Σε λίγες μέρες συμπληρώνονται 33 χρόνια από τον θάνατο του Timothy Charles Buckley III (29 Ιουνίου 1975). Δυστυχώς η μάστιγα όχι μόνο εκείνης της εποχής αλλά όλων σχεδόν των μεταπολεμικών εποχών για την νεολαία βασικά, πήρε πρόωρα και αυτόν τον τόσο χαρισματικό καλλιτέχνη. Είναι μαθηματικά βέβαιο πως τα χημικά και στο μέλλον θα συνεχίσουν να αφαιρούν ζωές από νέους βασικά ανθρώπους.Όπως ίσως γνωρίζεται κάποιοι φίλοι του Blog, είμαι καθηγητής σε σχολείο όπου εκτός των τυπικών μου υποχρεώσεων, οφείλω ως χρέος, να ενημερώσω τους μαθητές μου και για αυτό το θέμα, με την «ευτυχώς» μικρή εμπειρία που έχω. Δεν είναι εύκολο, τουλάχιστον όμως έχω την δυνατότητα να είμαι αντικειμενικός χωρίς να μπαίνω σε λεπτομέρειες και ταυτόχρονα να είμαι κάθετα αποτρεπτικός έστω και ως απόπειρα περιέργειας.
Η σχολική κοινότητα όμως έχει ακόμα ταμπού σε τέτοια πράγματα, όταν δε οι συζητήσεις μεταφερθούν από τους μαθητές στο οικογενειακό περιβάλλον (με το δάσκαλο κουβεντιάζαμε για τα ναρκωτικά) κινδυνεύεις να βρεις τον μπελά σου (που να έχεις δηλαδή και μακριά μαλλιά όπως εγώ και που να μάθουν ότι βάζεις και σε μπαρ μουσική…..πίσσα και πούπουλα).
Μόνον αν έρθουν έγγραφα από το Υπουργείο ή από άλλους κρατικούς φορείς που να επιβάλλουν κάποια γενική ηλίθια όπως πάντα ενημέρωση των μαθητών πάνω στο θέμα, επιτρέπονται ακίνδυνα οι συζητήσεις. Δηλαδή από σπάνια έως ποτέ.
Δυστυχώς τα παιδιά ζουν στο μύθο των όσων ακούν για τα ναρκωτικά, μερικά έχουν βέβαια δοκιμάσει για μαγκιά, για να «μεγαλώσουν» πρόωρα κ.λ.π. Δεν κρύβω να πω πως σε παλαιότερο μεγάλο σχολείο που ήμουν, γινόταν ανοιχτά διακίνηση υπό την ανοχή όλων την ώρα του διαλλείματος. Ουκ ολίγους μαθητές μετέφερα τότε στο ιατρείο του σχολείου λιώμα. Η κατάσταση ξεφεύγει ολοένα και περισσότερο, αλλά ουδείς μπαίνει στο κόπο να δώσει σημασία. Όταν εμφανίζεται κάποιο πρόβλημα επικρατεί το κουκούλωμα έτσι ώστε να καλύψουν τους κώλους τους οι κάθε λογής προϊστάμενοι. Αυτή είναι δυστυχώς η κατάσταση, η οποία με όσα βλέπω και μαθαίνω καθημερινά είναι μη αναστρέψιμη.
Ο Tim Buckley όπως και τόσα αστέρια της εποχής, έπεσαν θύμα αυτού του χημικού κόσμου που έχει φαινομενικά διάφορες πόρτες «διαφυγής». Ουσιαστικά όμως έχει μόνο μία για τους περισσότερους… για τον Άδη.
Όσον αφορά το Lp, ήταν από τα πλέον αντιεμπορικά του, με περιεχόμενο ένα κράμα από blues, soul και funk σε μερικές στιγμές. Ξεχωρίζω το Get On Top.
Tracks:
1. Move With Me 4:52
2. Get On Top 6:32
3. Sweet Surrender 6:47
4. Nighthawkin' 3:22
5. Devil Eyes 6:50
6. Hong Kong Bar 7:07
7. Make It Right 4:10
http://www.shareonall.com/Tim_Buckley__Greetings_From_LA_moiz_rar.htm
1 comment:
Δίχως μάχη δεν γίνεται σχεδόν τίποτα (λέξη ουσιαστικά ...ανυπόστατη) στη ζωή και το μόνο που μπορεί κανείς να πει καλέ φίλε και δάσκαλε (σπουδαίο όπως και να έχει λειτούργημα ή πιό ταπεινά μετερίζι) είναι καλό κουράγιο. Η υποκρισία θα ζει και βασιλεύει στη διαδρομή της ανθρώπινης ζωής (τα για το αντίθετο... όνειρα είναι μόνον για την υπεραισιόδοξη αλλά λίαν λατρεμένη ομολογουμένως επιστημονική φαντασία). Aλλά παρόλα αυτά όσο υπάρχουν πρόσωπα και αιτίες για να της μπαίνουν για τα καλά στο ρουθούνι αυτό είναι ευχής έργο και μία πολύ ωραία πραγματικότητα. Συνέχισε την καλή δουλειά. Η πιό σωsτά αμφότερες για να είμαστε λίγο λιγότερο ανακριβείς. Για να μην πούμε και τις τρεις αν προσθέσουμε σ' αυτές, και ωφείλουμε να το κάνουμε πιστεύω, και αυτό το εξαιρετικό μουσικό καταφύγιο νούμερο 2 της ζωής σου στο οποίο έστω και ως έκτακτη συμμετοχή παίρνουμε και εμείς μέρος.
Τώρα σ΄ ότι έχει να κάνει με το συγκεκριμένο δίσκο είναι η μοναδική πλέον διαδρομή που μπορεί να έχει κανείς για να αναγνωρίσει το ασύγκριτο της φωνής του λατρεμένου Τιμάκου. Μόνοι εκείνοι οι τυχεροί που τον απόλαυσαν ζωντανά σε ορισμένες συναυλίες του και ελάχιστοι δυστυχώς είχαν εκτιμήσει πιστεύω (και δεν είμαι ο μόνος) δεόντως. Ήταν απίστευτες οι φωνητικές του δυνατότητες και παρόλη την αλλαγή στο μουσικό ντύσιμο της είμαι της γνώμης ότι τοποθετεί την δουλειά εκείνη στις κορυφαίες όχι μόνον του δημιουργού της αλλά και της σύγχρονης μουσικής γενικά.
Καλό αντάμωμα.
Post a Comment