcls A B
TERRY JOHNSON gtr A B
JIM KEHN drms, gtr, vcls A B
JAY LEWIS gtr, banjo, vcls A B
BRUCE WALLACE bs A
STUART BROTMAN bs B
(AL PERKINS steel gtr A)
(CHRIS DARROW fiddle B)
ALBUMS:
1(A) MORNING (Vault 138) 1970
2(B) STRUCK LIKE SILVER (Fantasy 9402) 1972
45:
1 Tell Me A Story/Easy Keeper (Vault 972) 1972
A fine Los Angeles-based group, originally known as The Morning and The Evening. The group was formed after Jay Lewis, also known as Jay Donnellan, had been fired from Love by Arthur Lee. Jim Hobson also appeared on Love's Out Here. When the band signed a recording contract with Vault they retained complete control of the writing, engineering, arranging and producing of their first album, which is an underrated folk-influenced gem. It has a crisp, yet often sleepy sound, which is at its best on And I'm Gone and Sleepy Eyes. The album closes with a ninety second country gem Dirt Roads (the only track written by Jim Kehn) which is worthy of comparison with the title track of Quicksilver's Happy Trails.
The line-up then changed; Bruce Wallace being replaced by the former Kaleidoscope member Stuart Brotman and Terry Johnson only playing on one track. Vault was bought by Fantasy and the follow-up Struck Like Silver continues in similar vein, though the drug-influenced sleepiness has made way for a more acoustic sound epitomised by Only To Say Goodnight and Now I Lay Me Down. Understand My Ways on Side two particularly highlights Jay Lewis' harmonious vocals and Jim Hobson's melodic piano work, whilst Comin' In Love features Chris Darrow (another ex-Kaleidoscope) on fiddle. Jay's Movie Song is a beautiful instrumental while Now I Lay Me Down and Hoyt Axton's Never Been To Spain merge more sensitive guitar work with artistic piano playing.
When the group broke up, Jim Hobson and Jay Lewis became session musicians and worked with Delaney Bramlett, Country Joe, Danny O'Keefe and Rabindra Danks.
(Vernon Joynson/Stephane Rebeschini)
Tracks:
1. Angelena 3:27
2. Early Morning 2:40
3. Tell Me A Story 3:13
4. Easy Keeper 2:09
5. Roll 'Em Down 3:05
6. Sleepy Eyes 3:25
7. New Day 1:35
8. As It Was 2:50
9. Time 3:32
10. It'll Take Time 2:30
11. And I'm Gone 5:23
12. Dirt Roads 1:25
http://sharebee.com/a9e1c6d3
http://sharebee.com/a9e1c6d3
Wednesday, December 17, 2008
New York Rock N Roll Ensemble - Reflections
Για τον φίλο που το ζήτησε. Όσον αφορά στίχους που επίσης ζήτησε, υπάρχουν αν θέλει για τα Kemal, Orpheus, Love her και Dedication.
http://sharebee.com/5db6b182
http://sharebee.com/5db6b182
Monday, December 15, 2008
TIMΕMAZINE (Autumn 08)
.jpg)
Πριν λίγο πήρα στα χέρια μου τα άλλα δύο τεύχη που έχουν βγει από το TIMΕMAZINE τα οποία μου έστειλε ο κύριος Μιχάλης Λαγοπάτης, τον οποίο δυστυχώς δεν έχω την τιμή να γνωρίζω. Να είναι καλά όμως και ο Στέφανος που με «έστειλε» έστω και ραδιοφωνικά στο http://www.drt915.gr/index.php?id=93 όπου υπάρχει η εκπομπή "TIMEΜΑCHINE" Psychedelia - Garage 60's. Ειλικρινά δεν ξέρω αν υπάρχει στην Ελλάδα άλλος σταθμός που να αποπειράται να παίζει ανάλογες μουσικές έστω και δύο ώρες. Εννοώ μουσικές του γούστου μας.
Εκτός του ότι πρέπει να του πω του Μιχάλη(επέτρεψε μου τον ενικό) ένα ΜΕΓΑΛΟ ευχαριστώ θα πρέπει να του ζητήσω και μία ΣΥΓΝΩΜΗ, διότι εδώ και τόσο καιρό έχω φερθεί αγενής καθώς δεν στάθηκε δυνατό να του στείλω έστω ένα μέιλ.Συμπάθα με Μιχάλη αλλά είμαι τρομερά πιεσμένος από χρόνο καθώς αναλώνομαι σχεδόν όλη μέρα με την οικοδομή (εκτός του σχολείου βέβαια). Έχω φτάσει στα όρια αντοχής μου.Να έρθουν οι γιορτές να ηρεμίσω καθώς είμαι στο τελικό στάδιο σε όλα τα επίπεδα (συν κούραση σωματική και ψυχολογική).
Δράττομαι της ευκαιρίας να χαιρετήσω και τον «συνάδελφο» στο χωρίς ίχνος υπερβολής πραγματικά εξαιρετικό blog standinatthecrossroads για το απόλυτα πετυχημένο «συμπλήρωμα» του στο κείμενο που έβαλε για το TIMEMAZINE.
Ευχαριστώ όλους σας και ελπίζω να μπορέσω να ανταποδώσω.
TimeMazine
Psychedelic Greek Fanzine
80 pages (A4) full of psych, all in English,
with 11 track FREE CD compilation (79:51 min)
EXCLUSIVE INTERVIEWS:
- ULTIMATE SPINACH (Mr. Ian Bruce Douglas)
- HUNGER! (Papa John Morton)
- IRON BUTTERFLY (Lee Dorman)
- ODYSSEY (Vincent Kussy)
- SAVAGE RESURRECTION (3 Original Members)
- MERRELL FANKHAUSER
- VIBRAVOID
- ATOMIC WORKERS
- OBSKURIA
- THE LYSERGICS
- THE MISUNDERSTOOD (Rick Brown)
- KING ARTHUR’S COURT (Sky Sunlight Saxon)
ALSO:
- The Sixties Mind of Joop Roelofs (Q65)
- BAD AFRO RECORDS (interview plus releases)
- Ultimate 60s Time Songs – Get Me To The World On Time
by ELECTRIC PRUNES.
- Destination: NO MAN’S LAND. The Greek cult heroes are Back!
- 16 pages of reviews on LPs, CDS, 7’’, Zines……
CD Compilation:
(79:51 min)
1. THE SAVAGE RESURRECTION – Tahitian Melody (Live - 2008)
2. MERRELL FANKHAUSER & H.M.S. BOUNTY – Drivin’ Sideways (1968)
3. ULTIMATE SPINACH – (Ballad of the) Hip Death Goddess (Live - 1967)
4. HUNGER! – Open Your Eyes (Lost Version – 1969)
5. VIBRAVOID – Mystery Ship (Live – 2008)
6. ATOMIC WORKERS – White (2006)
7. NO MAN’S LAND – News From The Sun (2008)
8. THE LYSERGICS – That’s How Much I Need You Now (Demo – 2008)
9. DRAGONTEARS – The River (2008)
10. OBSKURIA – I See (2008)
11. KING ARTHUR’S COURT – My Queen (2006)
Psychedelic Greek Fanzine
80 pages (A4) full of psych, all in English,
with 11 track FREE CD compilation (79:51 min)
EXCLUSIVE INTERVIEWS:
- ULTIMATE SPINACH (Mr. Ian Bruce Douglas)
- HUNGER! (Papa John Morton)
- IRON BUTTERFLY (Lee Dorman)
- ODYSSEY (Vincent Kussy)
- SAVAGE RESURRECTION (3 Original Members)
- MERRELL FANKHAUSER
- VIBRAVOID
- ATOMIC WORKERS
- OBSKURIA
- THE LYSERGICS
- THE MISUNDERSTOOD (Rick Brown)
- KING ARTHUR’S COURT (Sky Sunlight Saxon)
ALSO:
- The Sixties Mind of Joop Roelofs (Q65)
- BAD AFRO RECORDS (interview plus releases)
- Ultimate 60s Time Songs – Get Me To The World On Time
by ELECTRIC PRUNES.
- Destination: NO MAN’S LAND. The Greek cult heroes are Back!
- 16 pages of reviews on LPs, CDS, 7’’, Zines……
CD Compilation:
(79:51 min)
1. THE SAVAGE RESURRECTION – Tahitian Melody (Live - 2008)
2. MERRELL FANKHAUSER & H.M.S. BOUNTY – Drivin’ Sideways (1968)
3. ULTIMATE SPINACH – (Ballad of the) Hip Death Goddess (Live - 1967)
4. HUNGER! – Open Your Eyes (Lost Version – 1969)
5. VIBRAVOID – Mystery Ship (Live – 2008)
6. ATOMIC WORKERS – White (2006)
7. NO MAN’S LAND – News From The Sun (2008)
8. THE LYSERGICS – That’s How Much I Need You Now (Demo – 2008)
9. DRAGONTEARS – The River (2008)
10. OBSKURIA – I See (2008)
11. KING ARTHUR’S COURT – My Queen (2006)
Orpheus - Ascending (1968)
Το δεύτερο Lp των Orpheus το οποίο είναι εξίσου ποιοτικό. Συνθέσεις όπως τα Just A Little Bit, Roses και Mine's Yours είναι υψηλού επιπέδου.
Να θυμίσω μόνο λίγα πράγματα για το Ελληνικότατο όνομα που έδωσαν στο γκρουπ, το οποίο είναι προφανές ότι είχε την πρέπουσα κουλτούρα.
Σαφώς και δεν ήταν τυχαίο αφού ο Ορφέας αποτελεί κύρια εκπροσώπηση της τραγουδιστικής τέχνης και της λύρας, και είχε ιδιαίτερη σημασία στην θρησκευτική ιστορία της Ελλάδας.
Ο Ορφέας θεωρήθηκε ένας από τους βασικούς ποιητές και μουσικούς της αρχαιότητας, και ο εφευρέτης ή αυτός που τελειοποίησε τη λύρα. Με τη δύναμη της μουσικής του και του τραγουδιού του, μπορούσε να γοητεύσει τα άγρια ζώα, να διεγείρει τα δέντρα και τους βράχους σε χορό, ακόμα και να σταματήσει τη ροή των ποταμών.
Να θυμίσω μόνο λίγα πράγματα για το Ελληνικότατο όνομα που έδωσαν στο γκρουπ, το οποίο είναι προφανές ότι είχε την πρέπουσα κουλτούρα.
Σαφώς και δεν ήταν τυχαίο αφού ο Ορφέας αποτελεί κύρια εκπροσώπηση της τραγουδιστικής τέχνης και της λύρας, και είχε ιδιαίτερη σημασία στην θρησκευτική ιστορία της Ελλάδας.
Ο Ορφέας θεωρήθηκε ένας από τους βασικούς ποιητές και μουσικούς της αρχαιότητας, και ο εφευρέτης ή αυτός που τελειοποίησε τη λύρα. Με τη δύναμη της μουσικής του και του τραγουδιού του, μπορούσε να γοητεύσει τα άγρια ζώα, να διεγείρει τα δέντρα και τους βράχους σε χορό, ακόμα και να σταματήσει τη ροή των ποταμών.
Ως ένας από τους πρωτεργάτες του πολιτισμού, θεωρείται πως δίδαξε στην ανθρωπότητα τις τέχνες της φαρμακευτικής, της γραφής και της γεωργίας. Στενά συνδεδεμένος με τη θρησκευτική ζωή, ο Ορφέας ήταν οιωνοσκόπος και μάντης. Εξασκούσε μαγικές τέχνες, ιδιαίτερα την αστρολογία, ίδρυσε ή κατέστησε προσβάσιμα πολλά σημαντικά μυστήρια, όπως αυτά του Απόλλωνα και του Θρακικού θεού Διονύσου. Καθιέρωσε τελετουργικά, δημόσια και ιδιωτικά, και υπαγόρευσε αρχικές και εξαγνιστικές τελετουργίες.Τον Ορφέα συναντάμε στην Αργοναυτική εκστρατεία. Συμμετείχε στην Αργοναυτική εκστρατεία, της οποίας ηγείτο ο Ιάσονας, ο οποίος είχε πληροφορηθεί από τον Χείρωνα πως μόνο με τη βοήθεια του Ορφέα θα μπορούσαν να περάσουν άθικτοι από τις Σειρήνες. Οι Σειρήνες κατοικούσαν σε τρία μικρά, βραχώδη νησιά και τραγουδούσαν όμορφα τραγούδια που δελέαζαν τους ναυτικούς προς αυτές. Έπειτα έτρωγαν τους ναυτικούς. Όταν ο Ορφέας άκουσε τις φωνές τους, πήρε τη λύρα του και έπαιξε μια ομορφότερη μουσική, πνίγοντας τη δικιά τους.
Η Ελληνική μας μυθολογία περιλαμβάνει και μία πανέμορφη αλλά συνάμα τραγική ιστορία με την γυναίκα του Ευρυδίκη. Δραπετεύοντας από τον Αρισταίο, δαγκώθηκε από ένα ερπετό και πέθανε. Αλλόφρων, ο Ορφέας έπαιξε τόσο άσχημα τραγούδια και τραγούδησε τόσο θρηνητικά που όλες οι νύμφες και οι θεοί έκλαψαν και τον συμβούλευσαν. Ο Ορφέας κατέβηκε στον κάτω κόσμο (έκατσε επτά μέρες) και με τη μουσική του απάλυνε την καρδιά του Άδη και της Περσεφόνης (το μόνο άτομο που τα κατάφερε ποτέ), οι οποίοι συμφώνησαν να επιτρέψουν στην Ευρυδίκη να επιστρέψει μαζί του στη γη. Αλλά η συμφωνία που συνόδευε την απόφαση ήταν πως έπρεπε να περπατά μπροστά από αυτήν και να μην κοιτάξει πίσω μέχρι να φτάσει στον πάνω κόσμο. Μέσα στην αγωνία του αθέτησε την υπόσχεση και η Ευρυδίκη εξαφανίστηκε πάλι από την θέασή του.
Ο Ορφέας στο τέλος της ζωής του περιφρόνησε την λατρεία όλων των θεών εκτός από του ήλιου, τον οποίο αποκαλούσε Απόλλωνα. Ένα πρωινό ανέβηκε το όρος Παγγαίον (όπου ο Διόνυσος είχε ένα μαντείο) για να χαιρετήσει τον θεό κατά την ανατολή , αλλά σκοτώθηκε από Θρακικές Μαινάδες επειδή δεν τιμούσε τον πρώην προστάτη του, τον Διόνυσο.Ουδείς ποτέ μπόρεσε να παίξει ποτέ ξανά λύρα σαν τον Ορφέα, για αυτό ο Δίας την τοποθέτησε για πάντα ανάμεσα στους αστερισμούς!!!
Τι πανέμορφα και ποιητικά πράγματα γράψαμε και αναδείξαμε στους πάντες ανά τους αιώνες…και πως καταντήσαμε σαν λαός και έθνος. Κρίμα.
Στην «Η Μυθολογία των Ελλήνων» του Ούγγρου (αν είναι δυνατόν) Karl Kerenyi θα βρείτε, όσοι το επιθυμούν απίστευτα πράγματα για τους ανεπανάληπτους και αξεπέραστους προγόνους μας.
Tracks:
01 - I'll Fly
01 - I'll Fly
02 - Just Got Back
03 - Mine's Yours
04 - Don't Be So Serious
05 - So Far Away In Love
06 - She's Not There
07 - Love Over Here
08 - Borneo
09 - Just A Little Bit
10 - Walk Away Renee
11 - Roses
12 - Magic Air
http://sharebee.com/d6fd7937
Orpheus - Joyful (1969)
Από την στιγμή που ο Eric Gulliksen δηλώνει πως αυτό το Lp (το τρίτο) του γκρουπ ήταν το καλύτερό τους εμείς δεν έχουμε να κάνουμε σχόλιο. Το μόνο που θα συμπληρώσω είναι πως δεν βαριέμαι εδώ και χρόνια να ακούω το Lovin' You.
A third album, Joyful, was issued in the early spring of 1969. This, too, reached the charts, as did the single release Brown Arms In Houston. The latter reached number 97 on the Billboard "Hot 100."
“Joyful was, in my opinion, the best album we did,” says Eric. “The first was a bit over-orchestrated and the second mostly under-orchestrated. In Joyful, though, the balance between the group's instrumental abilities and the orchestra let them complement one another. I would think that this is one of the finest albums ever, even if I hadn't been a part of it.”
Tracks:
01 - By The Size Of My Shoes
A third album, Joyful, was issued in the early spring of 1969. This, too, reached the charts, as did the single release Brown Arms In Houston. The latter reached number 97 on the Billboard "Hot 100."
“Joyful was, in my opinion, the best album we did,” says Eric. “The first was a bit over-orchestrated and the second mostly under-orchestrated. In Joyful, though, the balance between the group's instrumental abilities and the orchestra let them complement one another. I would think that this is one of the finest albums ever, even if I hadn't been a part of it.”
Tracks:
01 - By The Size Of My Shoes
02 - Me About You
03 - May I Look At You
04 - To Touch Our Love Again
05 - Lovin' You
06 - Brown Arms in Houston
07 - As They All Fall
08 - I Can Make The Sun Rise
Monday, December 08, 2008
Electric Prunes – California (2004)
Ψάχνοντας γενικά για πληροφορίες που έχουν να κάνουν με το cd, έπεσα και στην κριτική του κυρίου Μάνου Μπούρα. Στο κείμενο του γράφει μεταξύ άλλων… «το άλμπουμ θυμίζει απόπειρα μιας παρέας μεγάλων ανθρώπων να θυμηθούν τα νιάτα τους χωρίς όμως να ανεβάσουν και πολύ την ένταση, για να μην ενοχλείται και η προχωρημένης ηλικίας σύζυγος στο άλλο δωμάτιο»… «Δεν το τσούζουν με άλλα λόγια, δεν επιχειρούν να κάψουν λίγα απ’ τα εγκεφαλικά τους κύτταρα – και δικά μας εννοείται, δεν τολμούν να ξαναμπούν στο garage που έχουν χτίσει με τα χεράκια τους».
Αν κάτι με ενοχλεί γενικά είναι ο τύπος του «ξερόλα». Ο τύπος που μπορεί να έχει άποψη και επιχειρήματα επί παντός επιστητού. Έστω δηλαδή ότι είμαι «έγκριτος μουσικοκριτικός». Αυτό σημαίνει ότι μπορώ να κάνω κριτική το ίδιο άνετα σε ένα δίσκο των Libertines, σε έναν των Television, σε έναν των 2L8 ή σε ένα των Electric Prunes. Αν γίνεται εγώ πάω πάσο.Όσον αφορά το cd που θάβει όπως μπορεί, το μόνο που μπορώ να του πω είναι πως αν περίμενε να ανακαλύψει τον τροχό 40 χρόνια μετά κάτι δεν πάει καλά. Αν περίμενε να ξαναανακαλύψει την ψυχεδέλεια των Prunes 40 χρόνια μετά, δεν έχει ιδέα από πού ξημερώνει ο ήλιος. Εγώ δεν λέω ότι το California είναι ύμνος ή καταπληκτικό ή ασυναγώνιστο ή δεν ξέρω εγώ τι άλλο. Αλλά ο κάθε Μπούρας όπου το μόνο που έχει ακούσει είναι ένα I Had Too Much to Dream Last Night (και αυτό στο περίπου) καλό θα είναι σέβεται μερικά πράγματα. Σεβασμός δεν είναι να μην κάνω κριτική, σεβασμός είναι να μην γράφω χοντροεοδέστατες βλακείες (για να μην το πω αλλιώς), περί εγκεφαλικών κυττάρων, ατολμίας περί garage, παππούδων και προχωρημένων ηλικιών.
Σε αυτή τη χώρα έχουμε μπουχτίσει από ξερόλες «μουσικοκριτικούς» του κώλου θα πως έτσι ξερά γιατί εκνευρίστηκα.
Μ ’αρέσει που βρήκε και «ίχνη» από Bowie (αναμφισβήτητα μέγας καλλιτέχνης) αλλά τα ίχνη από Byrds ούτε τα πήρε πρέφα (στο The Rickenbacker 12 String… γιά κάπου οκτώ μίλια ίχνος).
Αν βέβαια πρόσεχε κάπως καλύτερα το cd θα έβλεπε να γράφει LIMITED EDITION (αναγράφεται δύο φορές) …αυτό μήπως αξίζει μετάφρασης για να δούμε και το κίνητρο αυτής της μπάντας? Τι να δούμε…αφού ούτε την τύφλα μας δεν μπορούμε να δούμε.
Tracks:
1. Side Show Charade
2. 49 Songs
3. I Never Knew What You Wanted
4. Makin' Some Noise
5. Pacific Ocean Blue
6. I'll Drag You Home
7. Rosy Made Me Crazy
8. Transient Absolution
9. Tidal Wave
10. Rewired
11. Running With Scissors
12. The Rickenbacker 12 String
13. Cinema Verite
14. Bonus Track
http://sharebee.com/1ec5abde
Electric Prunes - Lost Dream (Original Recording Remastered)
Περιττό το όποιο σχόλιο για τους αξεπέραστους, ανεπανάληπτους και μοναδικούς Electric Prunes.
Μία πανέμορφη έκδοση, με πολύ ωραίο ένθετο, πανέξυπνα-σαρκαστικά-λακωνικά σχόλια στο οπισθόφυλλο και μία νοσταλγική φωτογραφία του γκρουπ πάνω στο cd.
Στέφανε σε ευχαριστώ πολύ.
Tracks:
1. Shadows - The Electric Prunes,
2. Ain't It Hard - The Electric Prunes, Tillison
3. Little Oliver - The Electric Prunes, Lowe
4. I Had Too Much to Dream (Last Night) - The Electric Prunes, Mantz, Nancie
5. I've Got a Way of My Own - The Electric Prunes,
6. Luvin' - The Electric Prunes, Lowe
7. I Happen to Love You - The Electric Prunes, Goffin
8. Are You Lovin' Me More (But Enjoying It Less) - The Electric Prunes, Mantz, Nancie
9. Hideaway - The Electric Prunes, Lowe
10. Try Me on for Size - The Electric Prunes, Jones, Jill
11. The Great Banana Hoax - The Electric Prunes, Lowe
12. You Never Had It Better - The Electric Prunes, Poncher
13. Dr. Do-Good - The Electric Prunes, Mantz, Nancie
14. Get Me to the World on Time - The Electric Prunes, Jones, Jill
15. Captain Glory - The Electric Prunes, Lowe
16. World of Darkness - The Electric Prunes,
17. Train for Tomorrow - The Electric Prunes, Lowe
18. Big City - The Electric Prunes, Walsh, J.
19. Wind-Up Toys - The Electric Prunes, Lowe
20. It's Not Fair - The Electric Prunes, Lowe
21. Sold to the Highest Bidder - The Electric Prunes, Mantz, Nancie
22. Everybody Knows You're Not in Love - The Electric Prunes, Lowe
23. Long Day's Flight - The Electric Prunes, Yorty, Don
Μία πανέμορφη έκδοση, με πολύ ωραίο ένθετο, πανέξυπνα-σαρκαστικά-λακωνικά σχόλια στο οπισθόφυλλο και μία νοσταλγική φωτογραφία του γκρουπ πάνω στο cd.
Στέφανε σε ευχαριστώ πολύ.
Tracks:
1. Shadows - The Electric Prunes,
2. Ain't It Hard - The Electric Prunes, Tillison
3. Little Oliver - The Electric Prunes, Lowe
4. I Had Too Much to Dream (Last Night) - The Electric Prunes, Mantz, Nancie
5. I've Got a Way of My Own - The Electric Prunes,
6. Luvin' - The Electric Prunes, Lowe
7. I Happen to Love You - The Electric Prunes, Goffin
8. Are You Lovin' Me More (But Enjoying It Less) - The Electric Prunes, Mantz, Nancie
9. Hideaway - The Electric Prunes, Lowe
10. Try Me on for Size - The Electric Prunes, Jones, Jill
11. The Great Banana Hoax - The Electric Prunes, Lowe
12. You Never Had It Better - The Electric Prunes, Poncher
13. Dr. Do-Good - The Electric Prunes, Mantz, Nancie
14. Get Me to the World on Time - The Electric Prunes, Jones, Jill
15. Captain Glory - The Electric Prunes, Lowe
16. World of Darkness - The Electric Prunes,
17. Train for Tomorrow - The Electric Prunes, Lowe
18. Big City - The Electric Prunes, Walsh, J.
19. Wind-Up Toys - The Electric Prunes, Lowe
20. It's Not Fair - The Electric Prunes, Lowe
21. Sold to the Highest Bidder - The Electric Prunes, Mantz, Nancie
22. Everybody Knows You're Not in Love - The Electric Prunes, Lowe
23. Long Day's Flight - The Electric Prunes, Yorty, Don
Tuesday, December 02, 2008
Saturday, November 29, 2008
Pussy - Pussy Plays (1969)
Δεν περίμενα πολλά χρόνια. Έπιασα στα χέρια μου το original (τρέμοντας μην μου πέσει διότι ήδη από τότε κόστιζε μία περιουσία) και το άκουσα το 1985 και όταν βγήκε σε cd από την Background το 93, αγοράστηκε αμέσως. Όλα γίνονται αρκεί να έχουμε υπομονή και επιμονή.
Είμαστε στο 1969 και γράφονται κομμάτια σαν το The Open Ground. Έκανα λοιπόν ένα μικρό τέστ. Επειδή «προπονώ» μουσικά όσο μπορώ τον πιτσιρικά που έχω (14 χρονών είναι ακόμα αλλά τον βάζω και ακούει συνέχεια), τον φώναξα και τον ρωτάω… «του πότε κάνεις αυτό το κομμάτι»…απάντησε «δεκαετία 80».
Συμπέρασμα…. από μικρό (που στην κριτική τους είναι πολύ σκληροί) και από τρελό μαθαίνεις τελικά αν ένα δίσκος είναι progressive ή όχι.
Personnel:
Barry Clark (Guitars)Dek Boyce (Vocals)Steve Townsend (Drums, narratives),Jez Turner (Bass)Peter Whiteman (Miscellaneous Keyboards).
ALBUM:
1(A) PUSSY PLAYS (Morgan Bluetown BT 5002) 1969 R4
NB: (1) reissued on CD (Background HBG 123/5) 1993.
Prologue. Pussy's only self-titled album had been a mega-rarity LP (the collectors' wet dream) for many years before it was reissued on CD by "Hi-Note". Also, this is one of just a few strong albums that show the development of the Progressive Rock at the dawn of the genre. Beginning with Pink Floyd's "The Piper At the Gates of Dawn", 1967 (what a relevant title for the pioneer album of Progressive!) and "Saucerful of Secrets", 1968, through The Beatles self-titled double LP (or "White Album"), 1968, Clear Blue Sky's "Out of the Blue", 1968, Pussy's "Pussy", 1969, Colosseum's "Valentine Suite", 1969, and some others, that wonderful series of the first albums of the genre has been successfully concluded with King Crimson's "In the Court of the Crimson King". The latter, as the most mature, integral and interesting album of the genre in the 1960s, the first King of the Rocky Lands (and these are still difficult to access, for sure) also became the first essential landmark for further development of Progressive Rock. I've listened to "Pussy" more times than it is necessary for me to comprehend it and, this way, to get a more or less clear picture of the instrumental equipment the band used on this album. Thus, I am ready to tell you what I think about the album itself, about the band's line-up and those who apparently were just guest musicians on the album (I mean professions, but not the names of the musicians, of course). While it is obvious that Pussy were a quintet (there is a small photo of the band on the CD booklet cover), actually, there were more musicians involved in the recording process of this album.
The Album. So, since most of the songs on the album were performed with the use of all the same instruments (lead and rhythm acoustic and electric guitars, a few different keyboards, bass, drums, and voice), especially because all these instruments sound specifically, with the same character styles of playing them throughout the album, now I am sure that Pussy was exactly a quintet. (No, Pussy was a five-headed monster at the time!) Without guests, Pussy performed the following compositions of the album: All Of My Life, Comets, The Open Ground, Everybody's Song, and GEAB. I guess there were three guest musicians on the album. First of them was a female singer whose back vocals are clearly heard on the album's opening track Come Back June (maybe, she is June here, only masked with the dawn of the summer?) and on We Built the Sun (it must be great to build the sun in June, being in company with June). There are two more guests, however, on "Pussy", but unlike the female singer (she's a lady after all!), they two, oboe and cello players, turned out to be squeezed (involved!) in the only Tragedy on the whole album. Really, there are five songs and three instrumentals on the album, but only one of the latter pieces, Tragedy In E-Minor, is full of drama. But, what a wonderful piece it is in reality! Performed without rhythm-section, slow and loftily sad, Tragedy In E-Minor is filled with a lot of various, always beautiful and quite virtousic roulades and passages of minstrel-alike acoustic guitar and piano, (guest) oboe and cello, duets of acoustic piano and guitar, as well as with electric piano and guitar melancholy solos and interplays between them. Frequent changes of joint arrangements, diverse parts of each instrument, an obvious medieval feel all make Tragedy In E-Minor one of just a handful unique and beautiful (progressive, of course) instrumental pieces to come out of the 1960s. Both the other instrumentals differ from Tragedy more than radically (as well as the majority of tracks on the album in general). GEAB and Comets (what a proper title for this track!), both contain a wide variety of themes, solos and joint arrangements, and these are mostly powerful and sometimes highly bombastic, by no means ordinary things at the dawn of Progressive. Comets, as not Earthly entities, drive all over the universe, sometimes accompanied by an otherworldly growl and their, probably, own ghostly howls (created, though, by an Earthly engine called keyboards), as well as with such essential things as regular changes of themes, tempos and moods (both instrumentally and vocally), guitar, bass and keyboard solos, all of which form sometimes duets and trios. There are enough of unusual moves and sounds on GEAB too, though, I can't understand (up to now) if a real or 'synthetic' flute plays to the accompaniment of bass and rhythm-guitar in the beginning of this composition. Well, it's time to talk about the songs. While a few episodes on each of both the 'bombastic' instrumentals sound sometimes almost as Prog-Metal parts, all five songs are of such a kind of Classic Art Rock, in which the famous band Camel worked and still works. Changing, yet mostly plain (as there are few elements of other musical genres) typical Classic Art Rock structures of Come Back June, All Of My Life, We Built the Sun, The Open Ground, and Everybody's Song sounded very innovative at the time, as lots of those bands once and forever dubbed as the most influential on the creations of other bands, used practically the same structural schemes in their compositions. Changes of themes, moods, etc happen mainly within the same united (Art-Rock, for example) stylistics, while transformations into another genre (Prog-Metal, etc) are rare. The latter, however, doesn't prevent pure Art-Rock or Symphonic arrangements, typical for all songs of Pussy, from being complex and even intricate. The majority of vocals parts on the album I also regard as diverse, because the vocal palette here is really rich in emotions, especially dramatic, though using the female backing vocals only on two tracks doesn't look effective as a whole. Also, the album would have sounded richer if the accidental participants of Tragedy (they were just guests) had worked on each track.
Summary. Not as significant and intriguing as Pink Floyd's "The Piper At the Gates of Down", which is the very first album of Progressive in general, not as fast and skilful as Colosseum's "Valentine Suite", which is the first album of Progressive Jazz-Fusion, not as complex and perfect as King Crimson's "In the Court of the Crimson King", the first album of Classic Art Rock / Symphonic Progressive, not as heavy and quirky as Black Sabbath's self-titled one, the first album of Progressive Metal, Pussy's only album is, nevertheless, also one of the first albums of the Art Rock genre and Progressive in general. The main value of it has little to do with the fact of the birth and the first steps of the genre. "Pussy" is a very original and truly progressive musical work, which first of all is very interesting in itself. This album, released in the distant 1969, surpasses a lot of contemporary progressive albums, especially the so called wannabes and all other boring copyists and imitators of their idols. ("Don't idolize anyone!", - as the Holy Bible says...)
Είμαστε στο 1969 και γράφονται κομμάτια σαν το The Open Ground. Έκανα λοιπόν ένα μικρό τέστ. Επειδή «προπονώ» μουσικά όσο μπορώ τον πιτσιρικά που έχω (14 χρονών είναι ακόμα αλλά τον βάζω και ακούει συνέχεια), τον φώναξα και τον ρωτάω… «του πότε κάνεις αυτό το κομμάτι»…απάντησε «δεκαετία 80».
Συμπέρασμα…. από μικρό (που στην κριτική τους είναι πολύ σκληροί) και από τρελό μαθαίνεις τελικά αν ένα δίσκος είναι progressive ή όχι.
Personnel:
Barry Clark (Guitars)Dek Boyce (Vocals)Steve Townsend (Drums, narratives),Jez Turner (Bass)Peter Whiteman (Miscellaneous Keyboards).
ALBUM:
1(A) PUSSY PLAYS (Morgan Bluetown BT 5002) 1969 R4
NB: (1) reissued on CD (Background HBG 123/5) 1993.
Prologue. Pussy's only self-titled album had been a mega-rarity LP (the collectors' wet dream) for many years before it was reissued on CD by "Hi-Note". Also, this is one of just a few strong albums that show the development of the Progressive Rock at the dawn of the genre. Beginning with Pink Floyd's "The Piper At the Gates of Dawn", 1967 (what a relevant title for the pioneer album of Progressive!) and "Saucerful of Secrets", 1968, through The Beatles self-titled double LP (or "White Album"), 1968, Clear Blue Sky's "Out of the Blue", 1968, Pussy's "Pussy", 1969, Colosseum's "Valentine Suite", 1969, and some others, that wonderful series of the first albums of the genre has been successfully concluded with King Crimson's "In the Court of the Crimson King". The latter, as the most mature, integral and interesting album of the genre in the 1960s, the first King of the Rocky Lands (and these are still difficult to access, for sure) also became the first essential landmark for further development of Progressive Rock. I've listened to "Pussy" more times than it is necessary for me to comprehend it and, this way, to get a more or less clear picture of the instrumental equipment the band used on this album. Thus, I am ready to tell you what I think about the album itself, about the band's line-up and those who apparently were just guest musicians on the album (I mean professions, but not the names of the musicians, of course). While it is obvious that Pussy were a quintet (there is a small photo of the band on the CD booklet cover), actually, there were more musicians involved in the recording process of this album.
The Album. So, since most of the songs on the album were performed with the use of all the same instruments (lead and rhythm acoustic and electric guitars, a few different keyboards, bass, drums, and voice), especially because all these instruments sound specifically, with the same character styles of playing them throughout the album, now I am sure that Pussy was exactly a quintet. (No, Pussy was a five-headed monster at the time!) Without guests, Pussy performed the following compositions of the album: All Of My Life, Comets, The Open Ground, Everybody's Song, and GEAB. I guess there were three guest musicians on the album. First of them was a female singer whose back vocals are clearly heard on the album's opening track Come Back June (maybe, she is June here, only masked with the dawn of the summer?) and on We Built the Sun (it must be great to build the sun in June, being in company with June). There are two more guests, however, on "Pussy", but unlike the female singer (she's a lady after all!), they two, oboe and cello players, turned out to be squeezed (involved!) in the only Tragedy on the whole album. Really, there are five songs and three instrumentals on the album, but only one of the latter pieces, Tragedy In E-Minor, is full of drama. But, what a wonderful piece it is in reality! Performed without rhythm-section, slow and loftily sad, Tragedy In E-Minor is filled with a lot of various, always beautiful and quite virtousic roulades and passages of minstrel-alike acoustic guitar and piano, (guest) oboe and cello, duets of acoustic piano and guitar, as well as with electric piano and guitar melancholy solos and interplays between them. Frequent changes of joint arrangements, diverse parts of each instrument, an obvious medieval feel all make Tragedy In E-Minor one of just a handful unique and beautiful (progressive, of course) instrumental pieces to come out of the 1960s. Both the other instrumentals differ from Tragedy more than radically (as well as the majority of tracks on the album in general). GEAB and Comets (what a proper title for this track!), both contain a wide variety of themes, solos and joint arrangements, and these are mostly powerful and sometimes highly bombastic, by no means ordinary things at the dawn of Progressive. Comets, as not Earthly entities, drive all over the universe, sometimes accompanied by an otherworldly growl and their, probably, own ghostly howls (created, though, by an Earthly engine called keyboards), as well as with such essential things as regular changes of themes, tempos and moods (both instrumentally and vocally), guitar, bass and keyboard solos, all of which form sometimes duets and trios. There are enough of unusual moves and sounds on GEAB too, though, I can't understand (up to now) if a real or 'synthetic' flute plays to the accompaniment of bass and rhythm-guitar in the beginning of this composition. Well, it's time to talk about the songs. While a few episodes on each of both the 'bombastic' instrumentals sound sometimes almost as Prog-Metal parts, all five songs are of such a kind of Classic Art Rock, in which the famous band Camel worked and still works. Changing, yet mostly plain (as there are few elements of other musical genres) typical Classic Art Rock structures of Come Back June, All Of My Life, We Built the Sun, The Open Ground, and Everybody's Song sounded very innovative at the time, as lots of those bands once and forever dubbed as the most influential on the creations of other bands, used practically the same structural schemes in their compositions. Changes of themes, moods, etc happen mainly within the same united (Art-Rock, for example) stylistics, while transformations into another genre (Prog-Metal, etc) are rare. The latter, however, doesn't prevent pure Art-Rock or Symphonic arrangements, typical for all songs of Pussy, from being complex and even intricate. The majority of vocals parts on the album I also regard as diverse, because the vocal palette here is really rich in emotions, especially dramatic, though using the female backing vocals only on two tracks doesn't look effective as a whole. Also, the album would have sounded richer if the accidental participants of Tragedy (they were just guests) had worked on each track.
Summary. Not as significant and intriguing as Pink Floyd's "The Piper At the Gates of Down", which is the very first album of Progressive in general, not as fast and skilful as Colosseum's "Valentine Suite", which is the first album of Progressive Jazz-Fusion, not as complex and perfect as King Crimson's "In the Court of the Crimson King", the first album of Classic Art Rock / Symphonic Progressive, not as heavy and quirky as Black Sabbath's self-titled one, the first album of Progressive Metal, Pussy's only album is, nevertheless, also one of the first albums of the Art Rock genre and Progressive in general. The main value of it has little to do with the fact of the birth and the first steps of the genre. "Pussy" is a very original and truly progressive musical work, which first of all is very interesting in itself. This album, released in the distant 1969, surpasses a lot of contemporary progressive albums, especially the so called wannabes and all other boring copyists and imitators of their idols. ("Don't idolize anyone!", - as the Holy Bible says...) Tracklist:
1. Come Back June (Beckerman)
2. All Of My Life
3. We Built the Sun (Beckerman, Clark)
4. Comets (Backerman)
5. Tragedy In E-Minor
6. The Open Ground (Clark, Townsend)
7. Everybody's Song (Beckerman, Clark)
8. GEAB
Friday, November 28, 2008
Purple Overdose - The Salmon's Trip (Live)
Ότι στοιχεία μπόρεσα να βρω σχετικά με τους Purple Overdose τα παρέθεσα στα προηγούμενα ποστ. Ωστόσο βρήκα άλλο ένα ποστ , από μία συνέντευξη του μάνατζερ του γκρουπ Στέφανου Παναγιωτάκη, η οποία έχει εξαιρετικό ενδιαφέρον. Καταρχήν επιβεβαιώνει για μία ακόμα φορά την γενικότερη σαπίλα που υπάρχει στο τόπο μας όσον αφορά την μουσική και τα κυκλώματα της. Η συνέντευξη προκαλεί στον αναγνώστη αγανάχτηση, εκνευρισμό και στεναχώρια.
Ας μου επιτραπεί να κάνω κάποια σχόλια σε όσα διάβασα σε αυτή την συνέντευξη.
Καταγράφει για παράδειγμα απλά αυτά που παρατηρούμε γύρω μας εδώ και χρόνια, όλοι εμείς που έχουμε κόψει ΜΑΧΑΙΡΙ την τηλεόραση και την σαβούρα της (βλέπω μόνο Ισπανικό ποδόσφαιρο κάθε Σαββατοκύριακο και τίποτα άλλο), τα κάθε λογής μαγαζιά νυχτερινής αποβλάκωσης (τα νταπαντουπάδικα που λέω εγώ) ή της κάθε λογής συναυλίες που γίνονται οι περισσότερες εκ των οποίων υποτίθεται προάγουν τον πολιτισμό (παράδειγμα αυτές οι καλοκαιρινές που οργανώνουν οι δήμοι, με το ατέλειωτο φαγοπότι).
Θα σταθώ σε ένα σημείο της συνέντευξης όπου ο κύριος Παναγιωτάκης λέει… «Εδώ που υποτίθεται ότι γεννήθηκε η τέχνη, έχει πεθάνει, την έχουν σφάξει»…
Επίτρεψέ μου να σου πω Στέφανε πως δεν υποτίθεται. Η τέχνη πράγματι εδώ γεννήθηκε. Αυτή η Ελληνική ράτσα είναι που ανακάλυψε την έννοια της ψυχής και τους τρόπους για να γίνεται και η τέρψη της. Συμφωνώ όμως στο γεγονός ότι εμείς πλέον ισοπεδώσαμε τα πάντα. Είναι κρίμα για ένα λαό όπως οι Έλληνες που ανακάλυψαν λέξεις όπως το Κάλος, το Κλέος που εφεύραν την τέχνη και παρήγαγαν πολιτισμό να έχουν παρακμάσει τόσο μα τόσο πολύ.
Οι Purple Overdose με την περίπτωσή τους, απλά επιβεβαίωσαν για μία ακόμα φορά αυτό που ισχύει εδώ και χρόνια στον τόπο μας. Και δυστυχώς δεν ισχύει μόνο στη μουσική. Κοιτάξτε γύρω σας και θα αντλήσετε εκατοντάδες παραδείγματα από όλες τις εκφάνσεις της ζωής.
Όσον αφορά αυτό το Ισπανικό fanzine το «Ατροπος» από την Σαραγόσα (οι πρόγονοί μας όταν πήγαν εκεί την λέγανε Κερεσός), βρήκα μερικά εξώφυλλα που και έβαλα παρακάτω. Δυστυχώς δεν έχουν κάποιο λινκ. Πάντως χρησιμοποίησαν ωραίο όνομα για τίτλο. Μην ξεχνάμε πως οι Ισπανοί είναι και αυτοί επηρεασμένοι από την Ελληνική μυθολογία ακόμα και τώρα. Κάποια στιγμή ίσως δοθεί ευκαιρία να γράψω μερικά πράγματα αναλυτικά.
«Ατροπος»… ήταν μία από τις τρεις Μοίρες. Η Άτροπος αντιπροσώπευε το παρελθόν· ό,τι έχει περάσει είναι αμετάκλητο. Εξέφρασε το αναπόφευκτο, το μοιραίο αλλά και το άτεγκτο και το δογματικό στη ζωή των ανθρώπων. Έκοβε τη ζωή των ανθρώπων με τα τρομερά ψαλίδια της
Η παρακάτω συνέντευξη αποτελεί ένα υλικό αρκετά ενδιαφέρον επειδή ακριβώς διαπερνά το μουσικό κατεστημένο της Ελλάδας και καυτηριάζει τους λόγους για τους οποίους εξαιρετικές μουσικές παρουσίες παραμένουν άγνωστες σε αυτήν τη χώρα.
Ας μου επιτραπεί να κάνω κάποια σχόλια σε όσα διάβασα σε αυτή την συνέντευξη.
Καταγράφει για παράδειγμα απλά αυτά που παρατηρούμε γύρω μας εδώ και χρόνια, όλοι εμείς που έχουμε κόψει ΜΑΧΑΙΡΙ την τηλεόραση και την σαβούρα της (βλέπω μόνο Ισπανικό ποδόσφαιρο κάθε Σαββατοκύριακο και τίποτα άλλο), τα κάθε λογής μαγαζιά νυχτερινής αποβλάκωσης (τα νταπαντουπάδικα που λέω εγώ) ή της κάθε λογής συναυλίες που γίνονται οι περισσότερες εκ των οποίων υποτίθεται προάγουν τον πολιτισμό (παράδειγμα αυτές οι καλοκαιρινές που οργανώνουν οι δήμοι, με το ατέλειωτο φαγοπότι).
Θα σταθώ σε ένα σημείο της συνέντευξης όπου ο κύριος Παναγιωτάκης λέει… «Εδώ που υποτίθεται ότι γεννήθηκε η τέχνη, έχει πεθάνει, την έχουν σφάξει»…
Επίτρεψέ μου να σου πω Στέφανε πως δεν υποτίθεται. Η τέχνη πράγματι εδώ γεννήθηκε. Αυτή η Ελληνική ράτσα είναι που ανακάλυψε την έννοια της ψυχής και τους τρόπους για να γίνεται και η τέρψη της. Συμφωνώ όμως στο γεγονός ότι εμείς πλέον ισοπεδώσαμε τα πάντα. Είναι κρίμα για ένα λαό όπως οι Έλληνες που ανακάλυψαν λέξεις όπως το Κάλος, το Κλέος που εφεύραν την τέχνη και παρήγαγαν πολιτισμό να έχουν παρακμάσει τόσο μα τόσο πολύ.
Οι Purple Overdose με την περίπτωσή τους, απλά επιβεβαίωσαν για μία ακόμα φορά αυτό που ισχύει εδώ και χρόνια στον τόπο μας. Και δυστυχώς δεν ισχύει μόνο στη μουσική. Κοιτάξτε γύρω σας και θα αντλήσετε εκατοντάδες παραδείγματα από όλες τις εκφάνσεις της ζωής.
Όσον αφορά αυτό το Ισπανικό fanzine το «Ατροπος» από την Σαραγόσα (οι πρόγονοί μας όταν πήγαν εκεί την λέγανε Κερεσός), βρήκα μερικά εξώφυλλα που και έβαλα παρακάτω. Δυστυχώς δεν έχουν κάποιο λινκ. Πάντως χρησιμοποίησαν ωραίο όνομα για τίτλο. Μην ξεχνάμε πως οι Ισπανοί είναι και αυτοί επηρεασμένοι από την Ελληνική μυθολογία ακόμα και τώρα. Κάποια στιγμή ίσως δοθεί ευκαιρία να γράψω μερικά πράγματα αναλυτικά.
«Ατροπος»… ήταν μία από τις τρεις Μοίρες. Η Άτροπος αντιπροσώπευε το παρελθόν· ό,τι έχει περάσει είναι αμετάκλητο. Εξέφρασε το αναπόφευκτο, το μοιραίο αλλά και το άτεγκτο και το δογματικό στη ζωή των ανθρώπων. Έκοβε τη ζωή των ανθρώπων με τα τρομερά ψαλίδια της
Η παρακάτω συνέντευξη αποτελεί ένα υλικό αρκετά ενδιαφέρον επειδή ακριβώς διαπερνά το μουσικό κατεστημένο της Ελλάδας και καυτηριάζει τους λόγους για τους οποίους εξαιρετικές μουσικές παρουσίες παραμένουν άγνωστες σε αυτήν τη χώρα.
Ο Στέφανος Παναγιωτάκης, μάνατζερ των ψυχεδελικών Purple Overdose, είναι ο καλεσμένος της συνέντευξης. Το παράδειγμα των Purple Overdose είναι χαρακτηριστικό για το πώς αυτή η μπάντα με 20 χρόνια πορείας στην πλάτη της, με συμμετοχή σε διάφορες μουσικές συλλογές και με ειδικά αφιερώματα σε ξένα μέσα ενημέρωσης, θάφτηκε στην χώρα που την δημιούργησε, την Ελλάδα.Κέρη: Οι Purple Overdose είναι πολύ γνωστοί σε Αμερική, Γερμανία, Αγγλιά, Ιαπωνία, Ισπανία κ. α. Πιστεύεις ότι στο εξωτερικό οι άνθρωποι έχουν διαφορετική φιλοσοφία όσον αφορά τη μουσική;
Στέφανος: Βεβαίως. Έξω είναι αλλιώς. Έξω γεννήθηκε αυτή η μουσική. Εκεί ο κόσμος έμαθε να ακούει τέτοια μουσική. Στήριξη υπάρχει από δισκογραφικές. Υπάρχουν clubs, φεστιβάλ ψυχεδελικών συγκροτημάτων, κλπ. Υπάρχει μεγάλη κίνηση σε πολλές μεγάλες χώρες, ακόμα και στη Βραζιλία και την Ιαπωνία. Το εκτιμούν. Αυτή η μουσική είναι εγκεφαλική. Εγώ την ψυχεδελική μουσική και το progressive rock τα θεωρώ την κλασική μουσική του τώρα. Δηλαδή για παράδειγμα, κομμάτια του Μπετόβεν και του Λίστ και άλλων είναι διαχρονικά. Έτσι θα μείνει και αυτή η μουσική, γιατί οι άνθρωποι έβαλαν μυαλό, δεν είναι mainstream. Στήριξη υπάρχει μόνο έξω. Εδώ στην Ελλάδα δεν υπάρχει καμία απολύτως.
Κ.: Το Αμερικάνικο περιοδικό “Option” και το Αγγλικό “Bucketful of Brains” έχουν γράψει για το φαινόμενο Purple Overdose. Χαρακτηριστική είναι η αναφορά του Timothy Gassen στο βιβλίο του “The Knights of Fuzz”, στο συγκρότημα. Μετά ακολούθησαν και μεγάλες εγκυκλοπαίδιες οι οποίες συμπεριέλαβαν τους Purple Overdose. Παρ’ όλα αυτά στην Ελλάδα δεν τους ξέρουν. Γιατί;
Σ.: Οι περισσότεροι δεν τους ξέρουν. Μπορεί να τους έχουν ακούσει σαν όνομα, αλλά τίποτα άλλο. Η μόνη στιγμή που είδα ότι το συγκρότημα πήγε να ξεκινήσει και να γίνει γνωστό ήταν όταν μας κάλεσαν στην εκπομπή του Alter, Hackers. Ενώ το site των Purple Overdose ήταν με 5 επισκέψεις το 24ωρο, όταν μεταδόθηκε η εκπομπή στην Ελλάδα, και μεταδιδόταν σε επανάληψη για αρκετές μέρες, το site μας είχε 80 επισκέψεις την ημέρα. Πρωτοφανές για εμάς. Φάνηκε ότι υπήρχε ενδιαφέρον. Μου έστειλαν e-mail και άσχετοι άνθρωποι, αλλά αυτό δεν κράτησε πολύ, ξεφούσκωσε. Δε μας κάλεσε και κάποιος άλλος, δεν έγιναν καν προτάσεις. Τίποτα. Το Ποκ & Ροκ μας στήριξε κάπως με κάποια άρθρα. Τίποτα περισσότερο από αυτά, γιατί πολλοί δημοσιογράφοι έλεγαν “μας αρέσουν οι Purple Overdose”, αλλά το βράδυ πήγαιναν στους White Stripes ή σε σκυλάδικα.
Κ.: Γιατί συμβαίνει αυτό;Σ.: Γιατί ο ίδιος ο λαός δεν έχει πλέον κουλτούρα. Η νέα γενιά πελαγοδρομεί χωρίς μουσική ταυτότητα. Τί βλέπουν στην τηλεόραση; Άνοιξε να δεις. Τί ακούνε, στα clubs ή τους βάζουν να ακούσουν; Όλοι αυτοί οι djs ποιοι είναι; Κυκλώματα είναι όλοι αυτοί, από εταιρείες. Τους λένε “κοίταξε θα μου παίξεις αυτό, με τόσο λεφτά για να πουλήσουμε”. Τα λεφτά είναι. Τίποτα περισσότερο. Κέρδος. Δεν τους ενδιαφέρει η τέχνη. Εδώ που υποτίθεται ότι γεννήθηκε η τέχνη, έχει πεθάνει, την έχουν σφάξει. Πιάσε τον Πάυλο Σιδηρόπουλο, έναν κολοσσό για την Ελληνική ροκ. Αυτό το παιδί έτσι έφυγε. Ποιος στάθηκε δίπλα του; Έκανε κάποια δισκάκια, αλλά δεν είχε την προώθηση, να τον «βουτήξουν», να τον στείλουν έξω, να γίνει γνωστός.
Θα σου διηγηθώ μία ιστορία για τους PLJ Band. Οι PLJ Band, μετά ονομάστηκαν Τερμίτες κατ’ απάιτησιν της εταιρείας, το 1980 έκαναν έναν κορυφαίο δίσκο για τα Ελληνικά και τα παγκόσμια δεδομένα, το Αρμάγεδον. Πήραν κάποια κεφάλαια της Αποκάλυψης του Ιωάννη και τα συνδύασαν με την αγωνία της εποχής για έναν πυρηνικό όλεθρο. Είπαν πως η Αποκάλυψη του Ιωάννη μιλάει για ένα μελλοντικό πυρηνικό όλεθρο κι αν οι άνθρωποι δεν είναι έξυπνοι μπορεί να την πατήσουν.
Ο δίσκος είναι ένα αριστούργημα από την πρώτη του νότα μέχρι το τέλος. Έφτιαξαν ένα μείγμα progressive rock και ψυχεδέλιας, απόκτημα από τα λίγα. Όταν πρωτοβγήκε αυτός ο δίσκος, κορυφαίοι παραγωγοί του ραδιοφώνου και ονόματα τρανταχτά της μουσικής δημοσιογραφίας τον έκαψαν, τον έθαψαν κυριολεκτικά. Είπαν πως ο κιθαρίστας τους ο Μιτζέλος μιμείται τον κιθαρίστα των Gong, τον Steve Hillage. Τα παιδιά αυτά δεν είχαν καμία σχέση με τον Steve Hillage. Άλλη η μουσική αυτού και άλλη αυτών. Εγώ όταν πήρα και άκουσα το δίσκο χάρηκα για την πατρίδα μου, που έβγαλε αυτό το αριστούργημα. 500 αντίτυπα κυκλοφόρησαν μόνο. Έξω ο δίσκος έγινε διάσημος. Σήμερα πωλείται 200 και 300 ευρώ, αν τον βρεις. Αυτά τα παιδιά πήγαν άπατα. Τους υποχρέωσε η εταιρεία τους, η PolyGram, να αλλάξουν όνομα και να τραγουδούν στα Ελληνικά, γιατί μέχρι τότε ο στίχος ήταν αγγλικός.
Το 1984, τους κάλεσαν, μέσω της εταιρείας τους, οι Αμερικανοί να ανοίξουν, μαζί με άλλους κιλλετέχνες, τους Ολυμπιακούς Αγώνες του Los Angeles. Δεν έγινε ποτέ, γιατί δεν τους το είπαν. Αυτή η πρόσκληση ήρθε στην Ελλάδα και πνίγηκε. Δεν ξέρω τους λόγους. Κι άλλα συγκροτήματα παραμένουν θαμμένα. Δεν υπάρχει μέλλον. Δεν υπάρχει περίπτωση να αλλάξει ποτέ αυτό, γιατί η νοοτροπία του Έλληνα είναι αυτή. Ο Έλληνας έγινε εύκολη ράτσα πια. Ανοίγει το στόμα του και καταπίνει ό,τι του δώσουν. Εύπεπτα πράγματα. Ορθάδικα, χοροπηδάδικα. Δεν είναι για κάτι περισσότερο.
K.: Ας γυρίσουμε λίγο στο παράδειγμα των Purple Overdose. Διάβασα ότι το Ισπανικό περιοδικό “Atropos” έγραψε ότι “πιθανότατα είναι το καλύτερο ψυχεδελικό συγκρότημα του κόσμου. Αλλά δυστυχώς δεν είναι Άγγλοι”. Γιατί το περιοδικό έκανε ένα τέτοιο σχόλιο;Σ.: Γιατί αν ήταν Άγγλοι θα είχαν προώθηση. Θα τους είχε βρει μια δισκογραφική εταιρεία. Στο εξωτερικό είναι δεκάδες οι δισκογραφικές που ειδικεύονται στην ψυχεδέλεια και βάζουν κάτω από τα φτερά τους αυτούς τους νεοσσούς. Η δισκογραφική θα τους προωθούσε, θα τους έκλεινε συναυλίες, κλπ. Αυτή είναι η ατυχία μας, ότι είμαστε Έλληνες.
Κ.: Τί πρέπει να έχει μια Ελληνική ροκ μπάντα για να μπορέσει να προωθηθεί από τα μέσα μαζικής ενημέρωσης;
Σ.: Δε χρειάζεται να έχει κάτι συγκεκριμένο. Υπάρχουν Ελληνικές ροκ μπάντες οι οποίες προωθούνται καλά αυτή τη στιγμή. Είναι όμως mainstream. Δεν προσφέρουν κάτι περισσότερο. Αυτό ξέρω εγώ. Τα κάποια ποιοτικά είναι καταδικασμένα εκ των προτέρων. Το mainstream, π.χ. Πυξ-Λαξ, θα προχωρήσει, λόγω στίχου κυρίως, ξέρεις, «έφυγε η καλή μου, είμαι μόνος, κλαψ-κλαψ, κλπ.».
Κ.: Πώς κρίνουν οι δισκογραφικές εταιρείες το υλικό που έχουν στα χέρια τους;
Σ.: Έχεις δει αυτούς που είναι στις δισκογραφικές εταιρείες; Τα αυτιά των εταιρειών αυτών τα έχεις δει ποτέ; Το βράδυ μπορεί να τους δεις στην Βανδή με τις κοπελιές τους. Θα πάνε στην Βανδή, θα πάνε στα ορθάδικα, θα τους δεις να χορεύουν τσιφτετέλι πάνω στα τραπέζια και την επόμενη μέρα το πρωί να συζητάνε για το τί θα κάνουν με κάποιον δίσκο, π.χ. των Purple Overdose. Αηδίες και ξεράσματα για να περνάει η μέρα, να βγάζουν τα λεφτά τους. Κι αν δούνε κανένα κοριτσάκι, τού βάζουν ένα κοντό φουστάνι και το κάνουν το νέο αστεράκι. Αλλά είναι μάταιο γιατί δε βγαίνει τίποτα με αυτούς. Δεν έχουν ταλέντο. Κενοί άνθρωποι είναι. Άρπα-κόλα και κονόμα.
Κ.: Πιστεύεις ότι ο Αγγλικός στίχος είναι ένα πρόβλημα;
Σ.: Ο Ελληνικός στίχος σίγουρα είναι πιο εύκολος. Όλοι μας δυσκολευόμαστε με τον Αγγλικό, αλλά τα ξένα συγκροτήματα τα ακούμε, τα δικά μας όχι. Τα δικά μας τα θεωρούμε χαζά. Στενοχωριέμαι, αλλά αυτή είναι η πραγματικότητα.
Κ.: Η εταιρεία που κυκλοφόρησε τους δίσκους των Purple Overdose γιατί δεν τους βοήθησε αρκετά;
Σ.: Ήταν η Pegasus. Ένας άνθρωπος ήταν ουσιαστικά, ο Πέτρος ο Κουτσούμπας, ο οποίος είχε το An Club. Έκανε ωραία κίνηση τότε στα μέσα της δεκαετίας του ‘80. Βοήθησε κι άλλες μπάντες όχι μόνο τους Purple Overdose. Κάποια καλά συγκροτήματα πετάχτηκαν από εκεί. Προσπάθησε κι αυτός με τα λίγα λεφτά που είχε να τους βοηθήσει κι έκανε καλή δουλειά. Καλά εξώφυλλα, προσεγμένες εκδόσεις, καλές ηχογραφήσεις, με καλούς ηχολήπτες. Όσο μπορούσε να προωθήσει, προώθησε. Τί να κάνει όμως περισσότερο; Ίσως θα μπορούσε. Ίσως δεν ήξερε τί θησαυρό είχε στα χέρια του.
Αργότερα, τον κορυφαίο δίσκο τους, Reborn, τον έβγαλε η Action. Τί είναι η Action; Action= Δήμος Δαλαμάγκας. Ο Δήμος Δαλαμάγκας έχει ένα δισκάδικο στην οδό Αραχώβης, το Action. Από αυτά που βγάζει στο δισκάδικο, το υστέρημά του, έβγαλε και μερικά Lps και άλλων συγκροτημάτων, όπως των Will-o-the Wisp, Yesterday’s Thoughts, Cardinals, κλπ. Όσο μπορούσε στήριξε κι αυτός. Να σκεφτείς ότι το Reborn κυκλοφόρησε το 1999 σε 2.000 αντίτυπα και τα τελευταία πουλήθηκαν πριν λίγες μέρες. Ό, τι έδωσε έξω όμως, έφυγε αμέσως.
Το δισκάκι αυτό στο εξωτερικό πήρε 10. Όποιο έντυπο ή ραδιοσταθμός του έκανε κριτική του έβαζε 10 χωρίς να το σκεφτεί. Έγραψαν μάλιστα ότι αποτελεί ένα αριστούργημα της σύγχρονης ψυχεδέλειας. Στην Ελλάδα, ναι μεν, πήρε καλούς βαθμούς, θεωρήθηκε κορυφαίο, αλλά μέχρι εκεί. Το μόνο που αποκόμισε ήταν μία πρόσκληση στο Rock wave. Φυσικά γι’αυτό μεσολάβησε ένας φιλαράκος, ο Χρήστος ο Δασκαλόπουλος, και έπαιξαν τα παιδιά, όπου νομίζω ότι ήταν ό,τι καλύτερο ακούστηκε εκείνη την ημέρα.
Κ.: Και φτάνουμε στο Rock wave του 1999. Μιχάλης Δ., Ονειροπαγίδα, Purple Overdose, Mercury Rev, Deus και Blur έπαιξαν τότε. Τί αντίδραση είχε ο κόσμος με τους Purple Overdose;
Σ.: Ο κόσμος χάρηκε. Χειροκροτούσε. Ήμουν μπροστά και το έβλεπα. 13.000 κόσμος ήρθε από νωρίς για να δει τους Purple Overdose. Όμως, είχε γίνει κάποια κίνηση. Το Ποπ & Ροκ βοήθησε, είχε βγει και ο δίσκος Reborn. Οι Purple Overdose έπαιξαν μες το μεσημέρι, 17:30. 13 Ιουλίου, έβραζε ο τόπος. Το set των 29′ και 36” ήταν ό,τι καλύτερο έχω ακούσει στη ζωή μου.Κ.: Μετά από αυτή την εμφάνιση δεν υπήρξε κάποιο ιδιαίτερο ενδιαφέρον;
Σ.: Ένα πράγμα να σου πω μόνο. Ενδιαφέρθηκαν οι Mercury Rev και ο μάνατζερ της εταιρείας τους να έρθουν να μας γνωρίσουν. Δεν ξέρεις τί πόρτα μπορεί να άνοιγε εκείνη τη στιγμή. Δεν επέτρεψαν όμως οι διοργανωτές. Η Didi Music! Η Didi Music! Δεν επέτρεψαν την επαφή των Ελλήνων με τους ξένους, ούτε γι’ αστείο. Να βράσω τα αρχικά της εταιρείας τους, Didi, δηλαδή «Δικαίωμα Διάβασης». Σκατά. Εκμετάλλευση και τίποτα περισσότερο. Τα Ελληνικά γκρουπς που έπαιξαν σε όλα τα Rock wave φέστιβαλς, δεν πήραν δεκάρα. Μόνο οι Πυξ-Λαξ. Γιατί όπως, μου είπαν οι υπεύθυνοι της Didi, «αυτοί κύριε Παναγιωτάκη είναι η οντότητα στο Ελληνικό ροκ». Κατάλαβες τώρα;
Κ.: Με ποιο δικαίωμα;
Σ.: Είχαν βάλει ένα διαχωριστικό. Στη μία μεριά μέναμε εμείς, τα αραπάκια, (οι Ελληνικές μπάντες) και στην άλλη μεριά οι ξένοι. Προσπάθησαν οι Mercury Rev να συναντήσουν τους Purple Overdose και δεν τους άφηναν να περάσουν, τους έλεγαν ότι «απαγορεύεται η είσοδος». Τούς έδιωξαν τους Εγγλέζους.
Κ.: Η μετά Rock wave περίοδος πώς σχηματίστηκε για τους Purple Overdose;
Σ.: Κάναμε συναυλίες, αλλά χρήματα ανάλογα με την αξία μας δεν παίρναμε ποτέ. Πολύ λίγα. Αν βγάζαμε από κάποιες συναυλίες χρήματα, σήμερα θα είχαμε έναν κουμπαρά να μπούμε στο studio να κάνουμε τον καινούργιο δίσκο, αλλά δεν έχουμε τίποτα. Υπήρξε πολύ ατυχία.
Κ.: Τα live stages σας βοήθησαν καθόλου;
Σ.: Έχουμε μεγάλο πρόβλημα με τις αίθουσες. Οι αιθουσάρχες είναι άνθρωποι που τους ενδιαφέρει μόνο η αρπαχτή. Βλέπουν το κάθε παιδί που πάει να ακούσει μουσική σαν ευρώ και τίποτα περισσότερο. Οι ίδιοι δεν έχουν καμία μουσική παιδεία. Έχουν ακούσει κάτι Led Zeppelin, κάτι Rory Gallagher και λίγους Pink Floyd για να θεωρούνται cult και νομίζουν ότι έχουν πιάσει το θέμα.
Για παράδειγμα το Gagarin, τη χώρα του δεν τη στήριξε. Φέρνει απ’ έξω ονόματα, πολλές φορές φόλες, και χρησιμοποιεί Ελληνικά supports, στα οποία δε δίνει φράγκο. Και στο Ρόδον τα ίδια ήταν. Όταν έπαιξαν οι Purple Overdose με τους Porcupine Tree, δεν τους άφησαν ούτε σε καμαρίνι να πάνε. Τους είχαν σε κάτι σκάλες, με μια μπύρα, ενώ οι άλλοι απολάμβαναν τα πάντα. Αργότερα εγώ διαπίστωσα ότι το Ρόδον είχε καμαρίνια για όλους. Όταν το γρουπ έπαιξε με τους Electric Prunes, στο ίδιο μαγαζί, είχαν καμαρίνια κατ’ απαίτησιν των τελευταίων.
Τότε στη συναυλία του Ρόδον με τους Electric Prunes, όταν ρωτήθηκαν οι Purple Overdose από τους δημοσιογράφους για το πώς νοιώθουν που θα έπαιζαν με μία τέτοια μπάντα, είπαν ότι είναι περήφανοι που θα έπαιζαν με τους master τους, γιατί δάσκαλοι από το παρελθόν ήταν. Όταν ο αρχηγός των Electric Prunes το άκουσε απάντησε “εμείς δάσκαλοι αυτών; Αυτοί είναι ένα σχολείο από μόνοι τους”. Μεγάλη κουβέντα που μία δισκογραφική εταιρεία στην Ελλάδα να την άρπαζε θα μπορούσε να μας είχε απογειώσει. Γιατί ίσχυε αυτό. Η χάρη τους έχει φτάσει μέχρι τη Νέα Ζηλανδία και την Ιαπωνία. Άλλο Ελληνικό συγκρότημα δεν έχει φτάσει τόσο μακριά. Δηλαδή, αυτοί που σήμερα απολαμβάνουν τους Λυκαβητούς, τα χοντρά λεφτά , το Σταυρό του Νότου, που παίζουν ολόκληρες βδομάδες, ούτε στην Τουρκία δεν είναι γνωστοί, στα διπλανά σύνορα. Για να μη μιλήσω για το άνδρο της ντροπής της Ελληνικής ροκ, το Σταυρό του Νότου. Εκεί δε μας ήθελαν γιατί άκουσαν ότι τα τραγούδια μας τα παίζαμε πολλή ώρα. Όμως, ξένα συγκροτήματα, τωρινά, που ακούνε τους δίσκους των Purple Overdose στέλνουν τα διαπιστευτήριά τους. “Αν δεν ήσασταν εσείς”, λένε “εμείς δε θα εμπνεόμασταν”. Τέτοια λόγια μου στέλνει ο Σουηδός και ο Δανός που δεν τους ξέρω καν, αλλά βλέπεις, μόνο οι Όναρ και οι Πυξ-Λαξ είχαν passport για τον Σταυρό του Νότου.
Οι Purple Overdose δεν πήραν ποτέ αυτό που πραγματικά τους άξιζε. Κι ούτε πρόκειται να το πάρουν.
Κ.: Γιατί δεν το κυνηγήσατε στο εξωτερικό; Γιατί δεν κάνατε κάποια συναυλία έξω;Σ.: Δεν είχαμε κάποια πρόσκληση να πάμε να παίξουμε στο εξωτερικό. Μπορεί έξω οι Purple Overdose να είναι αποδεκτοί, αλλά κανείς δεν τους κάλεσε. Πολύ παράξενο. Και στην Ελλάδα, ελάχιστες συναυλίες έκαναν. Για παράδειγμα, πήγαν στη Θεσσαλονίκη να παίξουν και τους έκλεψαν. Στο τέλος δεν τους πλήρωσαν και αναγκάστηκαν να βάλουν και από την τσέπη τους. Ξεφτίλα μεγάλη.
Κ.: Πιστεύεις πως αν είχατε κυνηγήσει περισσότερο κάποιους «δρόμους» θα ήταν διαφορετικά τα πράγματα σήμερα;
Σ.: Δεν είμαι σίγουρος. Όταν δεν έχουμε τη βοήθεια των ραδιοφωνικών παραγωγών! Να σκεφτείς ότι στο ραδιόφωνο μας καλούσε μόνο ένας άνθρωπος, ο οποίος στην εκπομπή του έπαιζε μόνο κλασικό ροκ και heavy metal, ο Αλέξανδρος Ριχάρδος. Πήγαμε 2, 3 φορές. Ο ίδιος βέβαια έπαιζε τη μουσική μας, αλλά και πάλι τα τραγούδια δεν τα έπαιζε ολόκληρα, τα έκοβε. Αν ο ακροατής δεν ακούσει όλο το τραγούδι των Purple Overdose δεν μπορεί να καταλάβει τί είναι οι Purple Overdose. Όταν τα κόβεις, δεν μπορεί ο άλλος να ακούσει αυτή τη μαγεία. Γιατί οι Purple Overdose είναι ουσιαστικά μουσική. Οι στίχοι έρχονται σε δεύτερη μοίρα. Η μουσική είναι μαγική. Άλλο Ελληνικό συγκρότημα δεν μπορεί να παίξει έτσι. Κουβαλάν όλα αυτά τα ’60s επάνω τους και τα αποδίδουν προσθέτοντας και δικά τους στοιχεία.
Κ.: Με τέτοια σημαντική πορεία γιατί τελικά το συγκρότημα πήγε άπατο στην Ελλάδα;
Σ.: Λόγω της αδιαφορίας των ΜΜΕ, των ραδιοφωνικών παραγωγών, των δισκογραφικών εταιρειών και των αιθουσών. Τα παιδιά έχουν ετοιμάσει έναν δίσκο που ακόμα δεν ξέρω αν κάποιος θα τον κυκλοφορήσει. Σ’αυτόν το δίσκο θέλουν να γράψουν ένα χέσιμο για όλους αυτούς. Τον αφιερώνουν σε όλους αυτούς που τους πίκραναν, που δεν πίστεψαν σε αυτούς, που δεν τους βοήθησαν, που δεν τους πλήρωσαν, που δεν τους έπαιξαν στο ραδιόφωνο. Σε όλους αυτούς θα το αφιερώσουν. Στον αιθουσάρχη, το δημοσιογράφο, το ραδιοφωνικό παραγωγό που επί 20 χρόνια τους έκλεβαν κυριολεκτικά. Τους έπιναν το αίμα. Πώς; Δεν τους πλήρωσαν ποτέ με αποτέλεσμα μα μην έχουν ένα φράγκο να κάνουν έναν δίσκο.
Στα περιοδικά δε, δεν είχαν ποτέ ένα εξώφυλλο. Συγκεκριμένα στο Ποπ & Ροκ, που είχα μιλήσει κάποτε, μου είπαν πως τα εξώφυλλα είναι προαγορασμένα από τις εταιρείες. Για τους Purple Overdose δεν υπήρχε χώρος. Ούτε το όνομά τους δεν είχε γραφτεί ποτέ σε εξώφυλλο. Μόνο τα fanzines τους βοήθησαν και ειδικότερα το TimeMazine από την Τρίπολη.
Στην Ελλάδα δεν πιστεύει κανένας. Μόνο οι ίδιοι (οι ίδιες οι μπάντες) πιστεύουν σε τέτοια συγκροτήματα. Κανένας άλλος δε χαλάει φαιά ουσία. Κι άλλες μπάντες θάψανε, όπως τους Villa 21, τους Yell-o-Yell. Τα καινούργια συγκροτήματα δεν πρόκειται να τα βοηθήσει κανείς. Ποια εταιρεία θα τα βοηθήσει; Η εταιρεία που έχει όλα αυτά τα σκυλο-ποπ ονόματα; Γιατί μόνο η σκυλο-ποπ μουσική περνάει σήμερα. Όλοι αυτοί οι ατάλαντοι, Φοίβοι, Πλιάτσικες, Καρβέλες, κλπ.!
Κ.: Μετά από όλες αυτές της κλειστές πόρτες, τί έχει μείνει στους Purple Overdose; Πικρία ή αδιαφορία;
Σ.: Οι ίδιοι είναι πικραμένοι. Εγώ αυτό διακρίνω στις κουβέντες τους. Μία απογοήτευση και μία πικρία. Τίποτε άλλο. Λίγες είναι οι καλές στιγμές που θυμόμαστε κι αυτές διαδραματίστηκαν στα παρασκήνια ή σε κανά δυο συναυλίες. Από κει και πέρα, τίποτα. Υπάρχει πίκρα. Ένα παράπονο των Purple Overdose είναι ότι το κοινό τους δεν τους βοήθησε στις συναυλίες. Για παράδειγμα, αυτοί που αγόραζαν τους δίσκους δεν έρχονταν στις συναυλίες και είχαμε πρόβλημα.
Εγώ πάντως είχα την τύχη να είμαι μαζί με ένα από τα μεγαλύτερα συγκροτήματα του πλανήτη, ως φίλος και συνεργάτης. Αυτό λέω.
Tracks:
01 Reborn
02 Blank Empty Space
03 You Lose It
04 (Shady Reflections At The) Magic Forest
05 (Its A) Fortune Teller
06 Sail On Your Wings
07 Pulsating The Door Of My Dreams
08 My Little Elf
01 Reborn
02 Blank Empty Space
03 You Lose It
04 (Shady Reflections At The) Magic Forest
05 (Its A) Fortune Teller
06 Sail On Your Wings
07 Pulsating The Door Of My Dreams
08 My Little Elf
Thursday, November 27, 2008
The Association - The Association's Greatest Hits (1968)
Για τον φίλο που τους ζήτησε διότι το παλιό λινκ πέθανε.
http://sharebee.com/f79fe27d
http://sharebee.com/f79fe27d
Ted Nugent and Amboy Dukes - Survival of the Fittest Live
Όλως τυχαίως έπεσα χτες στα comments του παλιού post των Amboy Dukes, όπου ένας φίλος ζητά να ανεβάσω ξανά το δίσκο.
Επειδή δεν είναι εύκολο να γυρνάω συνέχεια τα παλιά post , όποιος πέσει σε δίσκο που έχω ανεβάσει και το λινκ πλέον δεν δουλεύει, ας μπει στο τελευταίο post που θα έχω βάλει να ζητήσει να ανεβάσω ξανά κάποιο δίσκο. Δεν είναι κόπος.
http://sharebee.com/89717a79
Επειδή δεν είναι εύκολο να γυρνάω συνέχεια τα παλιά post , όποιος πέσει σε δίσκο που έχω ανεβάσει και το λινκ πλέον δεν δουλεύει, ας μπει στο τελευταίο post που θα έχω βάλει να ζητήσει να ανεβάσω ξανά κάποιο δίσκο. Δεν είναι κόπος.
http://sharebee.com/89717a79
TIMEMAZINE (The Ultimate Zine About The Sixties And Beyond’em)
1111.jpg)
Μία πραγματικά δύσκολη μέρα σε λίγες ώρες τελειώνει και λέω σε λίγες ώρες διότι παρά το γεγονός ότι ξημερώνει Πέμπτη, ακόμα για μένα λόγω υποχρεώσεων είναι Τετάρτη.Νοιώθω βαθειά υποχρεωμένος στον Στέφανο Παναγιωτάκη (Purple Overdose Management), συνεπώς δεν μπορούσα να περιμένω μέχρι το Σαββατοκύριακο. Παρά την κούραση αυτό που κάνω αυτή τη στιγμή ειλικρινά με ξεκουράζει και με χαλαρώνει.
Θέμα μου, η εικόνα που βλέπεται παραπάνω από αυτό το σχετικά νέο αλλά εξαιρετικής ποιότητας περιοδικό.
Καταρχήν δεν ξέρω πόσοι από τους φίλους επισκέπτες αγοράζουν μουσικά περιοδικά και πόσοι θυμούνται τι κυκλοφορούσε στην πατρίδα μας πριν χρόνια.
Εγώ ως μαθητής ήμουν αναγνώστης του ΠΟΚ και ΡΟΚ καθώς και ακροατής του Πετρίδη. Κάνω μία παρένθεση για να θυμίσω ότι σχεδόν πριν 25-30 χρόνια, το Ελληνικό ράδιο είχε τον 98 στα FM (πριν γίνει το έλα να δεις στις συχνότητες) που θυμάμαι, τον Πετρίδη 4 με 5 στο ροκ κλαμπ κάθε Παρασκευή (αλλά και τις καθημερινές), τον Νίκο Πολίτη στα Μουσικά Γεγονότα στην Ελλάδα (θυμάμαι μία εξαιρετική εκπομπή για τον Bob Marley λίγες μέρες μετά το θάνατό του), τον Ζήλο (στο δεύτερο κομμάτι, από την Δυτική ακτή στην Ψυχεδέλια), τον Πητ Κωσταντέα (ο οποίος πάντα με εκνεύριζε), μία άλλη κορυφαία εκπομπή που λεγόταν Ας Το Να Κυλάει του Θοδωρή Μανίκα, τον Μάνο Χατζιδάκη τις Κυριακές που έπαιζε κάργα ψυχεδέλια (εκεί αν θυμάμαι καλά άκουσα για πρώτη φορά Associations), αλλά και την «Αμερικάνα» καθώς τότε λειτουργούσε η Αμερικάνικη βάση στο Ελληνικό και έπεφτε ξενύχτι για τα μαθητικά δεδομένα (ήταν 11 με 12 το βράδυ όπου έβαζε το Αμερικάνικο Τοπ) . Εγώ αυτά έβρισκα και άκουγα.
Ακούγαμε μουσική αλλά πάσχαμε από πληροφόρηση και όχι μόνο. Γουστάραμε ένα γκρουπ και είχαμε την εικόνα του, μόνο με ότι συμπεριελάμβανε ο δίσκος. Όταν λοιπόν βγήκε το ΠΟΚ και ΡΟΚ το οποίο πούλαγε άντερα και συκώτια, τρέχαμε να το αγοράσουμε διότι επιτέλους βλέπαμε μερικές φορές σε φωτό τα «ινδάλματά» μας και διαβάζαμε για αυτούς.
Θυμίζω ότι υπήρχε γενική στέρηση στους περισσότερους. Κάποτε θυμάμαι που γούσταρα τους Sex Pistols (και ακόμα τους κάνω κέφι στο κλασικό lp τους), έπρεπε να βρω πέντε φωτογραφίες τους για να μπορέσω να μπω σε ένα μπαρ (άκου ρε καψόνια που μας κάνανε οι κερατάδες) τέρμα Κηφισίας, για να δω βίντεο κλιπ τους και συναυλίες τους.Εκτός του ΠΟΚ και ΡΟΚ κάπου τότε βγήκε ένα περιοδικό σε στυλ εφημερίδας που λεγόταν «18» (έχω φυλάξει ένα τεύχος) για λίγο καιρό αν θυμάμαι καλά και πάπαλα.
Τα χρόνια βέβαια πέρναγαν, η αγορά άνοιγε, όλο και κάτι καινούργιο έβγαινε, αλλά λόγω του ότι μουσικά είχα τραβήξει άλλο δρόμο, η αγορά δεν με κάλυπτε.
Ξαφνικά βγήκε ένα άλλο περιοδικό που λεγόταν ZOO. Εκτός των άλλων να θυμίσω τα πανέμορφα cd που έβαζε, τα οποία έχω όλα και κάποτε θα ανεβάσω μερικά. Το ΖΟΟ μου άρεσε διότι έβρισκα επιτέλους σε μερικές σελίδες του περιεχόμενο για τα γκρουπ που άκουγα. Είχε για μένα την εξαιρετικά ενδιαφέρουσα σελίδα του Κοντογούρη με τις επανακυκλοφορίες όπου έχω κρατήσει σε ντοσιέ όλα του τα άρθρα και πολλές φορές πήγαινα στο μαγαζί του διαβασμένος για το τι ήθελα να αγοράσω.
Εκείνη επίσης την περίοδο κυκλοφορούσε και ένα περιοδικό περισσότερο για Hi Fi, το AUDIO, το οποίο επίσης είχε ενδιαφέροντα cd (επίσης τα κράτησα όλα). Και επειδή αναφέρομαι για Hi Fi περιοδικά δεν πρέπει να παραλείψω τον HXO.
Όταν σταμάτησε το ZOO σταμάτησα και από «πελάτης» του οποιοδήποτε περιοδικού. Δόθηκε πια η δυνατότητα είτε να αγοράζουμε ξένα βιβλία και περιοδικά (π.χ. κάποτε έπαιρνα το Record Collector διότι είχε υλικό ενδιαφέρον, όπως ενδιαφέρπουσες ήταν και οι ετήσιες εκδόσεις με τις τιμές των βινυλίων) ενώ άνοιξε και το internet. Και επειδή είπα για βιβλία, μία άλλη φορά θα θυμίσω απλά τι είχε κυκλοφορήσει τότε στην πατρίδα μας.
Μου δόθηκε η ευκαιρία πριν λίγες μέρες να πιάσω στα χέρια μου ένα περιοδικό που μου έστειλε ο Στέφανος, το TIMEMAZINE, το οποίο ειλικρινά στην αρχή δεν κατάλαβα τι ακριβώς ήταν διότι μπερδεύτηκα. Μπερδεύτηκα από το γεγονός ότι ενώ είδα ημερομηνία πρώτου τεύχους Φθινόπωρο 2006, δεν το είχα δει είχα να πουλιέται πουθενά. Παραξενεύτηκα με το περιεχόμενο καθώς ήταν σχεδόν απόλυτα ψυχεδελικό. Ότι τυχών «ξέφευγε» πήγαινε βασικά στο Garage.Για παράδειγμα στο πρώτο τεύχος υπήρχαν εξαιρετικά αφιερώματα ή συνεντεύξεις από μέλη των C.A Quintet, Purple Overdose, Silver Apples, The Remains, Sopwith Camel, Zakary Thaks, Open Mind, ενημερώσεις για νέες ανατυπώσεις δίσκων αλλά και διάφορα άρθρα ψυχεδελικού ενδιαφέροντος. Όσον αφορά βέβαια με το περιεχόμενο του cd που δίδεται μαζί με το περιοδικό θα μείνετε άφωνοι.
Κυκλοφόρησε το τρίτο τεύχος το οποίο έχω στη πρώτη φωτο. Οι άλλες είναι από το πρώτο.
Προς μεγάλη, ευχάριστη ομολογουμένως έκπληξη, είδα να συμμετέχει στο έντυπο και ο Νίκος Κοντογούρης, όπου με μεγάλη χαρά έκαστα να διαβάσω κείμενα του. Τον άνθρωπο δεν τον ξέρω. Τον έβλεπα πριν χρόνια στο μαγαζί του, είπαμε λίγες κουβέντες (μου είχε προτείνει θυμάμαι μία φορά το βινύλιο των Άγγλων Fox), έχω διαβάσει κείμενα του αλλά γενικά μου έδωσε την εντύπωση ταπεινού αλλά ποιοτικότατου ανθρώπου. Χάρηκα λοιπόν του τον είδα ξανά σε περιοδικό, μουσικού περιεχομένου ανάλογο του γούστου μου. Να συμπληρώσω επίσης πως αρκετά άρθρα είναι γραμμένα στα Αγγλικά καθότι γίνεται προσπάθεια να περάσει το περιοδικό εκτός συνόρων.
Τους άλλους συντελεστές του περιοδικού δεν τους γνωρίζω, έμαθα όμως ότι είναι παιδιά από την επαρχία, γεγονός που αποκτά μεγαλύτερη αξία , καθώς οι προσπάθειες εκτός των αστικών κέντρων, χωρίς τα κονέ και την δημοσιότητα είναι ελάχιστες.Δυστυχώς όμως από ότι έμαθα το απόγευμα, το TIMEMAZINE στην πατρίδα μας δεν περπατάει. Εκδίδεται με πολύ κόπο αλλά χωρίς την ανάλογη ανταπόκριση, ως συνήθως δηλαδή σε ότι ποιοτικό βγαίνει.
Θεώρησα χρέος να γράψω δύο κουβέντες για αυτή την προσπάθεια που θεωρώ άξια προβολής έστω και από αυτό εδώ το μικρό blog.
Όσοι φίλοι του blog εκτιμούν ότι μία φορά το χρόνο (τόσο αντέχουν οι συντελεστές του περιοδικού), τους περισσεύουν 6 ευρώ ας ενισχύσουν αυτή την προσπάθεια, η οποία να ξεκαθαρίσω πως είναι πραγματικά πολύ υψηλού επιπέδου και απόλυτα εξειδικευμένη. Για πληροφορίες στείλτε mail εδώ mtimelord@gamail.com
Εγώ προσωπικά θα δώσω συγχαρητήρια στους συντελεστές του TIMEMAZINE και θα τους ευχηθώ καλά κουράγια.
Tuesday, November 25, 2008
Purple Overdose - Painting The Air (Rarities and Unreleased)
1) “Painting The Air” Whatever anyone says about this incredible psychedelic project, which popped out in 1986, is no more than a matter of poor words! Purple Overdose are among the very few honest representatives of the contemporary “paisley” culture after its initial movement back in the 60’s! In their 20+year career they have received nothing but highly acclaimed reviews internationally! The band, devoted to the American and British blend of pure psychedelia, has a dedicated following since their first release as early as in 1988 and from then on they expanded their fame by working on several other albums throughout the years! Their complete discography consisting of masterpieces only, is a fact that proves the band’s incontestable value! “Painting The Air” is a precious collection of unreleased tracks and rare remixes. Gems such as “Painting The Air”, “Still ill” and “Sail On Your Wings” among others are simply works of crafted art that will lead everyone to an endless trip in the land of Alice… The record is pressed on high quality vinyl and dressed in a multi-colored mind-blowing cover! “Painting The Air” is a seminal work that will satisfy all the psych-heads and the connoisseurs of the scene and is evidently one of the most important psychedelic releases to come out in the 2000's!!!
2) Based in Greece, Purple Overdose were one of the great psychedelic bands of the past several years. Though disbanded for a couple years now, their manager, Stefanos Panagiotakis, enthusiastically pursued making available this vinyl only collection of rarities and unreleased tracks. The songs on Painting The Air were originally recorded in 1989 with the intention of comprising their second album, slated to be titled Magic Forest. Five of the songs later ended up, in different forms, on what ultimately became their second album, Indigo.
Long time Purple Overdose fans will be pleased to know that two of the tracks are unreleased. "Painting The Air" is classic Purple Overdose 60's inspired psychedelia, a heady mixture of trippy song and acidic instrumental. And "Still Ill" is a special treat, being one of the first ever recorded Purple Overdose songs, and featuring a guitar/bass/drums trio version of the band. It has the trademark Purple Overdose sound, but has more of a down ‘n dirty garage-psych feel, and includes an ultra trippy jam section. Excellent! "Sail On Your Wings" originally appeared on the volume 3 CD of the fanzine The Thing in 1996, and was later included on the CD version of The Salmon's Trip Live. This track is a real highlight, featuring Purple Overdose at their most cosmic, with swirling guitars, a luscious 60's organ sound and a mind expanding atmospheric vibe. "2008 Old View" is the B side of the bands only 7" single, and is an intense song with more classic 60's organ melody and cool shimmering trip guitars.
Those who own the album Indigo will of course recognize the 5 songs that appeared on that album - "Moonlight Sunshine", "Cosmic Ladder", "Rain Without Storm", "Golden Eyes" and "Magic Forest". Diehard fans with a taste for historical perspective will enjoy hearing these earlier versions of the songs. Most have a rawer sound and feel than the Indigo versions, which in some cases has a special charm of its own, having a cool trippy flower power vibe. I particularly liked the version of "Cosmic Ladder" on this collection, which has much more of a garagey sound than what's heard on Indigo, and we get some really tasty screaming guitar lines. And though similar to one other, the versions of "Golden Eyes" and "Magic Forest" are each lengthy tracks that take off into jams that are worth hearing side by side.
In summary, Painting The Air is a real treat for fans of this sadly defunct band. And as most of their albums were vinyl only releases that are long out of print there are likely many of you out there who have never had the opportunity to hear any of these songs. Here's your chance.
Tracks:
A1 Painting the Air 4:44
A2 Still Ill 6:12
A3 Sail on Your Wings 5:04
A4 Moonlight Sunshine 5:06
A5 Cosmic Ladder 4:32
B1 2008 Old View 3:33
B2 Rain Without Storm 4:43
B3 Golden Eyes 7:43
B4 Magic Forest 8:03
2) Based in Greece, Purple Overdose were one of the great psychedelic bands of the past several years. Though disbanded for a couple years now, their manager, Stefanos Panagiotakis, enthusiastically pursued making available this vinyl only collection of rarities and unreleased tracks. The songs on Painting The Air were originally recorded in 1989 with the intention of comprising their second album, slated to be titled Magic Forest. Five of the songs later ended up, in different forms, on what ultimately became their second album, Indigo.
Long time Purple Overdose fans will be pleased to know that two of the tracks are unreleased. "Painting The Air" is classic Purple Overdose 60's inspired psychedelia, a heady mixture of trippy song and acidic instrumental. And "Still Ill" is a special treat, being one of the first ever recorded Purple Overdose songs, and featuring a guitar/bass/drums trio version of the band. It has the trademark Purple Overdose sound, but has more of a down ‘n dirty garage-psych feel, and includes an ultra trippy jam section. Excellent! "Sail On Your Wings" originally appeared on the volume 3 CD of the fanzine The Thing in 1996, and was later included on the CD version of The Salmon's Trip Live. This track is a real highlight, featuring Purple Overdose at their most cosmic, with swirling guitars, a luscious 60's organ sound and a mind expanding atmospheric vibe. "2008 Old View" is the B side of the bands only 7" single, and is an intense song with more classic 60's organ melody and cool shimmering trip guitars.
Those who own the album Indigo will of course recognize the 5 songs that appeared on that album - "Moonlight Sunshine", "Cosmic Ladder", "Rain Without Storm", "Golden Eyes" and "Magic Forest". Diehard fans with a taste for historical perspective will enjoy hearing these earlier versions of the songs. Most have a rawer sound and feel than the Indigo versions, which in some cases has a special charm of its own, having a cool trippy flower power vibe. I particularly liked the version of "Cosmic Ladder" on this collection, which has much more of a garagey sound than what's heard on Indigo, and we get some really tasty screaming guitar lines. And though similar to one other, the versions of "Golden Eyes" and "Magic Forest" are each lengthy tracks that take off into jams that are worth hearing side by side.
In summary, Painting The Air is a real treat for fans of this sadly defunct band. And as most of their albums were vinyl only releases that are long out of print there are likely many of you out there who have never had the opportunity to hear any of these songs. Here's your chance.
Tracks:
A1 Painting the Air 4:44
A2 Still Ill 6:12
A3 Sail on Your Wings 5:04
A4 Moonlight Sunshine 5:06
A5 Cosmic Ladder 4:32
B1 2008 Old View 3:33
B2 Rain Without Storm 4:43
B3 Golden Eyes 7:43
B4 Magic Forest 8:03
Sunday, November 23, 2008
Purple Overdose - A Trip To Purpleland (The Early Years Live)
Ενόψει ένα ακόμα ξεχωριστό CD των Purple Overdose το οποίο κινείται όπως πάντα σε υψηλά επίπεδα. Τι άλλο να πει κανείς για το μεγαλύτερο ψυχαιδελικό συγκρότημα που ανέδειξε ο τόπος μας.Τα πολλά λόγια είναι φτώχια…ΑΠΟΛΑΥΣΤΕ ΤΟΥΣ.
CD 1
1. Holes
2. Painting the Air
3. Rooby Go Round
4. i) Exit #4 (Intro)ii) Are You There?
5. Blue Torture
6. Yellow Mole
7. Orange Journey
8. You Gotta LeaveCD 2
9. i) Those Evil Waysii) Elevation
10. Still Ill
11. When You Talk About Me
12. Exit #4 (Outro)
13. The Trip
http://sharebee.com/363cd444
Monday, November 17, 2008
Mint Tattoo - Mint Tattoo (1969)
Μέλη των Blue Cheer σε ένα hard rock δίσκο με αρκετή απόχρωση από blues. Για την ανατύπωση ευθύνεται η AKARMA.
Και τώρα ώρα για το μπαράκι. Το λινκ με το αρχείο θα ανέβει άμα γυρίσω από το μπαρ καθώς το sharebbe δεν τέλειωσε ακόμα.
Personnel:
RALPH BURNS KELLOGG bs, keyb'ds, vcls, perc A
BRUCE STEPHENS gtr, vcls, kazoo A
GREGG THOMAS drms, perc A
ALBUM:
1(A) MINT TATTOO (Dot DLP 25918) 1969
45:
1 Talking About You/Mark Of The Beast (Dot 17242) 1969
The album was produced by James William Guercio and recorded at A&R Studios, New York. The two 45 cuts are taken from the album, which I've never rated highly. It's a blues - influenced offering with occasionally good guitar work but it rarely ascends above mediocrity. During 1969 Kellogg and Stephens departed for Blue Cheer and Gregg Thomas later played with The Fabulous Rhinestones.
The Mint Tattoo was born as an offshoot of the legendary 60's proto punk acid band Blue Cheer. Bruce Stevens and Ralph (Burns) Kellogg had played together in Blue Cheer on the band's self titled album in 1968, but after that one album, Stevens left the band to pursue other interests. Kellogg stayed on with Blue Cheer until the demise of the band in 1971, but during his tenure with Blue Cheer he reunited with Stevens along with drummer Gregg Thomas to form
the band Mint Tattoo. Produced by James William Guercio (Chicago) and engineered by Phil Ramone in New York, the Mint Tattoo is a mixture of blues styled original songs, a cover of classic a blues numbers and some rather uninspired, typical for the era hard rock tunes. Not an overly exciting album, compared to the early Blue Cheer material, but none the less a period piece and better than most material that was being released in the early 70's.
(All Music Guide)
Tracks:
Και τώρα ώρα για το μπαράκι. Το λινκ με το αρχείο θα ανέβει άμα γυρίσω από το μπαρ καθώς το sharebbe δεν τέλειωσε ακόμα.
Personnel:
RALPH BURNS KELLOGG bs, keyb'ds, vcls, perc A
BRUCE STEPHENS gtr, vcls, kazoo A
GREGG THOMAS drms, perc A
ALBUM:
1(A) MINT TATTOO (Dot DLP 25918) 1969
45:
1 Talking About You/Mark Of The Beast (Dot 17242) 1969
The album was produced by James William Guercio and recorded at A&R Studios, New York. The two 45 cuts are taken from the album, which I've never rated highly. It's a blues - influenced offering with occasionally good guitar work but it rarely ascends above mediocrity. During 1969 Kellogg and Stephens departed for Blue Cheer and Gregg Thomas later played with The Fabulous Rhinestones.The Mint Tattoo was born as an offshoot of the legendary 60's proto punk acid band Blue Cheer. Bruce Stevens and Ralph (Burns) Kellogg had played together in Blue Cheer on the band's self titled album in 1968, but after that one album, Stevens left the band to pursue other interests. Kellogg stayed on with Blue Cheer until the demise of the band in 1971, but during his tenure with Blue Cheer he reunited with Stevens along with drummer Gregg Thomas to form
the band Mint Tattoo. Produced by James William Guercio (Chicago) and engineered by Phil Ramone in New York, the Mint Tattoo is a mixture of blues styled original songs, a cover of classic a blues numbers and some rather uninspired, typical for the era hard rock tunes. Not an overly exciting album, compared to the early Blue Cheer material, but none the less a period piece and better than most material that was being released in the early 70's.(All Music Guide)
Tracks:
1. Vampire Symphony: Sister Fleu (First Movement)
2. Vampire Symphony: Leper's Epitaph (Second Movement)
3. Vampire Symphony: Policeman's Ball (Third Movement)
4. Vampire Symphony: Littal Lieu Lieu's Revenge (Fourth Movement) (Adventures In The Clubhouse Part II)
5. Faces Of Roses
6. I'm Talking About You
Bonus Track
7. Wrong Way Girl
8. Scorpio Woman
7. Wrong Way Girl
8. Scorpio Woman
9. Mark Of The Beast
10. Moanin'
11. With Love
12. I Hear The Spirits
Subscribe to:
Posts (Atom)